Καλεσμένος στην εκπομπή Χαμογέλα και πάλι βρέθηκε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και αναφέρθηκε στη σχέση του με τους ανθρώπους, αν τον επηρέασε ποτέ η δημοσιότητα αλλά και την παράσταση που πρωταγωνιστεί.
«Μου λένε πολλές φορές οι άνθρωποι ότι με περίμεναν να είμαι διαφορετικός. Δεν ξέρω τι περιμένουν από εμάς οι άνθρωποι. Εμείς είμαστε οι εαυτοί μας. καλός άνθρωπος είναι για μένα εκείνος ποιου θα έχει την ικανότητα να αποκτήσει πραγματική επαφή με τους άλλους. Να μπορεί να μπει στα “παπούτσια” τους, να υπάρχει καλοψυχία. Το πώς “βλέπεις” τους ανθρώπους είναι κατά έναν τρόπο κατασκευασμένο από πριν αλλά στους ενήλικες είναι και επιλογή. Πιστεύω στην χημεία των ανθρώπων. Είμαι πολύ ανοιχτός ως άνθρωπος στους άλλους σε σημείο να τους τρομάζω.
Δεν είχα έπαρση ποτέ. Έχω κανονικές σχέσεις με κανονικούς ανθρώπους. Ήξερα πάντα τι ήθελα και τι κάνω. Τα πράγματα ήρθαν σταδιακά. Είναι ωραίο να σε ξέρουν, με ευχαριστεί να με ξέρουν. Δεν μπορώ αυτό το πράγμα. Ότι κάνεις αυτή τη δουλειά που κάνουμε, κάνεις ό,τι μπορείς να αποκτήσεις επαφή με το κοινό και μετά κάνεις ό,τι μπορείς για να κρυφτείς. Βάζεις κουκούλες, λες “σας παρακαλώ πάρα πολύ”. Οι άνθρωποι φαίνονται πολύ ωραίοι στους ανθρώπους που γνωρίζουν, νιώθουν ότι σε ξέρουν και σου φέρονται με οικειότητα. Μπορεί καμία φορά να είναι “κουραστική” αλλά οι βγάζουν τον καλύτερό εαυτό τους απέναντί σου».
Μεταξύ άλλων ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αναφέρθηκε στην παράσταση «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή» στο θέατρο Βρετάνια.
«Είναι γιατρός ο ρόλος μου. Είναι και οι δυο και ο άντρας και η γυναίκα, πρόσωπα μιας εποχής. Έχει πολλά στοιχεία ο ρόλος που ενδιαφέρουν τον κόσμο. είναι καλός, ορθολογιστής, πάει με την σειρά. Η γυναίκα είναι πιο συναισθηματική, πάει από το Α στο Ω χωρίς να περάσει από τα υπόλοιπα γράμματα. Αυτές οι δύο ποιότητες, μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε ως πιο «ενστικτώδεις» σε μεταβάσεις που δεν έχουν καθαρή ορθολογική ανάλυση. Είμαι πολύ συναισθηματικός, αλλά ταυτόχρονα πολύ ορθολογικός. Αν είσαι καλός στην δομή μπορεί να θεωρήσει κάποιος ότι δεν είσαι συναισθηματικός.
Είμαστε στο 1880 στην Νέα Υόρκη που κυριαρχεί ο συντηρητισμός και η αυγή του ηλεκτρισμού. Είναι βασισμένη η παράσταση σε ιστορικά στοιχεία αλλά είναι μυθοπλασία. Ένας γιατρός εφευρίσκει για την θεραπεία της γυναικείας «υστερίας» την χρήση του ηλεκτρικού δονητή. Υστερία ονόμαζαν μια ασθένεια που στην πραγματικότητα ήταν η συλλογή των συμπτωμάτων μιας σειράς από συμπτώματα. Όλα αυτά τα έβαλαν κάτω από την ταμπέλα της υστερίας. Για να θεραπεύσουν τον «παροξυσμό» – δηλαδή τον οργασμό –με την αυγή του ηλεκτρισμού είδαν οι γιατροί ότι μπορούν να το κάνουν πιο γρήγορα με την χρήση συσκευών. Είναι κωμωδία η παράσταση. Το έργο δεν έχει κάτι χυδαίο ή κάτι που ενοχλεί».
