Η Στέλλα Γκαντώνα έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό People. Η δημοσιογράφος, μεταξύ άλλων, μίλησε για το πώς προέκυψε η καριέρα της, πώς ξεκίνησε στο Open, αλλά και τον περίεργο τρόπο που έμαθε το δημοψήφισμα.
Η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Open «τα σαββατοκύριακα δουλεύει», όπως είπε, «όλη ημέρα», αλλά θα μπορούσε να ήταν καθηγήτρια φιλολογίας αν η ζωή της είχε φερθεί διαφορετικά.
Ποιο ήταν το σημείο καμπής, η χρονική στιγμή όπου το όνομά σου έπαιξε παντού;
Ξεκάθαρα, όταν πήγα στο Open. Ήμουν επί δέκα χρόνια στο Kontra, τα πιο σημαντικά της καριέρας μου, αφού με διαμόρφωσαν ως επαγγελματία. Εκεί ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά, ανεξάρτητα αν στην πορεία ήρθαν sites και εφημερίδες. Όταν ήρθε η πρόταση από το Open, αυτό που γνώριζε ένα μικρό ακροατήριο, άρχισε να γίνεται γνωστό και στον υπόλοιπο κόσμο.
Σε αναγνωρίζουν πλέον στον δρόμο; Πώς αντιδρούν;
Δεν μπορώ να σου πω ότι περπατάω και οι άνθρωποι με δείχνουν με το δάχτυλο, δεν είμαι ο Ρουβάς. Έχει τύχει, όμως, να πάω άβαφτη σε πρατήριο βενζίνης και να πω: «Βάλτε μου 20 ευρώ» και ο υπάλληλος να μου πει: «Μάλιστα, κυρία Γκαντώνα». Γενικά, αυτοί που με αναγνωρίζουν μου μιλάνε κιόλας. Κι εγώ, αν δω κάποιον διάσημο στον δρόμο -εγώ δεν είμαι διάσημη–, θα πω: «Αχ, ο τάδε» και μπορεί να πάω να του μιλήσω και χωρίς να τον ξέρω.
Γιατί οι άντρες δημοσιογράφοι είναι συνήθως με γυναίκες δημοσιογράφους;
Γιατί ο ένας μπορεί να καταλάβει πιο εύκολα τον άλλον. Από την άποψη των ωραρίων, για παράδειγμα, βολεύει πολύ περισσότερο.
Μπορείς να μου εξιστορήσεις ένα περιστατικό που περιγράφει όσα ζει ένας δημοσιογράφος εκεί έξω;
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη βραδιά που ο πρωθυπουργός είχε απευθύνει διάγγελμα προκηρύσσοντας το δημοψήφισμα. Ήταν καλοκαίρι κι εμείς είχαμε πληροφορηθεί πως θα πραγματοποιηθεί απλά μια σύσκεψη υπουργικού συμβουλίου. Κανενός το μυαλό δεν πήγαινε στο τι θα επακολουθούσε. Θυμάμαι να είμαστε απ’ έξω, ανυποψίαστοι, είχε βραδιάσει και μάλιστα είχαμε παραγγείλει να φάμε κιόλας, αφού είχε πάει 10.00. Κάποια στιγμή ανοίγει μια πόρτα και προβάλλει ένας υπουργός. Τον ρωτάμε: «Τι γίνεται; Εκλογές; Ανασχηματισμός;», κι εκείνος απαντάει: «Τίποτα, παιδιά, δημοψήφισμα». Εμείς δεν τον πήραμε στα σοβαρά. Μας το είπε σαράντα λεπτά πριν από το διάγγελμα. Οι μισοί συνάδελφοι έλειπαν στις Βρυξέλλες, οπότε εκείνο το ατελείωτο βράδυ –είχα γυρίσει στις 05.00– ζούσαμε ιστορία. Θυμάμαι πως επιστρέφοντας στο σπίτι με συνάδελφο σταματήσαμε σε ένα ΑΤΜ και συνειδητοποιήσαμε πως σχηματίζονταν οι πρώτες ουρές.
