Τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη συνάντησε η Νίκη Λυμπεράκη στην εκπομπή, Μεγάλη Εικόνα, και μίλησε για την θεατρική παράσταση που σάρωσε τη φετινή σεζόν, Η Φάλαινα, αλλά και το πώς αποφάσισε να ανεβάσει το εν λόγω έργο.
«Ανέτρεξα στα παιδικά μου χρόνια, που τα παιδιά είναι αθώα και χαρακτηρίζουν το ένα το άλλο με γεωμετρικά σχήματα. Η θεία μου ήταν τετραπληγική σε καροτσάκι, οπότε κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε να τη δούμε. Εκεί ήμουν σε έναν κόσμο φανταστικό που όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν παιχνίδια. Είχε ο καθένας τη δική του λειτουργία, αλλά ήταν άνθρωποι που χαιρόντουσαν. Δεν είχαν ψευτιές, ήταν αυτό που έβλεπες.
Είχα τη χαρά να μαθαίνω και να επικοινωνώ σαν συμπεριφορά. Οποιοδήποτε παιδί δεν ήταν όπως τα άλλα, ήταν με έναν τρόπο φίλοι μου. Αισθανόμουν οικεία μαζί τους! Μέχρι που μπήκα σε μια διαδικασία αυτοαναίρεσης αλλά δεν είχα σκοπό να πληγώσω κάποιον. Όποιες βλακείες έχω κάνει στη ζωή μου, έγιναν από αφέλεια.
Άρχισα να καταλαβαίνω ότι είχαν έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο να μου εκφράσουν. Ακόμα και την έννοια του πώς πειράζει ο ένας τον άλλον. Ουσιαστικά επιστρέφοντας και μιλώντας με τους γονείς μου, μου έλεγαν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Οποιοδήποτε κομμάτι βίας, με σόκαρε. Μου λειτουργούσε περίεργα, αντίθετα. Μετά καταλάβαινα και προσπαθούσα να συγχωρήσω τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν».
Η Φάλαινα: Είδαμε την παράσταση της χρονιάς και αυτή είναι η κριτική μας!
«Με τη Φάλαινα ήθελα να δείξω ότι ακόμα και αν έχει αποφασίσει να φύγει, είναι δικαίωμά του να πάρει μια ανάσα. Τη θεωρούμε δεδομένη την ανάσα και όταν έρθουν τα δύσκολα ψάχνεις να τη βρεις σωτήρια. Αυτή η ιστορία έχει αντίκτυπο κοινωνικά και πολιτικά στο σήμερα.
Οι φάλαινες που έχει ο καθένας μέσα του, είναι εκεί. Άλλος φοβάται να τις φέρει στην επιφάνεια και άλλος τις θάβει. Δεν καταλαβαίνει ότι καθρεφτίζουν στην καθημερινότητά μας. Είναι ωραία που παλεύουμε όλοι για κάτι».
«Θα πάω να ψηφίσω, βλέπω το debate των πολιτικών και σε πράγματα που πληγώνουν τον άνθρωπο είμαι απόλυτα συμμέτοχος και συνεργός. Πώς γίνεται σε ένα τέτοιο γεγονός (σσ Τέμπη) την επόμενη μέρα το πρωί να είναι όλα διαφορετικά; Προσπάθησα σαν ηθοποιός, αν ήμουν εγώ εκεί, τι θα έκανε ο αδερφός μου; Κλονίζομαι γιατί δεν έχει δοθεί απάντηση. Αντί να σκεφτούμε κοινωνικά, πάμε να ορίσουμε “τίνος είσαι εσύ;”. Άρα δεν μπορώ να είμαι άνθρωπος.
Παίρνω συνέχεια υλικό από τη ζωή μου. Με τον πρωταγωνιστή της Φάλαινας ζω σε μια κοινωνία που όταν δεν θέλουν να λειτουργήσεις τα πράγματα, μπορεί εύκολα να σε περιθωριοποιήσει. Μου έλεγαν “πόσα κιλά πήρες για τη Φάλαινα;”, ενώ δεν πήρα τίποτα. Αντί να πούμε μπράβο στους ανθρώπους που με έφτιαξαν, πήγαμε στο πρακτικό της γεωμετρίας. Τελικά αυτό είχε η δυναμική της Φάλαινας. Μη συγκρίνεις! Αν συνδεθείς με ένα συναίσθημα, θα καταλάβεις ότι έχεις πολλούς ανθρώπους σαν τον Τσάρλι δίπλα σου».
Διαβάστε επίσης: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Ο πατέρας μου μέσα στο προσωπικό του αδιέξοδο άρχισε να αυτοκαταστρέφεται σιγά σιγά»
