Ο Γιώργος Ζώης μιλά για το Αρκάντια, την ταινία που κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους την Πέμπτη 23 Ιανουαρίου, για τις σχέσεις εξουσίας, την Τέχνη και τους κάθε λογής εμφύλιους, αλλά και την έμφυτη ανάγκη για δημιουργία και όνειρα.
Εσύ από νέος κατάφερες να ζεις με τη σκηνοθετική δουλειά;
Ναι, δεν είμαι πλουσιόπαιδο! Ήταν μέσο επιβίωσης για εμένα και ήμουν αποφασισμένος να κάνω σινεμά. Μάλιστα απέρριψα κάποιες υποτροφίες στο εξωτερικό για ιατρική φυσική και δουλειές έξω και πήγα στη σχολή Σταυράκου. Όλοι τότε έλεγαν, θα πεθάνεις στην ψάθα κλπ. Δεν πέθανα στη ψάθα. Λειτουργεί το μυαλό σου αλλιώς.
Επίσης όταν ξεκίνησα, το 2004, οι Έλληνες κριτικοί έθαβαν τις ταινίες, ήταν μη fashionable, και μας έλεγαν, «Πού πάτε;». Φοβόμασταν τι μας περιμένει, λέγαμε, Τώρα θα μας σκίσουν – μόνο και μόνο επειδή κάναμε μια ταινία. Πρέπει να είναι αίτημα, όχι εξαίρεση, οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι κλπ να ζουν από τη δουλειά τους. Δεν μπορούμε να τα αφήνουμε όλα στα παιδιά της αστικής τάξης. Ας μην αφήνουμε την τέχνη στους πλούσιους και σε όσους είναι ήδη εξασφαλισμένοι οικονομικά.
