Στα Τέμπη και στο σημείο που χάθηκαν οι 57 άνθρωποι, βρέθηκαν το πρωί της Πάρασκευής 28/2, οι συγγενείς των θυμάτων για το ετήσιο μνημόσυνο.
Ο Θανάσης Πάτρας και η κάμερα των Weekenders βρέθηκαν εκεί και μίλησαν με τους γονείς και τους συγγενείς των αδικοχαμένων ανθρώπών.
Νίκος Πλακιάς: «Το κράτος πέταξε τα παιδιά μας 13 χιλιόμετρα μακριά»
Τα λόγια τους συγκλονίζουν…
«Τι να μου γιατρέψει; Έχει φύγει ένα κομμάτι του κορμιού μου, αυτό πώς να γιατρευτεί; Εγώ δεν νεκροφίλησα το παιδί μου, μου έστειλαν ένα σάκο και έπρεπε να τον κηδέψω. Δεν του έβαλα ρούχα… Τι να πω… Μου δίνουν δύναμη τα άλλα μου παιδιά. Κι έδωσα υπόσχεση στο νεκρό παιδί μου ότι δεν αφήσω κανέναν ατιμώρητο και κανένα άλυτο μυστήριο σε αυτή την υπόθεση», είπε ο Χρήστος Βλάχος.
Χρήστος Χούπας: Σήμερα έρχονται στη μνήμη μας οι άνθρωποι που χάσαμε. Μαζί με τις χαρές τους τις λύπες τους, τα χούγια τους, να θυμηθούμε τα πράγματα που τους άρεσαν, τις ατάκες που είπανε και αυτό για εμένα είναι ο ορισμός της λέξης μνημόσυνο. Να κουβεντιάζεις τον άλλον σαν να είναι παρών και εγώ προσωπικά νιώθω την κόρη μου σαν να είναι παρούσα.
Δημήτρης Πλακιάς: Τα κορίτσια μου θα είναι πάντα εδώ. Ήταν λίγο που ήταν μαζί μας, αλλά ήταν πολύ ωραίο. Με το που θα έρθει η δικαίωση, πέφτουν διακόπες και πάω στα παιδιά μου, μέχρι τότε θα είμαι εδώ.
Βαγγέλης Βλάχος: Θα έρχομαι κάθε χρόνο εδώ, στο δεντράκι που βρέθηκε ο αδερφός μου, να το φιλάω.
Αντώνης Ψαρόπουλος: Η απώλεια είναι ισόβια, θα θρηνώ μέχρι να πεθάνω.
Βασίλης Κατσάρας: Πέρασαν δύο χρόνια και ούτε ένας δεν είναι στη φυλακή. Ούτε ένας πολιτικός, ούτε καν ο σταθμάρχης. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στο δίκτυο των τρένων και βλέπουμε συνέχεια περιστατικά μέχρι τα επόμενα Τέμπη. Το πιο δύσκολο είναι όταν το ανιψάκι μου ακούει τη λέξη “μαμά”, προσπαθούμε να το αποφεύγουμε. Πώς μπορώ να στερήσω από τα παιδιά μου να λένε “μαμά” τη μάνα τους, επειδή είναι μπροστά ο Χρηστάκης; Γιατί να στερήσουν τη μάνα του παιδιού αυτού;
Παναγιώτης Βούλγαρης: Ο γιος μου, μηχανοδηγός του εμπορικού, αλλά και όλα τα παιδιά έφυγαν άδικα.
Νίκος Πλακιάς: Υποκλινόμαστε σε εσάς γιατί χωρίς εσάς δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα. Αν μου λέγατε πριν από δύο χρόνια ότι θα ήμασταν τόσο δυνατοί, τόσο ενωμένοι και όρθιοι, δεν θα το πίστευα. Με εσάς δίπλα έχουμε πάρα πολλά να κερδίσουμε και πολύ λίγα να χάσουμε. Κάθε μέρα σπάω, δεν είμαι αυτό που βλέπετε εδώ, δεν είμαι πατέρας… Είμαι αυτός που ψάχνει δικαιοσύνη για τα κορίτσια.
