Συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και τον Μιχάλη Ροδόπουλο παραχώρησε η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και αναφέρθηκε στο σκάνδαλο της Κιβωτού του κόσμου, στην πολιτική της καριέρα αλλά και σε πιο προσωπικές πτυχές της ζωής της.
Η ελληνική κοινωνία έχει μείνει εμβρόντητη από αυτή τη χιονοστιβάδα αποκαλύψεων για τη μέχρι πρότινος άμεμπτη Κιβωτό του Κόσμου. Είναι τουλάχιστον σοκαριστικές όλες αυτές οι αποκαλύψεις με τα ιλιγγιώδη ποσά που διακινούνταν και τα αμέτρητα περι ουσιακά στοιχεία που προκύπτουν, σε συνδυασμό με τις καταγγελίες για σωματική και σεξουαλική κακοποίηση των φιλοξενούμενων παιδιών. Νιώθεις ένα δυσβάσταχτο βάρος στην πλάτη σου;
Αισθάνομαι ένα τεράστιο βάρος που με κρατάει ξύπνια κάθε βράδυ εδώ και τριάμισι χρόνια τώρα. Για αυτό και δεν έχω σταματήσει να φωνάζω «αποϊδρυματοποίηση, αποϊδρυματοποίηση, αποϊδρυματοποίηση». Όσο καλό και να είναι ένα ίδρυμα, είναι κακοποιητικό για τα παιδιά. Όλο αυτό που συμβαίνει με έχει πεισμώσει να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να αντιμετωπιστεί. Για αυτό εδώ και τριάμισι χρόνια έχω σπάσει αυγά, έχω έρθει σε κόντρα με κατεστημένα και συμφέροντα που αφορούν την προστασία των παιδιών. Η παιδική προστασία ήταν κάτι που δεν υπήρχε καν ως όρος στις συζητήσεις μας πριν από 3-4 χρόνια και πλέον ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων έχει καταλάβει τη σημασία της. Πέρα όμως από το κομμάτι της κακοποίησης, είναι και το οικονομικό, με την έννοια ότι πολλοί συμπολίτες μας δίνουν τα χρήματά τους σε ιδρύματα και τα χρήματα αυτά δεν «επιστρέφονται» στα παιδιά. Δίνεις κάτι για έναν ιερό σκοπό, ο οποίος όχι μόνο δεν εκπληρώνεται, αλλά προκύπτει πλημμελής διαχείριση των παιδιών μέχρι και κακοποιητικές συμπεριφορές.
Θεωρείς ότι αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου;
Φοβάμαι ότι δεν είναι η κορυφή του παγόβουνου, αλλά πολλά παράλληλα παγόβουνα. Μέσα σε ενάμιση χρόνο έχουμε διαχειριστεί τρεις κακοποιήσεις σε τρία ιδρύματα. Δεν είναι η Κιβωτός η κορυφή, απλά είναι η πιο γνωστή σε όλους. Ο ελεγκτικός μηχανισμός και η Εισαγγελία έκλεισαν μια δομή παιδικής προστασίας στην Καλλιθέα έπειτα από μια πολύ σοβαρή καταγγελία που έφτασε στο γραφείο μου. Έχουμε πολλά παγόβουνα και τεράστια ευθύνη να βάλουμε κανόνες έτσι ώστε τα παιδιά μας να είναι ασφαλή από εδώ και στο εξής. Για αυτό λέμε «αποϊδρυματοποίηση και των ατόμων με αναπηρία, των παιδιών, ακόμη και των ηλικιωμένων». Διαφορετικά, το να έχεις σε ένα ιδρυματικού τύπου περιβάλλον ευάλωτους ανθρώπους δημιουργεί κακοποιητικές συμπεριφορές.
Αυτό το «νεότερο μέλος της κυβέρνησης» σε καταδιώκει.
Και στον Πειραιά μού το λένε πολύ συχνά. «Θα σε ψηφίσουμε επειδή είσαι νέα ή επειδή ψηφίζουμε γυναίκες». Όχι. Θέλω να με υποστηρίζουν επειδή θεωρούν ότι είμαι αποτελεσματική. Και να ξέρεις, τους το λέω. Νομίζω ότι δεν είναι θέμα νεότητας. Θεωρώ ότι δεν ήρθα σε αυτή τη δουλειά για να μη σπάσω αυγά. Οι πολιτικοί με περισσότερα χρόνια πορείας, επειδή έχουν μεγαλύτερη εμπειρία, είναι πιο εύλογο ή και αναμενόμενο να θέλουν να κρατούν ισορροπίες
Ο κύκλος του Πειραιά ξανάρχεται στη ζωή σου. Θα είσαι υποψήφια στις επόμενες εκλογές με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄Πειραιά.
