Ήταν βράδυ 28ης Φεβρουαρίου όταν τα έκτακτα δελτία ειδήσεων μιλούσαν για ένα ατύχημα χωρίς περισσότερες πληροφορίες. Κανείς δεν γνώριζε το μέγεθος της καταστροφής!
Η επόμενη ημέρα ήταν ο απόλυτος εφιάλτης. Σύγκρουση μεταξύ δύο τρένων, άγνωστος ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών.
«Όχι πάλι…»
Οι πληροφορίες έρχονταν σιγά σιγά και η πρώτη σκέψη ήταν «όχι πάλι στα Τέμπη». Στο άκουσμα και μόνο της είδησης του δυστυχήματος ξύπνησαν μνήμες από εκείνο του 2003 με πρωταγωνιστές πάλι παιδιά.
Κάθε ώρα οι ανακοινώσεις για τους νεκρούς προκαλούσαν φρίκη και σφίξιμο στο στομάχι. «Και αν ήμουν εγώ μέσα στο τρένο;» Εγώ όμως δεν ήμουν, υπήρξα τυχερή. Εκείνοι όμως;
Νέοι άνθρωποι που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους δεν γύρισαν ποτέ σπίτι. Οικογένειες διαλύθηκαν. Κι εμείς, ως κοινωνία, μείναμε να θρηνούμε, να θυμώνουμε, να απαιτούμε απαντήσεις.
Οι γονείς να περιμένουν με όση δύναμη τους είχε απομείνει να ακούσουν ότι τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους, οι δικοί τους άνθρωποι είναι ζωντανοί. Αλλά σιωπή…
«Γιατί;»
Λάθη; Πολλά… Κινήσεις πανικού; Επίσης πολλές… Το ερώτημα είναι «γιατί;».
Γιατί να μην έχει υπάρξει η κατάλληλη μέριμνα για τα τρένα; Γιατί να λειτουργούν με έναν τόσο γρήγορο τρόπο σαν να μην είχαν συγκρουστεί τρένα και να είχε γίνει ένα απλό τροχαίο χωρίς θύματα;
Αυτό που έγινε δεν ήταν μια αναπόφευκτη τραγωδία. Ήταν το αποτέλεσμα παραλείψεων, αμέλειας και διαχρονικής αδιαφορίας. Οι προειδοποιήσεις υπήρχαν, τα προβλήματα ήταν γνωστά, κι όμως δεν έγινε τίποτα για να αποτραπεί το μοιραίο. Και αυτό είναι που πονάει περισσότερο: το ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Μια γροθιά
Μπροστά σε αυτή την αδικία, οι πολίτες δεν έμειναν σιωπηλοί. Δεν χωρούν κόμματα, ιδεολογίες ή διαχωρισμοί. Όλοι έγιναν μια γροθιά και βγήκαν στον δρόμο, όχι για να εξυπηρετήσουν πολιτικά συμφέροντα, αλλά για να απαιτήσουν το αυτονόητο: αλήθεια, ευθύνες, δικαιοσύνη. Γιατί η ανθρώπινη ζωή δεν μπαίνει σε πολιτικά πλαίσια, δεν είναι αριθμός σε στατιστικές.
Δύο χρόνια μετά, η οργή δεν έχει κοπάσει. Γιατί ξέρουμε ότι οι υποσχέσεις δεν αρκούν. Γιατί βλέπουμε ότι πολλά από τα λάθη που οδήγησαν στην τραγωδία εξακολουθούν να υπάρχουν. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι, αν δεν αλλάξει κάτι ουσιαστικό, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι δεν θα ξανασυμβεί.
Δεν πρέπει να ξεχαστεί. Δεν ήταν απλά μια μαύρη σελίδα της ιστορίας μας, ήταν μια κραυγή αφύπνισης. Και αυτή η κραυγή θα πρέπει να συνεχίσει να ακούγεται μέχρι η δικαιοσύνη να αποδοθεί πραγματικά.
Για αυτούς που χάθηκαν. Για αυτούς που έμειναν πίσω. Για όλους μας.
Διαβάστε επίσης: Τέμπη – Χρήστος Χούπας: «Η κόρη μου με καλεί να πάω εκεί και θα πάω»
