Μια εξομολόγηση για τον τρόπο που διαχειριζόταν παλαιότερα τις διαπροσωπικές της σχέσεις έκανε η Σοφία Φιλιππίδου μιλώντας στον Γιώργο Κουβαρά και την εκπομπή του στα Παραπολιτικά 90,1.
Η έμπειρη ηθοποιός μίλησε για την ανάγκη της για επικοινωνία και τα συναισθήματα που έκρυβε πίσω από την εξωστρέφειά της: «Όλα αυτά τα ωραία χαρίσματα είναι δώρα αλλά τα δώρα συνοδεύονται και από πλήγματα. Δηλαδή έχεις το δώρο, έχεις και το πλήγμα. Αυτή η υπερβολική μου ίσως ανάγκη να επικοινωνώ, το ότι δηλαδή συμπεριφέρομαι σαν ναυαγός και λέω “κοιτάξτε με, εδώ είμαι” συμβαίνει επειδή προσπαθώ να με καταλάβουν».
Στη συνέχεια, περιέγραψε πώς το γέλιο της ήταν συχνά αποτέλεσμα εσωτερικής πίεσης: «Ίσως γελάω από φόβο. Με ρωτάνε “γιατί γελάς;” και αναρωτιέμαι πράγματι γιατί γελάω. Ήταν μια χαρά αλλά όχι ακριβώς χαρά, ήταν ένας σπασμός. Τώρα, που έγινα καλύτερα, το έκοψα και δεν γελάω όπως παλιά. Κατάλαβα ότι δεν γελούσα επειδή ήμουν χαρούμενη αλλά γελούσα επειδή ήμουν φοβισμένη, τρομαγμένη, πιεσμένη, στρυμωγμένη».
Η Σοφία Φιλιππίδου αναφέρθηκε και στην πίεση που ένιωθε να είναι πάντα συνεπής στις επαγγελματικές και κοινωνικές της υποχρεώσεις: «Όλη αυτή η μεγάλη πίεση του να είμαι μέσα στη δουλειά, να μην κάνω λάθη, να μην θίξω ή να μην προσβάλω τα κοινωνικά πρέπει, η καλή συμπεριφορά και η ευγένεια που πρέπει να κουβαλάμε, η πνευματική μας επαφή στις συναναστροφές με έκαναν να έχω σπασμωδικό γέλιο. Γιατί έβλεπα και το γελοίο, μάλλον, με έναν τρόπο υποσυνείδητο».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σοφία Φιλιππίδου: «Είχα κάποια ποιήματα των νεανικών μου χρόνων που τα… έκαψα και ησύχασα»
