Για το πώς διαχειρίστηκε την παύση του από τον αθλητισμό αλλά και την απώλεια της συζύγου του, Αναστασίας, μίλησε ο Πύρρος Δήμας με τη συγκίνησή του να είναι εμφανής.
«Ένα εξάμηνο ήμουν σε κατάθλιψη. Η βλακεία ήταν ότι θα μπορούσα να συνεχίσω τις προπονήσεις αλλά ήμουν 16 χρόνια τσίτα. Με πολλούς τραυματισμούς άλλαξαν απότομα οι ρυθμοί. Δεν είχα τη διάθεση ούτε να πάω σε προπόνηση. Ευτυχώς η Αναστασία ξεκίνησε όμορφα και ωραία, μου άφησε τον χρόνο μου και μετά μου έλεγε να πάω σούπερ μάρκετ. Κάποια στιγμή έπρεπε ο γιος μου να γραφτεί στο ποδόσφαιρο γιατί του άρεσε. Πήγαινα τον Βίκτωρα στο ποδόσφαιρο, τη Μαρία στο πιάνο. Μου έλεγε η Αναστασία “μίλα τους σαν μπαμπάς”. Μου έλεγε και τα λάθη μου να μην τα ξανακάνω. Ήμουν στην ουσία μακριά από όλο αυτό και όταν μπαίνεις μέσα σε αυτό νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα.
Η Αναστασία δεν τρόμαξε γιατί με ήξερε πολύ καλά. Ήξερε με ποιον τρόπο μπορεί να με επαναφέρει, μου έδωσε τον χρόνο να ξεκουραστώ και από εκεί και πέρα μπήκα εύκολα σε όλο αυτό. Σκέφτηκα μήπως πρέπει να κάνω και σπουδές. Λόγω αθλητισμού είχα γραφτεί στη γυμναστική ακαδημία αλλά δεν είχα πάει. Όταν της είπα ότι θα μπω στην πολιτική δεν της άρεσε, δεν το ήθελε. Ήταν δύσκολη στιγμή τότε, αν ήμουν στην Ελλάδα και το έβλεπα με την πλευρά από εδώ σίγουρα δεν θα έμπαινα στην πολιτική. Επειδή άκουγα τι έλεγαν οι ξένοι για τους Έλληνες, το πήρα πατριωτικά. Ήμουν στην Αμερική και μιλούσαμε στο ενδεχόμενο να συνεργαστούμε και όταν άκουγα να λένε κλέφτες και απατεώνες τους Έλληνες, με πείραξε και με θύμωσε πολύ.
Δεν ψήφισα κανένα μνημόνιο. Το 2012-15 δεν ψηφίσαμε κανένα μνημόνιο. Η γραμμή ήταν η στοχοποίηση. Ψηφιζόταν ένα νομοσχέδιο, έπρεπε να το εφαρμόσουμε και δεν υπήρχε επιλογή. Όταν ξέρεις για ποιον λόγο μπαίνεις στην πολιτική, καλώς ή κακώς όλα ήταν οριζόντια και δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει. Και εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να καταλάβω. Όταν πλήρωνα πολλά για τέσσερα σπίτια σε ΕΝΦΙΑ δεν ήταν εύκολο.
Προέρχομαι από τη Βόρεια Ήπειρο και είμαι ο πρώτος βουλευτής που μπήκε μετά από έναν αιώνα στη Βουλή. Όταν έμπαινα, ανατρίχιαζα. Αν κάποιοι ήθελαν τον ναό της δημοκρατίας ήθελαν να το κάνουν όπως θέλουν, δεν θα το επέτρεπα, έβαλα πλάτη. Δεν θα μπορούσα να ανεχτώ τέτοιες συμπεριφορές στον ναό της δημοκρατίας. Δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα όταν η χώρα περνούσε δύσκολα αλλά από τον κόσμο που πολύ εύκολα ακούει τα παχιά λόγια. Ότι όλα μπορούν να γίνουν όπως πριν, ότι μας χρωστάνε. Δεν μας χρωστάει κανείς. Εμείς πρέπει να κάνουμε την Ελλάδα καλύτερη και να διορθώσουμε τα πράγματα. Εμείς πρέπει να παλέψουμε να μην ξαναγίνει αυτό που έγινε!
