Η Μπέττυ Βακαλίδου είναι ενεργή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας καθώς έχει βιώσει την απαξίωση και την περιθωριοποίηση από τον περίγυρό της ως τρανς άτομο η ίδια.
Φέτος πρωταγωνιστεί στην sold out παράσταση «Κόκκινα Φανάρια» στον τεχνοχώρο Cartel και στο The 2night Show έκανε μία αναδρομή στη συγκλονιστική ζωή της.
«Είναι μια δικαίωση, εμείς τότε – και ειδικά εγώ – βάλαμε τον σπόρο και διαπιστώνουμε ότι φύτρωσε και προσφέρει σκιά στους ταλαίπωρους. Προχωράμε σαν άνθρωποι ο κόσμος έχει γίνει λίγο πιο ανοιχτόμυαλος, κάνουν δουλειά και όλοι οι ακτιβιστές για την ορατότητα».
«Ο Βασίλης Μπισμπίκης χρησιμοποιεί μία μέθοδο όπου ζητά τα βιογραφικά όλων σαν ήρωες του έργου, στο δικό μου σαν Μαντάμ Παρί βγήκαν πολύ προσωπικά στοιχεία» είπε αρχικά.
Και συνέχισε:
«Μου έχει τύχει ως τρανς να μην μου νοικιάζουν διαμέρισμα ως τρανς. Χρησιμοποίησα το ναυτικό φυλλάδιο από τότε που ήμουν ναυτικός και είπα ότι είναι του άντρα μου και έτσι τους ξεγέλασα και μου το νοίκιασαν.
Η Μπέττυ γεννήθηκε ως αγόρι και βίωσε την κακοποίηση από τα πολύ παιδικά της χρόνια μέχρι που κλείστηκε σε αναμορφωτήριο. Η οικογένειά της την απέρριψε, όταν έμαθε ότι είναι ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
«Λίγο πριν κλείσω τα 15 αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σπίτι μου και την οικογένειά μου, όταν μίλησε ελεύθερα στους γονείς μου. Αυτή η πληγή δεν γιατρεύεται ποτέ αλλά δεν αιμορραγεί κιόλας, όταν έχεις μάθει να χειρίζεται λίγο τα πράγματα. Συμφιλιώθηκα με όσα μου έχουν συμβεί.
«Είτε κάνω φιλικές σχέσεις είτε ερωτικές υποσυνείδητα υπάρχει μία διαρκής αναζήτηση μίας οικογένειας».
«Μέχρι τα 19 έμεινα σε αναμορφωτήριο μετά έβαλα ένα ναυτικό φυλλάδιο και ταξίδεψα στα καράβια για 2 χρόνια. Μετά έσκασα στην Αμερική και ξαναγύρισα γιατί έπρεπε να τελειώσω το στρατιωτικό μου».
«Η κακοποίηση μου είχε αρχίσει από τα 12 μου. Δεν έχω συγχωρήσει την οικογένειά μου, αρνούμαι να μπω σε αυτή τη διαδικασία.
Σημείωσε ακόμη ότι για τα τρανς άτομα ο δρόμος που χαράχτηκε μπροστά της ήταν ένας και μοναδικός για να βιοποριστεί μέσα στη συντηρητική και τρανσφοβική κοινωνία, αυτός της πορνείας.
«Εκείνα τα χρόνια ήταν μονόδρομος, ακόμα και τώρα είναι μονόδρομος, δεν βρίσκαμε δουλειά».
Αναγκάστηκε και η ίδια να βγει στο πεζοδρόμιο όπου επί 27 χρόνια κατακερμάτιζε κάθε βράδυ την ψυχή της.
«Η πορνεία αλλοτριώνει, σε κάνει να μην νοιάζεσαι γαι τίποτα. Ξεχνάς το λεξιλόγιό σου, αποτυπώνεται η δυσκοία της δουλειάς. Η δουλειά έχει μία χυδαιότητα και αποτυπώνεται στα μάτια σου, στο πρόσωπό σου. Το αντιδότό μου στην πορνεία ήταν το διάβασμα, ο κινηματογράφος και το θέατρο. Ήμουν 27 χρόνια στην πιάτσα. Ένιωσα ότι πρέπει να σταματήσω για να μην χαθώ. Είχα φροντίσει τα οικονομικά μου. Δεν εθίστηκα ποτέ στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά» πρόσθεσε.
