Στον Αστέρη Κασιμάτη και το περιοδικό ΟΚ! παραχώρησε συνέντευξη ο Γιώργος Μπένος με αφορμή και το τέλος της σειράς Maestro και μιλά για όλα!
Έχεις παραδεχτεί ότι πιέστηκες μεγαλώνοντας σε μια κλειστή κοινωνία.
Το Βασιλικό είναι κωμόπολη, έχει άλλους ρυθμούς. Οπότε ξέρω και τα καλά και τα αρνητικά που έχει μια μικρή κοινωνία. Μεγαλώνεις μέσα σε φροντίδα. Είσαι κοντά στη φύση. Χαίρεσαι την ηρεμία της καθημερινότητας και οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι. Τα αρνητικά είναι όλα τα στερεότυπα που
γνωρίζουμε και προσπαθούμε να ξεριζώσουμε, τα οποία δεν υπάρχουν μόνο στις μικρές κοινωνίες αλλά και στις μεγάλες πόλεις. Απλά εκεί συνήθως χάνονται. Υπάρχουν όμως και μας ταλαιπωρούν ως κοινωνία. Ποτέ δεν καταλάβαινα μικρός όταν μου έλεγαν «έτσι είναι» ή «έτσι γίνεται». Ήταν
πολύ μακριά από το πώς έβλεπα τον κόσμο. Από παιδί είμαι ανήσυχος από τη φύση μου.
Δεν έχεις κρύψει ότι δεχόσουν στερεοτυπικά σχόλια από τους συμμαθητές σου.
«Α, ρε Γιώργο, γιατί κάνεις παρέα με αρκετά κορίτσια, μήπως είσαι γκέι;» μου έλεγαν. Και σκεφτόμουν: «Γιατί, πρέπει να είμαι για να κάνω παρέα με κορίτσια;». Αλλά ήταν και ο τρόπος που το έλεγαν. Ότι ήταν κακό. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί στα 15 του, που αρχίζει να διαμορφώνεται η προσωπικότητά του. Παίρνω δύναμη όταν διαβάζω μηνύματα από παιδιά ότι έχουν βοηθηθεί μέσα
από το Μaestro με τη σχέση του Σπύρου και του Αντώνη, ότι γίνονται πιο δυνατά απέναντι σε ό,τι ακούν. Αντιλαμβάνομαι αυτά τα σχόλια που δέχονται γιατί τα έχω ζήσει. Ξέρω πώς νιώθει ένα παιδί να είναι δακτυλοδεικτούμενο στο σχολείο του. Αλλά συνειδητοποιώ ότι εγώ ποτέ δεν είχα αυτά τα στερεότυπα, γι’ αυτό και αντιδρούσα. Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο να απολογηθεί ένα αγόρι επειδή κάνει παρέα με ένα κορίτσι ή επειδή ένα κορίτσι έχει σχέση με κορίτσι ή ένα αγόρι με αγόρι. Μου φαίνεται παράδοξο και τρελό. Διάβασα ένα βιβλίο του Λύο Καλοβυρνά που μιλάει για την ομοφυλοφιλία και αναφέρει ότι ένα straight άτομο δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνει coming out γιατί το κάνει σε όλη του τη ζωή. Δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει γιατί είναι με μια κοπέλα ή γιατί ένα κορίτσι είναι με ένα αγόρι αντίστοιχα. Έτσι μάθαμε να είναι αυτός ο κόσμος.
Πώς κατάφερες τότε να διαχειριστείς αυτές τις συμπεριφορές;
Δεν το αντιμετώπισα εύκολα. Κάπως λογόκρινα τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν «για να το λένε, μάλλον θα είναι κάτι κακό». Ενώ δεν ήταν. Έπεσα ψυχολογικά, οπότε αναζήτησα μια διέξοδο. Ευτυχώς το είχα μοιραστεί με την οικογένειά μου και τη μεγαλύτερη αδελφή μου, την Αναστασία. Ήμασταν πιο κοντά στην ηλικία και μου είχε πει να μη δίνω σημασία, αλλά να έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που θέλω και που αγαπάω. Δούλεψα με τον εαυτό μου. Ύψωσα έναν τοίχο και πια δεν με αγγίζουν όλα αυτά.
Είχες κάποιον ενδοιασμό να υποδυθείς τον ομοφυλόφιλο στο Μaestro;
Καθόλου. Σκέφτηκα ότι υποδύομαι έναν άνθρωπο, δεν με ενδιέφερε το υπόλοιπο. Αν υποδυόμουν έναν straight ήρωα, δεν θα γινόταν λόγος. Φέτος στην παράσταση Blue Τrain υποδύομαι τον Γιάννη, ο οποίος επίσης είναι ομοφυλόφυλος. Και θα έρθει κάποιος να με ρωτήσει «γιατί επέλεξες πάλι ίδιο ρόλο;». Αν όμως έπαιζα δύο συνεχόμενες χρονιές straight ήρωες, κανένας δεν θα με ρωτούσε. Είμαι πολύ περήφανος για αυτούς τους ρόλους, για τις ιστορίες τους, για όλους τους ανθρώπους που πολεμάνε για να αγαπάνε χωρίς να λογοκρίνονται.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί κάθε Τετάρτη στα περίπτερα
