Στη rosa.gr παραχώρησε συνέντευξη ο Χρήστος Λούλης με αφορμή την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Προσκήνιο και μιλά για όλα!
Τα αρνητικά σχόλια που έχει ακούσει για αυτόν, τις αλλαγές που έχει κάνει στη ζωή του αλλά και την επαγγελματική του ζωή.
Μεγαλώνει καθώς περνούν τα χρόνια ο μισανθρωπισμός σου ή μικραίνει;
(γέλια) Εμένα μου άρεσε ο Τζόρτζ Κάρλιν που έλεγε: «Έχω μεγάλη στοργή για τους ανθρώπους έναν έναν ξεχωριστά, αλλά όλη η ανθρωπότητα μαζί, νομίζω πως έχει χάσει το παιχνίδι. Πρέπει να εξαφανιστεί να τελειώνουμε».
Άρα μεγαλώνει;
Θα έλεγα ότι μικραίνει. Θα έλεγα ότι έχω λειάνει λιγάκι τις γωνίες του μισανθρωπισμού, γιατί μεγαλώνοντας έρχομαι και σε επαφή με τα δικά μου μεγάλα βαθιά ελαττώματα, τις δικές μου ανεπάρκειες και αναπηρίες. Οπότε λέω αν εγώ, που θεωρώ ότι μπορώ να βλέπω την αλήθεια και την υποκρισία παντού, αν εγώ υποπίπτω συνέχεια στα λάθη που κάνω, τότε και οι άλλοι άνθρωποι μάλλον έχουν αυτό το δικαίωμα και κάπως έτσι είμαστε όλοι.
Έχεις υπάρξει εσύ ανασφαλής;
Πάντα υπάρχει μια ανασφάλεια. Δεν ξέρεις ποτέ αν θα είσαι καλός σε μια παράσταση, σε ένα ρόλο ή αν θα συνεχίσεις να είσαι στα πράγματα ή αν θα συνεχίσεις να έχεις την όρεξη που είχες. Πάντα υπάρχει μια ανασφάλεια και η δουλειά η δικιά μας είναι κατεξοχήν ανασφαλής. Αλλά μαζί με αυτή την ανασφάλεια, είχα και πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μπροστά στο πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο μπορεί να φοβάμαι, αλλά θα κάτσω κάτω να χτυπηθώ και θα το καταφέρω.
Ποιο είναι το πιο άδικο πράγμα που έχει γραφτεί ή έχει ειπωθεί για σένα καλλιτεχνικά και προσωπικά; Τι είναι αυτό που σε έτσουξε ή να το ένιωσες άδικο;
Πάντα όταν διάβαζα κάτι, ή όταν έπαιρνα κακή κριτική, μπορεί να μην μ’ άρεσε, αλλά πάντα άφηνα και ένα κομμάτι του εαυτού μου να σκεφτεί μήπως υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό που έχει γραφτεί. Προφανώς υπάρχει, γιατί για να το γράψει ένας άνθρωπος, αλήθεια θα είναι. Οπότε προσπαθούσα λίγο να δω τι εννοεί, για να το δω κι αυτό. Θυμάμαι όμως μια κριτική, που αναφέρθηκε σε εμένα με περίεργο τρόπο. Αναφέρθηκα σε μια κριτική παράστασης που δεν έπαιζα εγώ. Σε μια παράσταση που δεν ήμουν καν. Την είχε γράψει νομίζω, ο Άρης Δημοκίδης, για μια παράσταση που είχε έρθει από Αγγλία στο Φεστιβάλ, με την Έλεν Μίρεν, τη «Φαίδρα». Και αυτός που έκανε τον Ιππόλυτο, ήταν ένας νέος, Άγγλος ηθοποιός, που λέγανε όλοι πόσο φοβερός ήταν και ότι είναι το διαμάντι του αγγλικού θεάτρου. Και έγραψε στην κριτική, «εντάξει είδαμε την παράσταση, εντάξει δεν τρελαθήκαμε κιόλας και αυτό το παιδί που μας λέγανε ότι είναι και φοβερός, εντάξει δεν είναι κάτι φοβερό, ένα απλό παιδί, δεν είναι κάτι παραπάνω από ότι θα ήταν ο Χρήστος Λούλης σε αυτό το ρόλο» (γέλια). Μπορεί και να μην είχε κακή πρόθεση εν τω μεταξύ και μάλλον δεν είχε κακή πρόθεση για μένα, αλλά δεν μ’ άρεσε. Δεν μ’ άρεσε που το έγραψε έτσι. Είναι κάπως διφορούμενο (γέλια). Ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο και να του πω, ρε παιδί μου γιατί με ανακατεύεις εμένα; (γέλια).
Διαβάστε επίσης: Χρήστος Λούλης: «Μουντζώνεις τον εαυτό σου, αλλά όλα γίνονται για κάποιο λόγο»
