Ο Γιάννης Μπέζος σκηνοθετεί το Λάκη Λαζόπουλο στην κλασική κωμωδία “Ενας ήρωας με παντούφλες” και μιλούν στο monopoli.gr και τη Στέλλα Χαραμή για όσα τους συνδέουν θεατρικά και ιδεολογικά.
Λάκης Λαζόπουλος: «Πολλές φορές συναντάω το πατέρα μου στο ρόλο, ο οποίος ήταν επίσης παιδί του πολέμου, είχε πολεμήσει στο Αλβανικό μέτωπο και εν συνεχεία είχε μείνει 14 χρόνια έφεδρος αξιωματικός. Σε όλες τις φωτογραφίες του στο πατρικό μας φοράει στολή. Φαντάζομαι πως έτσι τον ερωτεύτηκε και η μάνα μου! Ήταν ένας άνθρωπος, καλός και έντιμος, που έδινε ρεσιτάλ στη στενοχώρια και την απογοήτευση του αλλά έχοντας την αγωγή του στρατού μεταμορφωνόταν, ανά πάσα στιγμή, σε ένα πολύ πειθαρχημένο άτομο».
Γιάννης Μπέζος: «Ο πατέρας μου ήταν εξίσου συντηρητικός κι ενώ συχνά δεν συμφωνούσα μαζί του, όταν έλεγε κάτι τον άκουγες. Είχε τη ματιά του ψηλά, ένας άνθρωπος αυστηρός αλλά ευγενής.
Πατρίδα δεν είναι τα γεωγραφικά μας σύνορα. Πατρίδα είναι ένα κοινό ήθος, ένας τρόπος που συναποφασίζεις να ζεις. Με ποιο τρόπο θρηνούν οι Έλληνες τους νεκρούς τους, το έχετε σκεφτεί; Με ποιο τρόπο διασκεδάζουν, θυμώνουν; Η λέξη έθνος προέρχεται από ‘έθος’, δηλαδή της συνήθειας. Οπότε, αν φοβάσαι πως τα σύνορα σου απειλούνται από ξένους και θέλεις να βαράς τουφεκιές για να τα προστατεύσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μάθεις την ελληνική γλώσσα και την Ιστορία. Τότε θα πάψουν να σε φοβίζουν και οι βόρειοι και ανατολικοί γείτονες. Τότε θα σταματήσεις να πείθεσαι από εκείνους που σου λένε να περιχαρακωθούμε. Η πατρίδα έχει νόημα όταν είναι ανοιχτή στον κόσμο. Κι αυτό δεν θα αμβλύνει το πατριωτικό σου αίσθημα, ίσα που θα τονωθεί επειδή το γνωρίζεις».
