Τον δικό τους Γολγοθά παιρνούν οι επιζώντες του δυστυχήματος των Τεμπών, οι οποίοι δύο χρόνια μετά δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα όσα τραγικά έζησαν το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.
Η Μυρσίνα, βρισκόταν στον 3ο βαγόνι της τρένου, μαζί με την καλή της φίλη, Ελπίδα Χούπα και άλλα δύο άτομα. Η παρέα της δεν τα κατάφερε, ωστόσο εκείνη έζησε και νοσηλεύτηκε στη ΜΕΘ, καθώς τραυματίστηκε βαριά στο κεφάλι.
Τέμπη: Οι κραυγές των θυμάτων, ο εφιάλτης όλων μας
Η Μυρσίνα πραγματοποίησε πολύ σοβαρό χειρουργείο στο κρανίο και δύο χρόνια ήταν σε κέντρο αποκατάστασης. Σήμερα προσπαθεί να επανέλθει στην καθημερινότητά και δεν θυμάται τίποτα από το μοιραίο βράδυ.
«Δεν θυμάμαι τίποτα από το δυστύχημα»
Η Μυρσίνη μίλησε στην «Κοινωνία Ώρα MEGA» και στον δημοσιογράφο Θεολόγο Ηλιού και περιέγραψε την εμπειρία της.
«Επειδή εγώ χτύπησα το κρανίο μου, ο εγκέφαλος για να σε προστατεύσει διαγράφει τις αναμνήσεις. Οπότε εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε κάποια φάση κοιταζόμασταν χωρίς να πούμε τίποτα και ότι έχουμε κάνει πολλές φορές στάση. Εκείνη την στιγμή ήταν σαν να κουνηθήκαμε και κοιταζόμασταν λίγα λεπτά στα μάτια χωρίς να πούμε τίποτα. Νιώθαμε και οι δυο περίεργα χωρίς να το πούμε και μετά δεν θυμάμαι τίποτα», ανέφερε αρχικά.
Πώς αισθάνεται όταν τα βλέπει όλα αυτά από βίντεο και φωτογραφίες;
«Νιώθω σαν να βλέπω ταινία, ενώ το έχω ζήσει δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό. Απλά είναι πολύ περίεργο το ότι έχασα την Ελπίδα. Νιώθω περίεργα και άσχημα αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτό γιατί δεν θυμάμαι τίποτα. Σαν να είχαμε κανονίσει κάτι με την Ελπίδα και να έπαθε εκείνη κάτι και να μην ήμουν εγώ. Είχαμε κατέβει στην Αθήνα να χαιρετήσουμε έναν φίλο μας που θα έμπαινε στον στρατό. Γενικά είχαμε πάντα πολλή χημεία και για μένα, επειδή θέλω πολύ χρόνο για να εμπιστευθώ κάποιον, σε 1,5 χρόνο πρώτη φορά συνδέθηκε τόσο γρήγορα. Ήταν πολύ γρήγορα για μένα αυτό», συμπλήρωσε η Μυρσίνη.
«Πηγαίναμε Χορτιάτη με το αμάξι, οδηγούσαμε συζητούσαμε, λέγαμε τι σκεφτόμασταν. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει στην αρχή. Δεν νιώθεις τίποτα στην αρχή. Μέχρι να το συλλάβω μέσα μου μου πήρε μία βδομάδα. Δεν είχα όρεξη ούτε να ξυπνήσω, με ηρεμούσε μόνο όταν κοιμόμουν, γατί μόνο όταν δεν κοιμάσαι δεν σκέφτεσαι. Μου λείπει η επικοινωνία μας, οι συζητήσεις μας. Σκεφτόμουν να τελειώσω την Γεωπονία και να πάω στην Σχολή Μουσικών Σπουδών αλλά καλύτερα να μαθαίνω μόνη μου μουσική στο Ωδείο παρά να πάω στο πανεπιστήμιο», συνέχισε η 22χρονη.
Τι σημαίνει για εκείνη δικαίωση;
Όπως σημείωσε, «Δεν υπάρχει χειρότερο, είναι σαν να έχεις σκάλες και να ανεβαίνεις και ξαφνικά πάνε οι σκάλες, δεν γίνεται να ξανααναπτυχθούν οι ίδιες σκάλες, δεν υπάρχει χειρότερο από το να χάσεις τους ανθρώπους σου. Δικαιοσύνη τώρα…εντός εισαγωγικών».
