Η δίκη του αδικοχαμένου Άλκη Καμπανού συνεχίζεται με τα όσα ακούγονται στο δικαστήριο να ανατριχιάζουν και να συγκλονίζουν.
Ο κολλητός φίλος του Άλκη που ήταν παρών στα όσα συνέβησαν, περιέγραψε καρέ καρέ τα όσα συνέβησαν με τους δράστες αλλά και τις τελευταίες στιγμές του φίλου του.
«Ο Άλκης ήταν καθισμένος στα σκαλιά. Στην αρχή είδα από αριστερά 4 άτομα, να μας ρωτάνε τι ομάδα είμαστε. Αυτός που μας ρώτησε τι ομάδα είμαστε, ήταν ψηλός, αυτόν κατάλαβα μόνο. Είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα τους με full face και κουκούλες. Φαίνονταν μόνο τα μάτια και τίποτα άλλο. Ο μόνος που δε φορούσε κάτι ήταν ο ξανθός που είχε διαφορετικό σωματότυπο, ήταν ψηλός και πιο γεροδεμένος, φορούσε full face αλλά κάλυπτε μέχρι τη μύτη. Ήταν όλοι μαυροφορεμένοι για να μη τους βλέπουν στο σκοτάδι, το έκαναν επίτηδες και ήταν σίγουρα οργανωμένο.
Είπα ότι είμαστε Άρης. Δε κατάλαβα τι έγινε εκείνη τη στιγμή. Περπατούσαν, δεν ήρθαν γρήγορα. Ήταν ήρεμοι και ψυχροί, δεν κατάλαβα για ποιο λόγο ήρθαν. Απάντησα εγώ και ο Κ. Μετά αντιλήφθηκα από τη δεξιά μεριά περισσότερα άτομα να έρχονται, περίπου 5-6. Εκείνη τη στιγμή το μόνο πράγμα που είδα ήταν το δρεπάνι και κοκάλωσα. Το κρατούσε στα χέρια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να αμυνθώ, οπότε σήκωσα το κράνος μου. Ανέβηκαν στα σκαλιά όλα τα άτομα και μας επιτέθηκαν. Σήκωσα το κράνος για αυτοάμυνα, το είχα μαζί μου λόγω της μηχανής. Χτύπησα έναν στο κεφάλι, αυτός τότε έκανε δύο – τρία βήματα πίσω και ήρθε και με κάρφωσε με ένα μαχαίρι αριστερά στο πόδι και στη δεξιά μεριά.
Με σταθεροποιούσαν για να με χτυπήσουν. Είχα αρκετές μαχαιριές. Όλο έγινε σε δευτερόλεπτα. Με χτύπησαν με ξύλο στο κεφάλι και με το δρεπάνι. Με κρατούσαν από πίσω, άκουσα τον Άλκη να φωνάζει “βοήθεια”. Ήταν πεσμένος αριστερά στα σκαλοπάτια. Εγώ ήμουν όρθιος στα σκαλιά, με είχαν κολλήσει στον τοίχο και με χτυπούσαν. Κάποια στιγμή τους έσπρωξα, έφυγα από αυτούς και πήγα να δω τον Άλκη. Τον είδα κάτω και από πάνω του πάρα πολλά άτομα να τον χτυπάνε. Φώναζε για βοήθεια. Ήταν σίγουρα πάνω από δέκα εκείνη τη στιγμή επάνω του. Τον χτυπούσαν με ξύλα, δε μπόρεσα να δω κάτι παραπάνω, προσπαθούσα να καλυφθώ. Πήγα να πέσω επάνω του μπας και προλάβω να σώσω κάτι, αλλά με κράτησαν στη γωνία, πάτησα στη χελώνα της ΔΕΗ, με σταθεροποιήσαν και με χτυπούσαν εκεί πάνω. Δεν κατάφερα να πέσω κάτω. Στη συνέχεια, ένας από αυτούς που χτυπούσε τον Άλκη, γύρισε και με χτύπησε με το ξύλο στο κεφάλι. Προσπάθησα να μη λιποθυμήσω, ήξερα ότι αν πέσω κάτω θα με σκοτώσουν. Κατάφερα να μείνω ξύπνιος και να μη πέσω. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα φεύγουν. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να με χτυπούν στο κεφάλι και μετά να φεύγουν. Σήκωσα ένα δευτερόλεπτο το βλέμμα και είδα να φεύγουν κάποιοι τρέχοντας. Είδα τους περισσότερους να φεύγουν από την Πλαστήρα.
Κατέβηκα τα σκαλάκια και σήκωσα τον Άλκη. Είχαμε μείνει οι δύο μας, οι υπόλοιποι πρόλαβαν να φύγουν. Τον σήκωσα, έκανε δύο – τρία βήματα και κάτσαμε στο παρτέρι. Προσπαθούσα να του δώσω βοήθεια, όσο μπορούσα, αλλά άδικα. Πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου να του πω τι έγινε, μετά από λίγα λεπτά ήρθε και η αστυνομία, δεν πρόλαβα να τους καλέσω εγώ. Ηταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, έτρεχε πολύ αίμα, δε μπορούσε να περπατήσει και σε δύο δευτερόλεπτα κατέρρευσε. Έτρεχε πάρα πολύ αίμα παντού, όταν σηκώθηκε υπήρχε κάτω πάρα πολύ αίμα. Πήγαν για να σκοτώσουν».
