Ο Γιάννης Καπετάνιος μιλά για τις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τη Χίο, την ιδιαίτερη πατρίδα του, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα OnTime Σαββατοκύριακο με τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.
Ο γνωστός ηθοποιός περιγράφει τις θλιβερές εικόνες που αντίκρισε κατά την επίσκεψή του στο νησί φέτος το καλοκαίρι.
«Λίγο πριν μιλήσουμε, έβλεπα εικόνες από τις καταστροφές που άφησε πίσω της η φωτιά στη Χίο και δάκρυσα. Πονάει η ψυχή μου για το νησί μου. Πώς να πιστέψω ότι όλα αυτά τα υπέροχα καταπράσινα μέρη που έχω στην καρδιά μου από μικρό παιδί δεν υπάρχουν πια;
Πώς να ξεχάσω τις ωραίες εικόνες από την Αγία Μαρκέλλα, που είναι δίπλα στη Βολισσό; Τα όμορφα χωριά, όπου χανόταν το μάτι σου στο πράσινο, το Άγιο Γάλα, τον Πυραμά, που πλέον είναι μια μαυρίλα; Έγιναν αποκαΐδια», αφηγείται ο Καπετάνιος.
Ο ίδιος αναφέρει ότι το χωριό του, τα Κουρούνια, ευτυχώς σώθηκε: «Το χωριό μου, τα Κουρούνια, ευτυχώς σώθηκε από τύχη. Η φωτιά έφτασε μέχρι την κορυφογραμμή και τα Χάλανδρα είναι ακριβώς πίσω από το χωριό μου. Η κορυφογραμμή, δηλαδή, δεν είναι από το χωριό μου ούτε 400 μέτρα. Στα Χάλανδρα ξεκίνησε η φωτιά και η φορά του ανέμου την οδήγησε προς τα κάτω, προς τη Βολισσό και την Αγία Μαρκέλλα. Απίστευτη καταστροφή».
Μια πληγή που του έχει μείνει μέσα του είναι το παρθένο δάσος που υπήρχε στα μαθητικά του χρόνια: «Η μεγαλύτερη πληγή που έχει μείνει μέσα μου είναι η εξής: Ανεβαίνοντας στο χωριό στα μαθητικά μου χρόνια, πηγαίνοντας από την πόλη στο χωριό, υπήρχε ένα παρθένο δάσος πευκόφυτο, που ξεκινούσε από τον Άγιο Ισίδωρο και έφτανε μέχρι τη Βολισσό.
Αυτή η απόσταση πρέπει να ήταν γύρω στα 35-40 χιλιόμετρα δάσος και το λεωφορείο πέρναγε μέσα σε σκιά. Από αυτό το δάσος μέσα σε τέσσερα χρόνια -από το 1979 μέχρι το 1982- δεν έμεινε τίποτα! Όταν γύρισα τότε από την Αμερική, το 1981, και πήγα προς το χωριό και είδα αυτή τη μαυρίλα, με έπιασαν κλάματα. Τόσο πολύ είχα πληγωθεί, που το θυμάμαι ακόμα και τώρα, 44 χρόνια μετά».
Σχολιάζοντας γενικότερα την κατάσταση της χώρας, ο ηθοποιός λέει: «Η Ελλάδα είναι πλέον βάλτος, δεν υπάρχει τίποτα που να ανθίζει. Ζούμε σε ένα παρακμιακό σύστημα, σε όλα έχουμε βαλτώσει: στην τέχνη, στον πολιτισμό, στα πάντα.
Ο καθένας ό,τι καταφέρει μόνος του. Δυστυχώς, τόσα χρόνια επαναλαμβάνεται το ίδιο θλιβερό σκηνικό με τις φωτιές. Δηλαδή, είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Κάηκαν περιουσίες, κάηκε η φυσική ομορφιά, κάηκαν όλα. Δεν έμεινε τίποτα. Βλέπεις ένα απέραντο μαύρο τοπίο».
Κλείνοντας, ο Γιάννης Καπετάνιος εκφράζει τη θλίψη του για όσα βλέπει κάθε φορά που επιστρέφει στον τόπο του: «Εγώ, λόγω της δουλειάς μου, έχω δύο χρόνια να κατέβω στο χωριό. Και όταν πάω, θα πληγωθώ. Γιατί αυτός είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που πόνεσα και έκλαψα.
Να δω αυτή τη μαυρίλα; Τι να πω; Είναι έγκλημα. Κάτι χειρότερο από έγκλημα. Πριν από λίγο καιρό, έκαψαν περιφερειακά όποιο αλσύλλιο υπήρχε γύρω από την πόλη και ήταν πνεύμονας οξυγόνου. Δεν έχει μείνει τίποτε άλλο να κάψουν».
Διαβάστε επίσης: Μάρκος Σεφερλής: «Όποιος θέλει να αποχωρήσει από την ομάδα μου φεύγει μόνος του, ο Καπετάνιος δεν άντεχε»
