Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εφημερίδα On Time, στην οποία άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για προσωπικά θέματα που τον απασχολούν. Ένα από τα πιο συγκινητικά κομμάτια της συνέντευξης αφορούσε την απώλεια του αγαπημένου του αδελφού, που τον έχει σημαδέψει τα τελευταία τρία χρόνια.
Ο ηθοποιός αποκάλυψε την έντονη θλίψη που νιώθει καθημερινά, αναφέροντας πως η απώλεια του αδελφού του, όπως και των γονιών του, είναι μια πληγή που δεν μπορεί να κλείσει.
Η πιο μεγάλη σας πληγή είναι το ότι πριν από τρία χρόνια χάσατε τον αδελφό σας;
«Ναι. Είναι η μεγάλη μου πληγή. Ο Κώστας ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος μου και ήμασταν πολύ δεμένοι. Παιδεύτηκε ο κακομοίρης με τον καρκίνο. Και ξέρετε, έβλεπα στο βλέμμα του ότι υπέφερε και ήξερα ότι δεν μπορώ να του συμπαρασταθώ. Από μέσα τον “έτρωγε” η αρρώστια κι εγώ του έλεγα: “Έλα, Κώστα μου, κουράγιο, υπομονή, σε αγαπάμε. Όλα θα πάνε καλά”. Είναι τόσο ανούσια όλα αυτά, εκείνη τη στιγμή, που ο Χάρος τον είχε… ακουμπήσει πια. Το ήξερε. Και παρ’ όλα αυτά δεν έλεγε ούτε ένα “αχ”. Ήταν πολύ υπομονετικός».
Παίζατε όταν «έφυγε» ο αδελφός σας;
«Ναι. Και όταν πέθαναν η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Είναι η δουλειά μας έτσι. Είναι τα μεροκάματα των άλλων, ο κόσμος που έρχεται. Όταν σου συμβαίνει να πρέπει να ανέβεις πάνω στη σκηνή έπειτα από κάτι τέτοιο, καταπιέζεσαι πολύ. Έχεις τον πόνο σου, αλλά πρέπει να κάνεις τον κόσμο να γελάει».
Η πληγή της απώλειας του αδελφού σας υπάρχει ακόμα;
«Βεβαιότατα. Και της μαμάς και του μπαμπά υπάρχει. Και όσο τους θυμάμαι, αναπολώ ωραίες στιγμές και κλαίω. Δεν το θεωρώ αδυναμία. Δεν θα κλάψεις για τον δικό σου άνθρωπο;».
