Με αφορμή τη συγκέντρωση που έγινε στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε όλη την Ελλάδα για τα θύματα των Τεμπών, η Δέσποινα Καμπούρη θέλησε να σταθεί δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων.
Στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram προχώρησε σε μια ανάρτηση με τη Μαρία Καρυστιανού να κρατά στα χέρια της ένα πλακάτ όπου γράφει το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» μιας και αυτό ακούστηκε από τα ηχητικά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Αναλυτικά η ανάρτησή της:
«Είναι πολλοί αυτοί που σκέφτηκαν μικροπρεπώς, πώς η Μαρία Καρυστιανού προσπαθεί να εξαργυρώσει το τίμημα της οδυνηρής της απώλειας. Μα πώς τη νοιάζει ποιος θα γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν έχει χάσει το παιδί της; Μα πώς έχει το κουράγιο να ταξιδεύει, να δίνει συνεντεύξεις, να κάνει δημόσιες ομιλίες, να παρευρίσκεται σε συναυλίες, να φροντίζει τον εαυτό της; Λες και οι άνθρωποι που έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, το επέλεξαν να τους συμβεί ή λες και δεν έχουν θάψει για πάντα την καρδιά τους στο σκοτάδι. Δε φτάνει μόνο η μοίρα που σου κλέβει τη ζωή μέσα από τα χέρια, έχεις και τον κάθε τυχάρπαστο να κάνει σενάρια και υποθέσεις για το πώς νιώθεις ή πώς αντιδράς στη δυστυχία. Είναι αυτός ο σαδισμός που θέλει τους ανθρώπους να βλέπουν μόνο κακεντρέχεια και πόνο γύρω τους για να ικανοποιούν το είναι τους. Όλοι είναι σκάρτοι. Όλοι είναι λίγοι.
Όλοι θα πουλήσουν την ψυχή τους στον διάολο υπό προϋποθέσεις. Ντρέπομαι που είμαι μητέρα και μπορεί στιγμιαία να το σκέφτηκα κι εγώ για μια άλλη μητέρα. Δε μπορώ καν να διανοηθώ τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση της. Δυστυχώς, εγώ δε θα είχα ούτε το κουράγιο, ούτε το σθένος να παλέψω με το σύστημα, να τα βάλω με θεούς και δαίμονες, να εναντιωθώ σε ανθρώπους και καταστάσεις που μπορούν να με εξαφανίσουν την επόμενη στιγμή. Θα είχα θαφτεί στα έγκατα της γης περιμένοντας το τέλος μου. Αυτή η γυναίκα πολεμάει για όλους μας. Γιατί κάλλιστα στη θέση του δικού της παιδιού, θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας, εμείς, όλοι μας.
Πόσο πονάει να ακούς το παιδί σου να υποφέρει λέγοντας τις τελευταίες του λέξεις. Πόσο πονάει να μην παίρνεις τίποτα δικό του. Πόσο πονάει να ζεις με αναμνήσεις. Να προσπαθείς μάταια να δικαιώσεις την ψυχή του απέναντι στο οργανωμένο… χάος. Χωρίς απαντήσεις. Χωρίς τιμωρία. Καμιά φορά δεν έχει σημασία ένα επίσημο έγγραφο ή μια δικαστική απόφαση. Καμιά φορά, όπως τώρα, αρκεί να ξέρουν όλοι… Δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα κυρία Καρυστιανού. Όλοι ξέρουμε. Κι αυτό σίγουρα δε θα μαλακώσει την πληγή σας, αλλά εύχομαι να είναι κάτι. Μικρό, αλλά κάτι».
