Στο περιοδικό Grande μίλησε η Ελένη Ράντου και όπως είναι φυσικό δέχτηκε και ερωτήσεις σχετικά με την πολύχρονη σχέση της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που μετρά 25 χρόνια.
Η ηθοποιός έδωσε ρεαλιστικές και ειλικρινείς απαντήσεις για την απιστία – την οποία συγχωρεί όχι όμως και την προδοσία- ενώ αποκάλυψε ότι πιστεύει πως ο σύντροφός της την έχει απατήσει. Επίσης αποκάλυψε και ποιο είναι το μυστικό στη σχέση τους.
Στην προσωπική σου ζωή, πόσες φορές επιτρέπεις την απιστία και την προδοσία;
Άλλο είναι η προδοσία κι άλλο είναι η απιστία. Η απιστία δε με χαλάει καθόλου, αν ακόμα διατηρείται η επικοινωνία, γιατί μπορώ να καταλάβω πως κάποιος που ζει χρόνια μ΄ έναν μόνο άνθρωπο μπορεί σε μια στιγμή κάπου να σκαλώσει, να θέλει ν΄αλλάξει λίγο τις εντυπώσεις του, άλλωστε η απιστία -πολλές φορές- πυροδοτεί τη σχέση και τη δυναμώνει. Προσωπικά, έχω ζήσει μακροχρόνιες σχέσεις, η μικρότερη έφτανε τα πέντε χρόνια και μπορώ να τις καταλάβω. Η προδοσία, βέβαια, είναι άλλο πράγμα. Σημαίνει σε μειώνω για να βρω κουράγιο να φύγω! Δεν την συγχωρώ.
Η Ελένη Ράντου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου – NDP
Πόσα χρόνια είσαστε με τον Βασίλη;
Με τον Βασίλη είμαστε μαζί εικοσιπέντε χρόνια… Λες να μη μ’ έχει απατήσει; Αποκλείεται! Μου αρκεί να μη μ’ έχει προδώσει! Να μην έχει σταματήσει να υπάρχει ανάμεσά μας η ερωτική συνωμοσία. Για μένα οι αληθινές σχέσεις, όταν κρατούν καιρό, είναι συνωμοτικές, η κάθε μια έχει τον δικό της συνωμοτικό κώδικα. Ακόμα και η σχέση με συναδέλφους ηθοποιούς, έχει τη δική της συνωμοσία από τη στιγμή που δυο άνθρωποι φτιάχνουν ένα σύμπαν. Προδοσία σ΄ αυτήν την περίπτωση είναι να σε δώσει ο άλλος στεγνά, «σπάζοντας» τον κώδικα. Αυτό κάνει η ηρωίδα που υποδύομαι στο έργο, η Τζάσμιν. Προδίδει και ανταποδίδει! Η παράσταση ξεκινάει μ΄ εκείνη να ισορροπεί στο γκρεμό μέχρι που πέφτει!
Πώς γνωριστήκατε με τον Βασίλη;
Σ’ ένα ρεστοράν, όπου συχνάζαμε. Εκείνος ήταν τότε ήδη γνωστός κι εγώ στα πρώτα μου θεατρικά βήματα. Με φλέρταρε εξ αποστάσεως με τακτικές κρούσεις καθώς είναι πολύ μεθοδικός. Πότε μου τηλεφωνούσε, πότε μάθαινε πού θα πήγαινα και έβγαινε ξαφνικά μπροστά μου! Εκείνη την εποχή “έχανα” τον πατέρα μου και ήμουν μέσα στην τρέλα. Κρατούσαμε πάντως επαφή, ο Βασίλης ήταν πολύ σοβαρός, πάντα επί της ουσίας ένοιωθα ασφάλεια κοντά του. Μας πήρε πάντως ένα χρόνο για να έρθουμε πιο κοντά μολονότι από την αρχή μου άρεσε. Τρελαινόμουν που γελούσαμε πολύ μαζί, με τα ίδια πράγματα. Έτσι συνεχίζουμε. Κοιταζόμαστε και σκάμε στα γέλια. Έρχονται στιγμές που λέει ο ένας για τον άλλον τέρατα, κοινώς “αυτοκανιβαλιζόμαστε”, γελώντας με τα χάλια μας. Είναι κάτι που τα περισσότερα ζευγάρια δεν μπορούν να το κάνουν!