Δεν ξανάρχεται. Ο Πειραιάς ήταν πάντα στη ζωή μου. Είμαι τρίτη γενιά Πειραιώτισσα: οι παππούδες, οι γονείς μου και τώρα εγώ. Η καταγωγή της μητέρας μου είναι μικρασιάτικη και του πατέρα μου από την Κωνσταντινούπολη και τη Ρωσία. Ο Πειραιάς είναι ο τόπος που έχει διαμορφώσει έντονα τον χαρακτήρα μου. Από τη μία μου αρέσει πολύ το διάβασμα, οι τέχνες, η κλασική μουσική και από την άλλη είμαι και παιδί του λιμανιού. Θα απαντήσω άμεσα, γρήγορα, θα θυμώσω, θα το δείξω, μετά θα ξεθυμώσω, δεν θα φοβηθώ την αντίδραση στη σκέψη μου. Είμαι πολύ τσεκουράτη, όπως είμαστε οι Πειραιώτες κι ακόμη πιο πολύ όπως είμαστε οι Πειραιώτισσες. Είμαστε πιο τσεκουράτες από τους Πειραιώτες.
Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, θα έκανες κάτι διαφορετικά;
Όχι, δεν νομίζω. Όταν, ας πούμε, ξεκίνησα να κάνω το διδακτορικό μου στο Κέιμπριτζ, το τελείωσα πολύ μικρή, στα 25 μου – είχα πάρει ήδη το master μου στα 20 και είπα στον πατέρα μου «μήπως να πάω να δουλέψω και να κάνω το διδακτορικό μετά;». Δεν ήθελε καθόλου, ήταν κάθετος. Θεωρούσε πως αν δεν το έκανα τότε, δεν θα το έκανα ποτέ. Και είχε απόλυτο δίκιο. Υπήρξε δηλαδή ένα σημείο στη ζωή μου που σκέφτηκα ότι θέλω κάτι άλλο και κατέληξα, εκ των υστέρων όμως, πως δεν θα το έκανα διαφορετικά. Ο πατέρας σου «έφυγε» τον Σεπτέμβριο νικημένος από τον καρκίνο. Ταλαιπωρήθηκε για καιρό; Ήταν ενάμιση χρόνο άρρωστος. Σκέφτομαι ότι λόγω του θεσμικού ρόλου σου δεν θα μπορούσες να μοιραστείς το πένθος σου, έπρεπε να το διαχειριστείς ιδιωτικά. Τη μέρα πριν από την κηδεία και την επομένη ήμουν στο γραφείο μου. Μου δίνει δύναμη ίσως και αυτή η δουλειά με το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο. Είναι τόσο δύσκολο και βαρύ και σου δίνει τέτοια αίσθηση ευθύνης. Βλέπω τη δυσκολία σε όλο της το μεγαλείο και αυτό μου δίνει μέτρο. Πόσο δύσκολο είναι, για παράδειγμα, να μεγαλώνεις ένα παιδί τυφλοκωφό, πόσο δύσκολο είναι να είσαι άνεργη με 4 παιδιά και να πρέπει να αντιμετωπίσεις και την αναπηρία του συζύγου σου. Είμαι μοναχοπαίδι και πάντα είχα πολύ στενές σχέσεις με τους γονείς μου. Είχα μεγάλη αδυναμία στον πατέρα μου. Ήταν και νέος, 69 χρόνων. Όταν είμαι πολύ στενοχωρημένη για τον πατέρα μου, κάνω την εξής σκέψη: «Δόμνα, έζησε τη ζωή του καλά και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι με τόσο μεγαλύτερες δυσκολίες». Αυτή η δουλειά μού έχει δώσει ένα μέτρο αξεπέραστο που στη δυσκολία της καθημερινότητας το ξεχνάω πολλές φορές.
Δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να έχεις έναν σύντροφο πλάι σου;
Ναι, πολύ. Και τώρα που ο πατέρας μου ήταν άρρωστος θα με βοηθούσε να είχα έναν άνθρωπο κοντά μου, τον δικό μου σύντροφο. Δεν είμαι πάρα πολύ καιρό μόνη μου, απλά πολλές φορές ένιωθα μόνη λόγω της δυσκολίας του πατέρα μου σε διάφορα επίπεδα. Εγώ διαχειρίστηκα όλη την αρρώστια του. Όταν βρίσκεσαι έξω με κάποιον σύντροφό σου, αισθάνεσαι άνετα ή νιώθεις ότι σε παρατηρούν; Ε, όχι, δεν έχω φτάσει και σε αυτό το επίπεδο αναγνωρισιμότητας. Δεν είμαι και ο Μπαράκ Ομπάμα!
