Η Ελένη Φιλίνη άνοιξε την καρδιά της στο περιοδικό ΟΚ και τον Αστέρη Κασιμάτη, μιλώντας όχι μόνο για την πορεία της στο θέατρο αλλά και για τις πιο δύσκολες προσωπικές στιγμές της ζωής της, όπως η απώλεια των γονιών της.
«Η υποκριτική δεν έχει ημερομηνία λήξης»
Ελένη Φιλίνη: Όχι, δεν νομίζω, εκτός αν ο ίδιος ο ηθοποιός κουραστεί. Υπάρχουν ρόλοι για όλες τις ηλικίες. Αν είσαι οργανικά καλά, μπορείς να συνεχίζεις. Έχουμε τόσα παραδείγματα συναδέλφων. Μου αρέσει να παίζω και να τραγουδάω. Γιατί να σταματήσω; Θέλω να δίνω χαρά στον κόσμο. Είναι ένας από τους λόγους που επέλεξα αυτό τον επαγγελματικό χώρο.
Ξέρω τι σημαίνει να πονάς, γνωρίζω πόσο ανάγκη έχει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια στιγμή του να ακούσει κάτι όμορφο. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, έπαιζα κωμωδία, το «Καληνύχτα και… φρόνιμα» με τον Βασίλη Τσιβιλίκα, τον Χρήστο Πάρλα και τη Μαρία Αλιφέρη. Την επομένη της κηδείας πήγα στο θέατρο με πρησμένα μάτια. Ο κόσμος δεν ήξερε ότι είχα χάσει τον πατέρα μου. Έπρεπε όμως να βγω στη σκηνή και να παίξω.
Για την απώλεια των γονιών της
Ελένη Φιλίνη: Όσο περίεργο και να ακουστεί, μου πήρε μια πενταετία και στον έναν και στον άλλο. Είχα τεράστια αδυναμία και στους δύο γονείς μου. Τον πατέρα μου δεν τον έζησα όσο ήθελα. Έφυγε από τη ζωή το 1987. Έλειπε από την Ελλάδα πολλά χρόνια. Είχε πάει να δουλέψει στον Παναμά, όπου ζούσε ο αδελφός του.
Ο πατέρας μου είχε επιχειρήσεις εστίασης στην Κόρινθο, όπου γεννήθηκα, αλλά αντιμετώπισε μια οικονομική καταστροφή και μετακομίσαμε στην Αθήνα όταν ήμουν 5 χρόνων. Πάλεψε τρία-τέσσερα χρόνια για να ορθοποδήσει, αλλά δεν τα κατάφερε κι έτσι έφυγε.
Μας έστελνε χρήματα κάθε μήνα. To 1981, που μόλις είχα ξεκινήσει στο θέατρο, επέστρεψε στην Αθήνα για τρία χρόνια. Βλέποντας όμως τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα, μου είχε πει ότι θα πήγαινε να δουλέψει ξανά στον Παναμά, για να μπορέσει να μου πάρει θέατρο. «Να μην έχεις ανάγκη κανέναν» μου είχε πει χαρακτηριστικά. Έτσι, το 1984 έφυγε πάλι. Αλλά αρρώστησε. Τα Χριστούγεννα του 1986 επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα και λίγους μήνες μετά τον έχασα.
Η μητέρα μου πέθανε το 2010. Δεν περνάει μέρα που να μην κοιτάξω τη φωτογραφία της και να της μιλήσω. Όταν «έφυγε» έκλαιγα κάθε μέρα για έναν χρόνο. Στον πατέρα μου, ήμουν πιο μικρή, ήταν η πρώτη απώλεια. Κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται τον πόνο με τον δικό του τρόπο. Αλλά όσα σε πονάνε πολύ σε δυναμώνουν και περισσότερο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ελένη Φιλίνη: «Μου είπανε γιατί δεν κάνω κάποιο γάμο αλλά ήταν όλες χήρες»