Θεωρώ ότι μέσα από την πολιτική μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Ένας είναι ο στόχος μου! Μέσα από την πολιτική να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά. Υπήρχε μια σχέση καλή με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει στραφεί προς το κέντρο και με αντιπροσωπεύει αυτό που πρεσβεύει και θέλησα να κατέβω μαζί του. Στόχος μας ήταν να κατέβει ο Μπελέρης, ήταν μια κίνηση στρατηγική. Όλων ήταν ο στόχος να βγει ο Μπελέρης, δεν περίμενα ότι η ΝΔ θα έπαιρνε τόσο χαμηλό ποσοστό. Ήταν πρώτο κόμμα, αλλά όταν πριν από ένα χρόνο πήρε 41% και βρέθηκε στο 28% ήταν ένα μήνυμα. Από εκεί και πέρα έκανα τον αγώνα μου τίμια και όμορφα. Στην αρχή απογοητεύτηκα αλλά όταν μπλέκεις με κόμματα δεν είσαι ο Πύρρος Δήμας με τα 4 Ολυμπιακά μετάλλια. Έχω έναν γιο 15 χρονών, έχω ένα καινούργιο μωρό και χαίρομαι που δεν είμαι στην Ευρωβουλή. Έχω χρόνο με τον γιο μου να ασχοληθώ, να μιλάω μαζί του καθημερινά και με τη μικρή μου κόρη».
«Έπαθα νευρική βουλιμία»
«Είχαμε γνωριστεί το 1992. Οι γονείς της ήταν από τον Λιτόχωρο, γνωριστήκαμε σε μια συνέντευξη και από τότε ήμασταν αχώριστοι. Δεν ξέρω αν πέρασα όλα τα στάδια του πένθους. Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι δύσκολο. Όταν έχεις χάσει το άλλο σου μισό, μπορεί να έχω πάρει 4 Ολυμπιακά μετάλλια, αν δεν ήταν δίπλα μου δεν θα είχα πάρει ούτε 1. Με στήριξε και ήταν αφανής ήρωας. Ένας άνθρωπος που είχε τόσο καλή καρδιά αλλά δεν σου χάιδευε τα αυτιά.
Η Αναστασία μας προετοίμασε, 3μιση χρόνια περάσαμε δύσκολα. Άντεξε σε μια αρρώστια που οι γιατροί έλεγαν 6 μήνες και άντεξε 3μιση χρόνια. Είχε έρθει Αμερική, είχαμε πάει σε γιατρούς εκεί, μας είχαν δει. Ήταν καλά, είχα κουραστεί να την κυνηγάω στα μαγαζιά. Ήταν ένας άνθρωπος που της άρεσαν τα ταξίδια και αυτό της πρόσφερα το τελευταίο διάστημα. Μέχρι που υποτροπίασε και σήκωσαν τα χέρια ψηλά! Ήμουν δίπλα της όταν έφυγε. Ευτυχώς και οι Αμερικάνοι μου είπαν φεύγεις, πας Ελλάδα, όσο χρειαστεί. Με στήριξαν τόσο πολύ από την Ομοσπονδία όλο το διάστημα.
Το μόνο άγχος της Αναστασίας ήταν ο μικρός, οι άλλοι είχαν πάρει τον δρόμο τους. Μου είχε πει ότι ήμουν μικρός και έπρεπε να φτιάξω τη ζωή μου. Η Μαρία και ο Νικόλας ήταν σπίτι και ζορίστηκαν με όλο αυτό που πέρασαν. Ο Βίκτωρας που ήταν πιο δεμένος, ήρθε με το μυαλό να στηρίξει και όταν είδε την κατάσταση μου είπε “δεν μπορώ” και έφυγε. Είναι πράγματα που δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε. Θυμάμαι και κολλητούς φίλους που απομακρύνθηκαν για κάποιο διάστημα γιατί δεν ήταν εύκολο.
Τα παιδιά με κράτησαν ζωντανό, όρθιο. Όταν αρρώστησε η Αναστασία ήμουν 95 κιλά και όταν την έχασα ήμουν 120. Υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν κιλά και εγώ έπαθα νευρική βουλιμία γιατί με ηρεμούσε, με έκανε καλά. Ήταν πολύ δύσκολο! Όλα θέλουν τον χρόνο τους, σιγά σιγά να τα χωνεύουμε μέσα μας αλλά δεν παύει ποτέ ότι τους ανθρώπους μας τους αγαπάμε και τους σκεφτόμαστε».
