Στο monopoli.gr παραχώρησε συνέντευξη ο Αντώνης Καφετζόπουλος και αναφέρθηκε στην επαγγελματική του ζωή αλλά και την ενασχόλησή του με την πολιτική στο παρελθόν.
Είστε κι εσείς άνθρωπος ακραία ακέραιος;
Όχι. Κανείς δεν είναι.
Το ρωτώ γιατί στο παρελθόν είχατε επενδύσει χρήματα στη δουλειά και, προκειμένου να ξεχρεώσετε, αγγίξατε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες.
Πράγματι, ωστόσο τίποτα δεν είναι μαύρο – άσπρο. Ήταν ένας συνδυασμός κακής διαχείρισης και πραγμάτων που δεν ήθελα να κάνω. Ή δεν ήθελα να κάνω δύο πράγματα μαζί, κάτι που οι περισσότεροι συνάδελφοι μου κάνουν: Σφίγγουν τα δόντια και το πρωί συμμετέχουν σε γυρίσματα για ένα σίριαλ ενώ το βράδυ παίζουν στο θέατρο. Και καμιά φορά κάνουν πρόβες για το επόμενο έργο, ανάμεσα στις δύο σεζόν. Δεν ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Πλέον, δεν μπορώ κιόλας – γέρασα – αλλά κι όταν μπορούσα, δεν ενέδιδα. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε κάτι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα καλά.
Έχετε δίκιο – αν και κατανοώ την ανάγκη του βιοπορισμού για πολλούς.
Εκτός από το βιοπορισμό, υπάρχει και η αίσθηση πως αν αφήσεις να περάσει μια ευκαιρία, θα χάσεις το τρένο. Αυτό οδηγεί πολλούς συναδέλφους να κάνουν πολλά μαζί, λένε «τώρα είναι η εποχή μου». Κι αυτό μετά γίνεται συνήθεια και φτάνουν στην ηλικία μου εξακολουθώντας να κάνουν το ίδιο πράγμα.
Άρα, έχετε κάνει και συμβιβασμούς;
Ναι, είμαι φίλιος με την ιδέα του συμβιβασμού. Θεωρώ πως οι άνθρωποι πρέπει συνέχεια να δοκιμάζουν τρόπους μέσα από τους οποίους μπορούν να συνεννοηθούν. Είμαστε κοινωνικά όντα σαν τους χιμπατζήδες – όχι σαν τα μυρμήγκια ή τις μέλισσες. Εμείς δεν έχουμε τυφλή υπακοή στην κοινωνικότητα γιατί ταυτόχρονα είμαστε και ακραία εγωϊστές. Οι εργάτριες μέλισσες δεν τα θέλουν όλα δικά τους – όπως οι άνθρωποι – κουβαλάνε απλώς το μέλι στη βασίλισσα. Οι άνθρωποι, πάλι, θέλουν να γίνουν βασιλιάδες. Αλλά πόσοι θα καταφέρουν να βρεθούν στην κορυφή ενός βουνού; Ως εκ τούτου, ο συμβιβασμός είναι μια σοφή επιλογή.
Πριν από καμιά δεκαετία είχατε εμπλακεί με το κόμμα των Οικολόγων Πρασίνων, αργότερα στηρίξατε το Ποτάμι και βρεθήκατε στην αντιδημαρχία επί Γιώργου Καμίνη. Καλά τα λέω;
Ναι, αλλά υπάρχει ένα ακόμα ιδιαίτερα… στιγματιστικό συμβάν, όπου πολλές πλευρές … λύσσαξαν: Την εποχή που Αριστερά και Δεξιά ήθελαν να απαλλαγούν από το ΠΑΣΟΚ και όλα έδειχναν πως ο Κώστας Καραμανλής, ο τεμπέλης, θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, θεώρησα ότι έπρεπε να υπάρξει ένα αντίβαρο – οπότε και υποστήριξα τον Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος, τότε, περνούσε τη χίπικη άνοιξη του: Από τις γλάστρες με μαριχουάνα στα μπαλκόνια μέχρι τα Σύμφωνα Συμβίωσης και το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων. Αυτή μου η κίνηση αντιμετωπίστηκε έως και βίαια – ακόμα θυμάμαι ένα άρθρο του Κωνσταντίνου Ζούλα, τεσσάρων σελίδων που με κατακεραύνωνε ως παιδί του ΠΑΣΟΚ και ως κρατικοδίαιτου καλλιτέχνη, ενώ από την Αριστερά υπονοούσαν ότι τα είχα πάρει για να υποστηρίξω τον Παπανδρέου. Φυσικά με είχαν μισήσει και οι ΠΑΣΟΚοι γιατί σε μια συγκέντρωση είχα πει τη φράση «Διάλυσε το, το τιμημένο», εννοώντας το παλιό ΠΑΣΟΚ. Οπότε καταλαβαίνετε πως έχω κάψει τα καράβια προς όλα τα λιμάνια. Δεν υπάρχει επιστροφή.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη επισκεφθείτε το monopoli.gr
