Όταν εισέρχεται κανείς στο φουαγιέ του Θεάτρου Μεταξουργείου αισθάνεται να τον κατακλύζουν οι αναμνήσεις και η νοσταλγική διάθεση.
Στους τοίχους του θα δεις φωτογραφίες, αφίσες από παραστάσεις, βραβεία, ιδιαίτερα “αναμνηστικά” από ταξίδια και, φυσικά, έναν μικρό φόρο τιμής στον αξέχαστο Λουκιανό Κηλαηδόνη, ο οποίος σχεδόν 24 χρόνια πριν, μαζί με την σύζυγο του, ηθοποιό, σκηνοθέτρια και θιασάρχισσα, Άννα Βαγενά, ίδρυσαν αυτό το μικρό αλλά τόσο σημαντικό θεατράκι, που έμελλε να αλλάξει προς το καλύτερο την ταυτότητα της περιοχής.
Μιλήσατε για δύσκολα παιδικά χρόνια στη Λάρισα, για την απώλεια του πατέρα σας και τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η οικογένεια σας. Υπήρχε καθόλου η τέχνη τότε στη ζωή σας;
Ναι υπήρχε. Είχαμε βιβλία στο σπίτι. Από τις λίγες αναμνήσεις που έχω από τον πατέρα μου είναι όταν με έπαιρνε στα πόδια του και μου διάβαζε ποίηση. Έμαθα να διαβάζω μέσα από τα ποιήματα πολύ πριν πάω σχολείο. Παλαμά, Σεφέρη, Σικελιανό. Υπήρχε αυτή η προδιάθεση. Στη Λάρισα που μεγάλωσα εγώ, βέβαια, θέατρο δεν είχα την ευκαιρία να δω. Αν και οι αδερφές του πατέρα μου, στο Βόλο, ασχολούνταν με το θέατρο ερασιτεχνικά. Ωστόσο, το ταλέντο θεωρώ πως το έχω πάρει από τη μητέρα μου. Ήταν πολύ εξωστρεφής και τα παράσταινε όλα, χωρίς να το καταλαβαίνει όταν, για παράδειγμα, προσπαθούσε να κάνει τα παιδιά της αδερφής μου να φάνε. Μάλλον από εκείνη κληρονόμησα αυτή την τάση για παραστατικότητα.
Εκτός από το Θεσσαλικό, φτιάξατε ακόμη ένα θέατρο, μαζί με τον Λουκιανό. Αυτό στο οποίο βρισκόμαστε τώρα, το Μεταξουργείο. Άλλο ένα ρίσκο. Πώς το αποφασίσατε;
Αυτή η τρέλα του καλλιτέχνη, η διαίσθηση την οποία είχαμε μπόλικη και εγώ και ο Λουκιανός. Ως φοιτήτρια του Εθνικού είχα αγαπήσει πολύ την περιοχή. Ψάχνοντας, λοιπόν, κάποια στιγμή, μια αποθήκη για να βάλουμε κάτι σκηνικά, είδα αυτό το κτίριο. Μπαίνοντας μέσα μαγεύτηκα από το φως που ερχόταν από τους φεγγίτες. Το κτίριο ήταν χάλια. Τόνοι σάπιου χαρτιού μέσα, ένα παλιό αυτοκίνητο και ένας άστεγος που έμενε εκεί. Μόλις είδα, ωστόσο, αυτό το φως, αποφάσισα να το κάνω όχι αποθήκη αλλά θέατρο. Έτσι το ’99 κάναμε με τον Λουκιανό το Θέατρο Μεταξουργείο, σε αυτή την υποβαθμισμένη περιοχή, για την οποία η παρουσία μας σήμαινε πολλά. Δανειστήκαμε να το αγοράσουμε και να το επισκευάσουμε. Και δεν είναι μόνο το θέατρο, ήρθαμε να μείνουμε εδώ κιόλας. Αντικαταστήσαμε τις ζωές μας στο Ψυχικό, όπου μέναμε, και πήραμε ένα σαθρό, επίσης, νεοκλασικό στο Μεταξουργείο. Ήταν το όραμα μας. Κυρίως του Λουκιανού. Δεν το αλλάζω, όμως, με καμία βίλα στο Ψυχικό το Μεταξουργείο μου τώρα.
Για να διαβάσετε περισσότερα επισκεφθείτε το monopoli.gr
