Στην εκπομπή, Στούντιο 4, παραχώρησε συνέντευξη η Ζωή Ρηγοπούλου και μιλά για τους γονείς, την υποκριτική αλλά και άγνωστες ιστορίες με πρόσωπα – θρύλους του ελληνικού κινηματογράφου.
«Δεν ήμουν καμαρινόπαιδο, δεν με ενδιέφερε καθόλου. Όταν έχεις μεγαλώσει μέσα εκεί δεν σου κάνει καμία ιδιαίτερη εντύπωση αν σου έρθει η Βουγιουκλάκη στο σπίτι ή ο θυρωρός. Η έναρξη ήταν αναπόφευκτη γιατί έκανα πολλά πράγματα καλά στο σχολείο αλλά έδωσα στη δραματική σχολή. Αν αυτή η δουλειά δεν σε κρατήσει ή δεν την κρατήσεις, σε κάποια χρόνια θα σε αφήσει ή θα την αφήσεις.
Δεν μεγάλωσα με συγκατάθεση αλλά με διάλογο. Όπως έλεγα στον πατέρα μου γιατί θα κάνει αυτή την μπούρδα στην τηλεόραση και μου έλεγε “τι να κάνω; Θέλουμε λεφτά για να ανεβάσουμε την παράσταση”. Ο καθένας έλεγε τη γνώμη του αλλά μέχρι εκεί.
Επειδή το κεφάλι μου ήταν Κεφαλλονίτικο δεν ήθελα να πει ο μπαμπάς “πάρτην σε αυτή τη δουλειά”. Είχε το “για ένα κούτελο ζούμε”.
Έχω γνωρίσει πολλούς αλλά δεν μου έκανε εντύπωση ότι πίναμε καφέ με τη Βλαχοπούλου. Παίζαμε χαρτιά, ερχόταν στις γιορτές. Ήμουν πέντε χρονών και έλεγα “αγαπώ την Αλίκη, αυτή θέλω να μου φέρεται”. Μου φαινόταν γλυκιά! Ο Ξαρχάκος με έπαιρνε βόλτα μαζί του. Τέτοιο δέσιμο με τον Χρόνη! Οι σχέσεις που είχα ήταν διαφορετικές. Ως ενήλικη δεν τους πρόλαβα, ο Χρόνης πέθανε και νέος.
Έχω πολλά από τον πατέρα μου! Έχω πάρει θεατρικά, ερμηνευτικά την αμεσότητα, το διαχυτικό. Δεν στήνομαι, δεν φτιάχνω τον λόγο. Ήταν πολύ κοινωνικός, έκανε παρέα με όλους αλλά ήταν εσωστρεφής, δεν είχε φίλους. Κορίτσι του μπαμπά μέχρι την εφηβεία και κορίτσι της μαμάς μετά την εφηβεία. Ήταν μοιρασμένο! Από τη μητέρα μου πήρα την τρελάρα, την μεταφυσική έμπνευση. Ήταν πολύ ροκ άνθρωπος!».
