Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Ράνια Σχίζα και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην απώλεια ενός αγαπημένου της φίλου αλλά και την περίοδο που εργαζόταν στον φούρνο των γονιών της.
Η ηθοποιός εξομολογήθηκε ότι η απώλεια του φίλου της την έκανε να πάρει πιο άμεσα την απόφαση να ασχοληθεί με την υποκριτική που ήθελε από μικρή ηλικία.
«Υπάρχει μια προσωπική ιστορία, την οποία την έχω καταθέσει δημόσια αρκετές φορές. Θα την πω ξανά πολύ σύντομα, εντάξει. Ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος, νέος ο οποίος και αυτός ήθελε να τελειώσει αυτό που είχε ξεκινήσει για να κάνει αυτό που θέλει… δεν πρόλαβε γιατί έφυγε από τη ζωή. Αυτό ήταν για μένα… Εντάξει… Έφτασα σε πολύ άσχημα… Δηλαδή ναι, πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Με κλόνισε, με κλόνισε. Εξέθεσα μετά τον εαυτό μου παντού με το ότι “θα δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή”. Κλείστηκα λοιπόν για ένα καλοκαίρι, πήρα ότι βιβλίο είχα γιατί δεν είχα ιδέα και δεν ήξερα που να απευθυνθώ. Κλείστηκα σε μια γκαρσονιερίτσα που έμεναν ο παππούς και η γιαγιά μου, οι οποίοι είχαν φύγει το καλοκαίρι για να πάνε στο χωριό, δεν ήξερα αν είναι μέρα ή νύχτα. Τίποτα, κατέβαζα και τα παντζούρια, καθόμουν, δεν θυμάμαι καν αν έτρωγα».
«Τα Χριστούγεννα που είχαμε διακοπές, σηκωνόμουν μαζί με την αδελφή μου και βοηθούσαμε τη μαμά μου που μέλωνε τα μελομακάρονα. Θυμάμαι το βασανιστήριο να παίρνω τις λαμαρίνες, να βάζω τη φρυγανιά και το χειρότερο τα κουλουράκια. Είναι κουραστικό! Ακούγεται πολύ όμορφο αλλά για ένα παιδάκι που θέλει να παίξει, ήταν δύσκολα. Και οι φούρνοι δεν είναι όπως τώρα. Οι πάσαλοι είναι κάτι ξύλινα που βάζεις το ζυμάρι και το τραβάς και το χαρακώνεις το ψωμί. Δεν τα έκανα εγώ αυτά βέβαια. Μου έχει μείνει η μυρωδιά. Δεν ήθελα τότε, με στεναχωρούσε αλλά είναι το καλύτερο μάθημα ζωής.
Μου έμαθε να εκτιμώ τον κάθε άνθρωπο στο πόστο του, είναι πολύ σοβαρό αυτό. Μιλάμε για πολύ σκληρή δουλειά. Σε κάνει πιο καταδεκτικό, πιο ταπεινό. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ταπεινό αλλά σε γειώνει. Οι γονείς μου ήθελαν να σπουδάσω. Όταν έδινα Πανελλήνιες δεν με απασχόλησαν καθόλου και έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Η μαμά μου ήξερε για τη δραματική σχολή και ήταν πολύ υποστηρικτική. Έκανα και κάποια ιδιαίτερα σε παιδιά στα μαθηματικά. Σαν δασκάλα δεν πρέπει να ήμουν καλή, δεν ήμουν υπομονετική. Στη σχολή ήταν μια προσωπική αγωνία, δεν με κάλυπτε το μαθηματικό. Δεν ήθελα να γίνω καθηγήτρια ή να δουλέψω σε μια τράπεζα. Ήταν κάτι που δούλευε πολύ και έλεγα θα τελειώσεις, θα πάρεις το πτυχίο και μετά. Αλλά η ζωή τα φέρνει αλλιώς και αυτό που έχω να πω είναι πως όταν ξέρουμε τι θέλουμε, να το κάνουμε γιατί δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί».
Διαβάστε επίσης
Ράνια Σχίζα: «Το “σενιόρα Σούλα” στις Σαββατογεννημένες είναι ένα μικρό παράσημο»
