Πριν την κάθοδο του στην Επίδαυρο με το ρόλο του «Πενθέα» στις «Βάκχες» του Εθνικού, ο Αργύρης Πανταζάρας εξηγεί το πως εκπαιδεύεται να μην νιώθει αχάριστος και διψασμένος.
Ανήκεις στην κατηγορία των ηθοποιών που, ενώ αναγνωρίζεις που μπορείς να φτάσεις, μαστιγώνεις τον εαυτό σου;
Εν μέρει, αλλά όχι με την έννοια του ψυχικού αυτό-ευνουχισμού. Δεν θέλω αυτό να περνάει από τη μιζέρια και το μαστίγωμα, όπως είπες, αλλά μέσα από μια ισορροπία. Δεν θέλω να οδηγούμαι ούτε στο άλλο άκρο – της αλαζονείας, της έπαρσης, της ύβρεως. Αυτό είναι το δύσκολο πράγμα, γιατί σου ασκούνται πιέσεις από αντίθετες κατευθύνσεις· κι αυτό είναι κάτι που αισθάνομαι ότι μπορούν να το προστατεύσουν για σένα οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου, εκείνοι στους οποίους επιστρέφεις. Καλή η σκηνή, καλό και το γυμναστήριο του θεάτρου αλλά πρέπει να επιστρέφεις στη ζωή. Μου αρέσει δε, να σκέφτομαι πως όλοι – ηθοποιοί και θεατές – από την ίδια πόρτα μπαίνουν και από την ίδια πόρτα φεύγουν.
Πόσο έχεις αλλάξει στην πορεία, μέσα από τη ζύμωση των εμπειριών σου;
Δυστυχώς συναντάω συχνά τον παλιό μου εαυτό. Συναντάω, ας πούμε, τον Αργύρη στον παθιασμένο λόγο του βραβείου Χορν γιατί είχα ελπίδα πως στο μεσοδιάστημα θα έχουμε αρχίσει να ζούμε σε ένα καλύτερο κόσμο, πιο ειρηνικό. Συναντάω συνέχεια το κομμάτι του επείγοντος γύρω μου, στον πλανήτη και στον πολιτισμό. Από εκεί και πέρα, σε προσωπικό επίπεδο, τα εργαλεία και τα εφόδια που έχω ξεκλειδώσει, αποκωδικοποιήσει και απομυθοποιήσει είναι πολύ σημαντικά. Και μιλώντας για εργαλεία εννοώ τις ώρες προβών, παραστάσεων, τις ώρες τριβής με τους συναδέλφους – πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι όλο και πιο ευαίσθητος, όλο και πιο κοντά στο ένστικτο μου. Πάντα ήμουν κοινωνικός και ένιωθα την ανάγκη να πάρω από κάπου τη σκυτάλη έχοντας προηγουμένως επιδείξει τον ανάλογο σεβασμό στους επαγγελματίες που έχουν προηγηθεί. Η δουλειά αυτή με έχει βοηθήσει να νιώσω την ακύρωση του χρόνου, των ηλικιών κι όχι των εμπειριών: Επί σκηνής είμαστε όλοι ισότιμοι παλιοί, νεότεροι και νέοι, είμαστε συγγενείς. Το σίγουρο είναι πως έχω διατηρήσει την αρχική χαρά να παίζω. Κι έχω ακυρώσει τη θεωρία πως η δουλειά μας πρέπει να περάσει από πόνο, βάρος, βία, μιζέρια.
Έχεις εργαστεί κάτω από σκληρές συνθήκες;
Ναι. Κανείς δεν επιλέγει συνειδητά μια κακή συνεργασία, είναι λίγο θέμα τύχης και χρονικής συγκυρίας. Άλλοτε θέλεις να αρθρώσεις λόγο, να διεκδικήσεις πράγματα, άλλοτε θέλεις να αναμετρηθείς με κάτι, να ζητήσεις υψηλότερη αμοιβή, περισσότερο χώρο και ανάσες. Είναι κι αυτά προσωπικά στάδια σε μια πορεία που ο καθένας είναι καταδικασμένος να κάνει.
Πότε άρχισες να διεκδικείς περισσότερα για να ορίσεις τη θέση σου μέσα στο χώρο;
Η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που έρχεται και φεύγει. Μοιάζει με αόρατο μυ στο σώμα μου. Έχει τύχει να έχω αυτοπεποίθηση και σε μερικούς μήνες να έχω αδειάσει από αυτήν. Το αποδέχομαι κι αυτό και δεν με πειράζει. Επίσης, μπορεί ενώ κάνω μεγάλο hype, να μην έχει ενεργοποιηθεί καθόλου η πίστη στον εαυτό μου. Προσπαθώ, λοιπόν, να είμαι όσο πιο ισορροπημένος γίνεται· δηλαδή, να μην είναι ροκ σταρ αλλά να αισθάνομαι χάλια – γιατί δεν εμπιστεύομαι καμιά από τις δύο καταστάσεις. Δεν θέλω να εμπιστεύομαι τα συναισθήματα του εγωιστή καλλιτέχνη. Δηλαδή, βλέπεις τη Lady Gaga να κλαίει και αναρωτιέσαι «τι γίνεται»; Αν δεν είναι αυτή εντάξει με τον εαυτό της, τι να περιμένω από μένα; Συνεπώς, έχω αρχίσει να μαθαίνω, στωικά μέσα την πρόβα, τη δική μου παρουσία και απουσία για να μην φτάσω να είμαι αχάριστος και διψασμένος.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη επισκεφθείτε το monopoli.gr
