Στο monopoli.gr παραχώρησε συνέντευξη ο Γιώργος Κωνσταντίνου και μίλησε για την επαγγελματική του ζωή αλλά και τις δυσκολίες που ενδεχομένως να αντιμετώπισε.
Κάτι που δεν είχατε αναγνωρίσει ο ίδιος στον εαυτό σας.
Ναι, είναι περίεργο, γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος ποιος είσαι. Ενστικτωδώς, έμαθα να παίζω στο θέατρο με απόλυτο συναίσθημα, να μετουσιώνομαι στο ρόλο, να πιστεύω ότι είμαι ο ήρωας κι όχι ο ηθοποιός που παίζει τον ήρωα. Αν ο Κουν σε έβλεπε να παίζεις χωρίς συναίσθημα γινόταν έξαλλος: Πετούσε μέχρι και σκαμνιά προς το μέρος σου. Κι αν υπερασπιζόσουν τον εαυτό σου, φώναζε «ψεύτης είσαι!». Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν ηθοποιό να παίζει ψεύτικα. Και τώρα που ανεβάζουμε με τον Αποστόλη Τότσικα το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» ότι κάνουμε πάνω στη σκηνή μοιάζει σαν να ρίχνετε μια ματιά στην κουζίνα και στο σαλόνι σας. Τόσο αληθινό είναι.
Στα 65 χρόνια στο θέατρο είχατε απογοητεύσεις, ικανές για να τα παρατήσετε;
Είμαι άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων. Μπορεί να έπαιζα σ’ ένα έργο που δεν το ευχαριστιόμουν, να έζησα σε συνεργασίες ένα κακό κλίμα, αλλά ξεκινούσα και τελείωνα τη σεζόν ανεχόμενος τέτοια πράγματα, χωρίς να παρέμβω. Το είχα επιλέξει και είχα αποφασίσει να το υποστώ. Αυτό το είχε πει πολύ ωραία, ο Διονύσης Φωτόπουλος. Είχε πάει στο γύρισμα μιας ταινίας από τις 08.00 το πρωί. Στο μεταξύ, έκαναν άλλες σκηνές κι εκείνος καθόταν σε μια καρέκλα κι έπινε τον καφέ του, περιμένοντας. Του ζήτησαν, λοιπόν, συγνώμη από το συνεργείο για την καθυστέρηση αλλά εκείνος τους απάντησε: «Εγώ είμαι ταμένος, εδώ δεν δουλεύω; Ήρθα και θα περιμένω μέχρι να έρθει η σειρά μου». Έτσι είμαι κι εγώ, ταμένος. Δεν είχα προστριβές με συναδέλφους, με επιχειρηματίες κι αν τελικά τα πράγματα χαλούσαν, έκανα υπομονή να ολοκληρωθεί η παράσταση για να σηκωθώ να φύγω. Κι αυτό ήταν όλο.
Σας πλήγωσε η ανάγκη να κάνετε υποχωρήσεις;
Αν έγραφαν μέσα μου όλα όσα με είχαν πληγώσει θα είχα πεθάνει από 30 χρονών. Λοιπόν, γράφουν και ξεγράφουν, προχωρούμε και μετά από αυτά. Γιατί έχω περάσει και στη δουλειά αλλά και στη ζωή μου από πυρός και σιδήρου.
Ακολουθήσατε μια ποικιλία επιλογών, αυτό φαντάζομαι δυσκόλεψε τα πράγματα.
Όντως, δεν κράτησα μια γραμμή στις επιλογές μου. Δεν έκανα μόνο παραστάσεις με καλλιτεχνικούς- ή όπως λέγονται σήμερα ποιοτικούς – όρους. Βρισκόμουν και σε μια απλή φάρσα ή σε μια επιθεώρηση ή σε κάτι ακόμα πιο πρόχειρο. Τα έκανα όλα. Εξαιτίας αυτών, μπορεί να αποπροσανατολίστηκε ο κόσμος. Θα μου πεις, τσαλαβουτούσα; Δεν ξέρω… Πάντως, μου άρεσε να είμαι πάνω στο σανίδι. Και τελικά εκείνο που κέρδισα είναι πως παίζοντας οποιοδήποτε είδος, με όλες αυτές τις ακραίες αλλαγές, ήμουν σε όλα ειλικρινής. Και πιστεύω πως αυτό το εκτίμησε το κοινό. Γι’ αυτό και μου συγχώρεσε όλο αυτό το σταλαβούτημα.
