Η Κάτια Δανδουλάκη βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή Buongiorno και μίλησε για το θέατρο, τις διακοπές, την συντροφικότητα και πως θα ήθελε η ίδια να φύγει από τη ζωή.
Η ηθοποιός αρχικά ανέφερε: «Η κληρονομιά μου και η παρακαταθήκη μου είναι ότι ο κόσμος με αγαπάει και μου το δείχνει. Το θέμα θέατρο σηκώνει πολύ κουβέντα, ότι υπάρχουν λυκοφιλίες… Έχω παρά πολύ καλούς φίλους μέσα από το θέατρο, τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Έχω κάνει οικογένεια μέσα στο θέατρο, με στηρίζουν και τους στηρίζω».
«Ήμουν βουλιμική στη δουλειά»
«Η ουσία είναι η διάρκεια. Αν είναι κάποιος που βλάπτει την ψυχή μου θα του το πω, μπροστά του, το έχω κάνει. Νομίζω ότι κράτησα πολύ καλά προφυλαγμένη την ψυχή μου. Δεν μπορώ καμία βιαιότητα. Έκανα τρίμηνες διακοπές και αισθανόμουν ενοχικότητα. Είχα να κάνω 50 χρόνια διακοπές. Ήμουν βουλιμική στη δουλειά, να μην χάσω κοινό, τώρα δεν έχω τι να χάσω. Δηλαδή και κάτι που θα μου προτείνουν δεν είναι κάτι που πρέπει να πάω τρέχοντας. Αυτή η βουλιμία δεν είχε μέσα ματαιοδοξία, είχε φιλοδοξία με μέτρο. Αισθάνομαι ότι αν δεν δουλεύω είναι σαν να μην ζω. Μου λένε, “γιατί δεν έκανες σπίτι δικό σου;”. Αφού έκανα, είναι 1500 τετραγωνικά και είναι το θέατρο. Οι άνθρωποι μου είναι οι φίλοι μου».
«Τον σύντροφο τον έχουν καλύψει οι πολύ καλοί μου φίλοι»
Μιλώντας για τον σύζυγό της και την πιθανότητα ενός νέου συντρόφου, αποκάλυψε: «Η συντροφικότητα είναι το θέατρο για εμένα, η ερωτική συντροφικότητα ήταν για εμένα απολύτως καλλυμένη. Ήμουν πολύ δύσκολη και είμαι πολύ δύσκολη σε αυτό το κομμάτι για να μπορέσω να ξανά ερωτευτώ. Δεν το έχω ανάγκη, νιώθω καλυμμένη. Έχω ανάγκη για φίλους, όχι από σύντροφο. Έχω ανάγκη από συντρόφους καλλιτεχνικούς. Από σύντροφο καλύφτηκα πάρα πολύ, τον νέο σύντροφο έχουν αντικαταστήσει οι σχέσεις που έχω με φίλους. Για εμένα ήταν ο ένας και μοναδικός στην ζωή μου άρα τι να αντικαταστήσω αυτό το μοναδικό;
Το είχα και το χόρτασα, τι να με κάνει να θέλω κι άλλο; Το άλλο το έχω μέσα μου, έχει κλείσει ο κύκλος αυτός, είναι κορεσμός μετά. Αν αυτή την στιγμή που μιλάμε το 2025, το 2000 ζούσαμε την εποχή της αγκαλιάς ακόμα. Μου λείπει να μην γυρίζω σπίτι μου νωρίς, τα κάναμε όλα. Μου λείπει η παρέα του γέλιου το βράδυ, χωρίς το άγχος της επόμενης ημέρας. Ζούσαμε πιο ελεύθερα και παρεΐστικα την ζωή μας. Εγώ είμαι τυχερός που πηγαίνω στο θέατρο και είμαι με 40 άτομα ακόμα γύρω μου. Η απομόνωση είναι το χειρότερο που έχουν κάνει οι μηχανές, η ζωή είναι να σε αγγίζω και να με αγγίζεις, όχι μέσα από το τάμπλετ. Για εμένα αυτό είναι ζωή».
Τέλος κατέληξε λέγοντας: Θα ήθελα να πεθάνω πάνω στην σκηνή, αυτό θα ήταν η μεγαλύτερή μου ανακούφιση. Αν ζούσαν οι δικοί μου θα ήθελα να πεθάνω μέσα στην αγκαλιά τους. Αυτό θα ήταν ευτυχία για εμένα. Θα ήθελα να πεθάνω στην αγκαλιά του θεάτρου. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι φεύγουμε και πάμε κάπου καλύτερα. Από μικρή έλεγα θα μπορούσα να δω και να αγκαλιάσω την μορφή της μαμάς και του μπαμπά μου και του Μάριου όπως την έχω στο μυαλό μου; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήρθαμε εδώ για το τίποτα, ήρθαμε για να μάθουμε κάτι, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, έχουμε κάτι άλλο;».
Όταν γνώρισα τον Μάριο ήξερα ότι ήταν κάρμα ζωής, σεβόμασταν ο ένας τον άλλον αν ήταν αντίθετη η γνώμη του. Για εμένα το θέατρο ήταν ένας τρόπος να αγαπήσω τον εαυτό μου περισσότερο, γι’ αυτό και το λατρεύω, και λάτρεψα και την τηλεόραση για πολλά χρόνια. Έχω ζήσει πολλές ζωές, όταν σκεφτώ τι χαρακτήρες έφερα πάνω μου για να τις ζήσω, το πετσί του ρόλου είμαι εγώ και φέρνω τα συναισθήματα μέσα μου. Ψάχνω μέσα μου να τα βρίσκω, έμαθα πάρα πολλά για εμένα. Εκεί που καταλήγω είναι ότι σου παίρνει πολύ χρόνο μέχρι να καταλάβεις πόσο ασήμαντοι και πόσο θεϊκοί είμαστε ταυτόχρονα».
Διαβάστε επίσης: «Πάγωσε» τον Γιώργο Λιάγκα η Κάτια Δανδουλάκη: «Δεν τα έχω χάσει!»
