Ο ηθοποιός Δημήτρης Κίτσος έχει καταλάβει πως ο άνθρωπος με τον οποίο θα είναι μαζί για όλη του τη ζωή είναι ο εαυτός του, οπότε προσπαθεί να γίνει ο καλύτερος φίλος του εαυτού του.
Σου λείπουν οι εστίες έρευνας;
Νομίζω πως αυτή είναι μια ανικανοποίητη ανάγκη μου. Στις μέρες μας νομίζω πως δεν υπάρχουν χώροι όπως ήταν το Αμόρε, η Πειραματική του Εθνικού ή ο Λευτέρης Βογιατζής. Τουλάχιστον, από αυτά που έχω ακούσει. Γιατί όσοι βγήκαν από εκείνες τις εστίες, ακόμα μιλούν για τις εμπειρίες τους, για το πόσο τους έχουν σημαδέψει κάποια πρόσωπα.
Τι σημαίνει ζορίζομαι ψυχικά; Το ανέφερες νωρίτερα σχετικά με τον παράγοντα της συνεργασίας.
Η μια πλευρά ερμηνεύεται θετικά. Σημαίνει ότι πηγαίνω σε περιοχές όπου υπάρχει φόβος, αίσθηση έκθεσης. Βγαίνω από τα νερά και τις ευκολίες μου. Η άλλη πλευρά σχετίζεται με ότι ενώ ασχολούμαστε με κάτι καλλιτεχνικό, δηλαδή με κάτι βαθιά ανθρώπινο, τελικά βρισκόμαστε να λειτουργούμε με απάνθρωπες συνεργατικές συνθήκες. Εκτός από ακατανόητο, το βρίσκω και πολύ ανειλικρινές.
Έχεις βιώσει παρόμοια εμπειρία;
Ναι, φυσικά. Παλιότερα, όταν ήμουν άπειρος και ενδεχομένως ρομαντικός είχα απογοητευτεί πολύ σοβαρά από το επάγγελμα. Στο όνομα ενός καλλιτεχνικού οράματος κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονταν με αγένεια, ανασφάλεια, κομπλεξικά, χειριστικά. Βεβαίως, έφταιγε που ήμουν μικρός και δεν είχα ακόμα αναπτύξει τα εργαλεία μιας εσωτερικής άμυνας, ούτε είχα αποφασίσει να βάζω όρια.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη επισκεφθείτε το monopoli.gr
