Καλεσμένη στην εκπομπή Στούντιο 4 βρέθηκε η Τάμτα και μιλά για τη ζωή της στη Γεωργία, την απόφασή της να έρθει στην Ελλάδα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με τα έγγραφά της.
«Χρειάζεται να σκέφτομαι για να εκτιμήσω την πορεία μου. Γιατί όταν συνέβησαν πράγματα και λόγω ηλικίας δεν το εκτιμάς όπως θα έπρεπε. Κοιτάω πίσω για αυτόν τον λόγο. Προχωράει μπροστά, δεν θέλω να μένω στο παρελθόν αλλά είναι ένας τρόπος να πω στον εαυτό μου “μπράβο”.
Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτομαι πράγματα που δεν υπάρχει λόγος και προέρχεται από τα παλιά. Όσα έχω ζήσει και βιώσει, νομίζω με ωριμάσανε. Δεν φοβάμαι τίποτα! Πολλές φορές μπαίνω στη διαδικασία ότι οι συνθήκες της ζωής μου είμαι καλά, μια γενική εικόνα. Αλλά δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο.
Σκέφτομαι πως ό,τι κι αν συμβεί, θα επιβιώσω. Όλο αυτό το κουβαλώ κι αν δεν είχα περάσει όλα αυτά, δεν θα μπορούσα να τα χειριστώ έτσι. Το 2000 ήρθα για λίγο και το 2001 ήρθα κανονικά στην Ελλάδα.
Ήταν δική μου απόφαση να διαλύσω τη ζωή. Έφυγα από τη Γεωργία σκεπτόμενη για ένα χρονικό διάστημα, μόλις είχα χωρίσει, με τη μαμά και την κόρη μου. Έβλεπα ευκαιρίες και έλεγα “να την πιάσω αυτή την ευκαιρία;”. Ήταν πολύ δύσκολο τότε να φύγω, έδιναν δύσκολα βίζα.
Θυμάμαι όταν μπήκα στην Πρεσβεία να ζητήσω τη βίζα, υπήρχαν ταλαιπωρημένοι άνθρωποι έξω, με πλαστά χαρτιά, ήταν απελπισμένος ο κόσμος. Εγώ επειδή μιλούσα Αγγλικά, ήμουν άνετη και με ρώτησε πού πάω. Του είπα ότι θα πάω διακοπές με την κόρη μου γιατί έμενε η μαμά μου Ελλάδα. Βγήκα έξω και ντρεπόμουν να πω ότι πήρα βίζα γιατί υπήρχε βασανισμένος κόσμος. Έγινε χαμός, δεν το περίμεναν.
Άργησε πολύ η διαδικασία για να μπορέσω να κατακτήσω την άδεια διαμονής. Δεν βοήθησε η αναγνωρισιμότητα! Δεν γινόντουσαν εξαιρέσεις. Περίμενα τον νόμο για να μπορέσω να καταθέσω τα χαρτιά. Η μαμά μου ήρθε με βίζα αλλά μετά βγήκε νόμος και είχε κανονικά χαρτιά.
Πριν από δύο χρόνια πήρα την υπηκοότητα. Μέχρι τότε ταλαιπωρούμουν να ανανεώνω τα χαρτιά μου! Δεν ξέρω πόσα πράγματα συμβαίνουν τυχαία στη ζωή μου. Πολλές φορές έχω προκαλέσει την τύχη μου. Ο φόβος είναι πολύ κακό και οτιδήποτε με φοβίζει και ταυτόχρονα μου δημιουργεί ένα γαργαλητό, πρέπει να ακολουθήσω το ωραίο και όχι το φοβάμαι. Οτιδήποτε έχω τολμήσει, μου έχει βγει σε καλό!
Υπάρχουν πράγματα που με φοβίζουν αρκετά. Με τρομάζουν οι πόλεμοι! Κάθε φορά σε οποιαδήποτε τόπο περνάω αρκετά δύσκολα. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ζούμε περίεργες εποχές, ποτέ δεν ξέρεις. Έχω προτέρημα που δεν είναι κάτι άγνωστο για εμένα, αν και δεν θα ήθελα να περάσω ξανά κάτι παρόμοιο».
