Στο Έθνος και τον δημοσιογράφο Άγγελο Γεραιουδάκη παραχώρησε συνέντευξη ο Αντίνοος Αλμπάνης και μίλησε για το κομμάτι της τηλεόρασης, τη μυθοπλασία αλλά και τον ρόλο του στην κωμική σειρά της ΕΡΤ, Μαμά στα κρυφά.
«Κάγκελο» ο Αντίνοος Αλμπάνης με την ερώτηση της Παπίλα: «Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου»
Πώς προσεγγίσατε τον Πάνο Στεφανίδη ώστε να τον ενσαρκώσετε με ειλικρίνεια και όχι σαν έναν απλώς «δύστροπο» ή «σκληρό» χαρακτήρα;
Ο Πάνος Στεφανίδης είναι ένας δικηγόρος, γύρω στα σαράντα κάτι, που στην επιφάνεια φαίνεται να έχει κάποιες αγκυλώσεις, εμμονές και έντονες νευρώσεις, χαρακτηριστικά που δυσκολεύουν σημαντικά την επικοινωνία του με τους άλλους. Αυτά τον οδηγούν να γίνεται αγενής, απότομος, απόμακρος, πολλές φορές ακόμη και ακατανόητος. Είναι σαν να κουβαλά μέσα του τις υστερίες μιας άλλης εποχής, όχι απαραίτητα της δικής του. Αν όμως τον παρατηρήσεις πιο προσεκτικά, θα διακρίνεις έναν άνθρωπο βαθιά πληγωμένο, γεμάτο ματαιώσεις και εσωτερικά ρήγματα. Έναν άνθρωπο που, ακόμα και στη λεγόμενη ώριμη ηλικία, εξακολουθεί να προσπαθεί απεγνωσμένα ν’ αποδείξει πράγματα για τη ζωή του, να γίνει αποδεκτός στην ολότητά του, ν’ αγαπηθεί χωρίς να πρέπει συνεχώς να εξηγεί ποιος είναι και γιατί.
Η βαθιά τραυματική σχέση με τον πατέρα του —όπως φαίνεται στα πρώτα επεισόδια— τον έχει στιγματίσει και καθορίσει. Εκεί ακριβώς επέλεξα να εστιάσω. Θα ήταν πολύ απλό και ίσως τεχνικά «βολικό» να αποδώσω έναν απλώς «δύστροπο» χαρακτήρα. Όμως αυτό είναι επιφανειακό, μονοδιάστατο και χωρίς αληθινό ενδιαφέρον, ούτε για εμένα ερμηνευτικά, ούτε για το κοινό. Αυτό που μ’ ενδιέφερε ήταν να εξερευνήσω τις ρωγμές του. Να καταλάβω από πού ξεκίνησε αυτός ο ήρωας, τι κουβαλά και πώς κατέληξε να είναι έτσι. Ήθελα να φέρω αυτές τις ρωγμές στην επιφάνεια, να τις φωτίσω, ώστε ο θεατής να τις δει και —ίσως— να τις κατανοήσει.
Τι σας βαραίνει περισσότερο αυτή την περίοδο;
Ειλικρινά; Τίποτα. Και με ξαφνιάζει που το λέω. Η κοινωνία, η πολιτική, η παγκόσμια τάση που υπάρχει αυτή τη στιγμή έχουν όλα αρνητικό πρόσημο. Έχουν μια απαισιοδοξία. Έχουν μια οπισθοδρόμηση, η οποία είναι ανελέητη. Συμβαίνουν πράγματα τα οποία άνθρωποι της δικής μου γενιάς ή της γενιάς των γονιών μου τα κοιτάμε σοκαρισμένοι. Διαβάζουμε έρευνες από μερίδα Αγγλοσαξόνων, οι οποίοι επιθυμούν την επιστροφή στη μοναρχία, στην ολιγαρχία, ακόμα και στη δικτατορία. Και δεν καταλαβαίνουν πραγματικά τι σημαίνουν όλα αυτά. Έχουν χάσει την πίστη τους στους θεσμούς, στη δημοκρατία, στη δικαιοσύνη, και ψάχνουν λύσεις σε επικίνδυνες κατευθύνσεις. Και παρ’ όλα αυτά, εγώ προσωπικά δεν νιώθω να με βαραίνουν. Ίσως γιατί έχω κουραστεί πια να με βαραίνουν όλα αυτά. Νιώθω την ανάγκη να συνεχίσω, να πάω μπροστά. Να προχωρήσω απαλλαγμένος από βαρίδια συνειδησιακά και έτσι ανάλαφρα να διεκδικήσω ένα μέλλον το οποίο να είναι πιο φωτεινό.
