Καλεσμένος στην εκπομπή Buongiorno ο Προκόπης Αγαθοκλέους και αναφέρθηκε στον εμβληματικό ρόλο του Άγιου Παΐσιου που υποδύθηκε στη σειρά του Mega και καθήλωσε με την ερμηνεία του.
«Ήταν από τις σπουδαιότερες εμπειρίες που έχω βιώσει. Τόσα πολλά μέρη! Από την πρώτη στιγμή το κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι που δούλευαν για αυτή τη δουλειά ήταν θερμοί σε όλα. Μπαίναμε με πολλή αγάπη σε αυτό.
Έχω δύο παιδιά, ζούμε με τη σύζυγό μου στην Κύπρο. Βρήκαμε μια πολύ ωραία συνταγή με τη Μαρίνα και σκεφτόμαστε μήπως κάνουμε τη μεγάλη έξοδο, να έρθουμε στην Αθήνα. Περνάμε πολύ ωραία στο σπίτι, ακούμε τη φαντασία των παιδιών και αυτό μου προκαλεί όλη αυτή τη ζωντάνια να συνεχίσω. Η φαντασία είναι το μεγάλο μας όπλο. Όσο λιγότερο το στερούμε από τα παιδιά που το κουβαλούν εκ γενετής, τόσο πιο όμορφη κοινωνία μπορούμε να φτιάξουμε.
Εκλογικεύουμε τα πράγματα. Αυτή η εκλογίκευση στερητική που κάνουμε στα παιδιά που αφαιρεί όλο αυτόν τον μαγικό κόσμο, τα φέρνει σε μια κατάσταση που σκέφτομαι “α, ένα ποτήρι. Τι μπορώ να κάνω με αυτό; Να πιώ νερό”. Όχι με αυτό μπορείς να ποτίσεις και μια γλάστρα.
Μεγάλωσα σε χωριό και είχα την ευτυχία να ζω σε ένα σπίτι, σε έναν λόφο έξω από το χωριό με δύο γονείς που μας έδωσαν αγάπη και ελευθερία. Τη φαντασία δεν μπορεί να την στερήσει κανείς. Οι γονείς μου είναι λαϊκής εργατικής τάξης άνθρωποι. Η μητέρα μου είναι νοικοκυρά και ο πατέρας μου μηχανικός αυτοκινήτων. Έχω λαϊκή καταγωγή και νιώθω υπερηφάνεια. Ήταν άνθρωποι της ουσίας. Ενώ η μόρφωσή τους δεν είναι ακαδημαϊκού επιπέδου, η καρδιά τους είναι ανοιχτή. Ήταν πολύ δεκτικοί σε βαθμό που συμβούλευαν να κάνω και θεατρολογία εκτός από το θέατρο. Είχαν τη σοφία να δουν αυτό που λέμε “τάλαντο”, να το αναγνωρίσουν και να μου δώσουν το εφόδιο να του δουλέψω».
«Ο Άγιος Παΐσιος είναι ένας ρόλος ιδιαίτερος και πνευματικός. Απαιτούσε από εμένα μια βαθιά διεργασία με το μέσα μου. Ευτυχώς και σε αυτό η οικογένειά μου, η σύζυγός μου και τα παιδιά μου με στήριξαν όλοι πάρα πολύ. Είναι πολύ υπερήφανοι και εγώ πολύ συγκινημένος. Ο κόπος και οι θυσίες όλων μας βρίσκουν χώρο.
Από την παιδική ηλικία είχαμε έναν πάτερ που μας έφερε πολύ κοντά στην εκκλησία με γλυκό τρόπο. Θυμάμαι ότι κάναμε κατηχητικό και τραγουδούσαμε, μας μάθαινε πώς γίνεται η θεία λειτουργία. Ζούσαμε με χαρά σε αυτό. Ο άνθρωπος αυτός κάπως με είχε μυήσει στο μυστήριο της ορθοδοξίας και της εκκλησίας. Όταν έφυγα για σπουδές άρχισα να βλέπω τα πράγματα με μια αποστασιοποίηση. Δεν ήμουν τόσο μέσα και είναι πολύ γόνιμο να συμβαίνει αυτό. Έχω την εντύπωση ότι και ο Θεός το θέλει. Αισθάνομαι ότι ο Θεός δεν θέλει δούλους με την έννοια του σκλάβου αλλά με την έννοια του σεβασμού.
Όταν πια ξεκίνησα να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία με ωφέλησε πολύ. Βλέποντας τα πράγματα απέξω είδα και πού οι άνθρωποι χάνουν τη σχέση με τον Θεό. Ξεκινώντας από την Εκκλησία που περνάει κατά διαστήματα πολύ δύσκολες καταστάσεις, επειδή είμαστε άνθρωποι. Η έρευνά μου στον Άγιο Παΐσιο και η συνύπαρξη με έφερε ένα βήμα πιο κοντά στην ουσία των πραγμάτων. Για εμένα ο Θεός, η προσευχή, αυτή η συνισταμένη, αυτός ο στόχος είναι ανάγκη. Έχω ανάγκη την προσευχή, έχω ανάγκη να εκκλησιαστώ – όχι πολύ συχνά – αλλά όταν το κάνω, θέλω να το κάνω με βάθος. Και πια πώς αντιμετωπίζω τα πράγματα, τις δυσκολίες και τις χαρές.
Εκεί που ο άνθρωπος μπορεί να το χάσει είναι όταν είναι πολύ χαρούμενος. Γιατί όταν είμαστε πολύ λυπημένοι κάπως απευθυνόμαστε στον Θεό. Στη χαρά δεν έχουμε ανάγκη κανέναν».
«Είχα ένα όνειρο με τον Άγιο Παΐσιο. Εκεί που ήμουν να ξεκινήσω τα γυρίσματα, είχα βρεθεί στο όνειρό μου στην Παναγούδα και φώναζα τον Γέροντα να μου ανοίξει να μπω. Ήταν πολύ συμβολικό αυτό! Και χτυπούσα ένα κουδουνάκι και βγαίνει ο Γέροντας, ανοίγει τα χέρια και την ώρα που πάει να πει “ευλογημένε εσύ…”, ξυπνάω και μπαίνει ο γιος μου στο δωμάτιο.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ήθελα να το ζήσω, τι θα μου πει. Και την επόμενη που το σκεφτόμουν και είχε καταλαγιάσει η παρουσία του μέσα μου γιατί ένιωσα πολλή χαρά, σκέφτομαι τι ρωτούσα στο όνειρο. Ρωτούσα “Γέροντα να έρθω;”. Ήμουν στο Άγιο Όρος και ποιος άνοιξε; Ο γιος μου.
Θα ήθελα να μείνω ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Άγιο Όρος αλλά ποτέ δεν έχω σκεφτεί ότι αφήνω τα παιδιά μου, τη σύζυγό μου και το επάγγελμά μου. Κάθε άνθρωπος έχει και παίρνει τον δρόμο που επιλέγει. Αισθάνομαι και νιώθω ότι η δική μου προσευχή είναι η οικογένειά μου και η δουλειά μου».
Διαβάστε επίσης: Προκόπης Αγαθοκλέους για «Άγιο Παΐσιο»: «Από τον άγιο διδάχτηκα και πήρα εφόδια. Είναι για μένα μια “κληρονομιά” που μου άφησε»
