Η Κατερίνα Ζαρίφη μίλησε στη Μαρία Παπαϊωάννου και το περιοδικό ΟΚ! φωτογραφιζόμενη με τις συμπρωταγωνίστριές της στη σειρά του Mega «Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη».
Πώς βρέθηκε από τη δημοσιογραφία στην υποκριτική;
«Οι περισσότεροι πίστευαν ότι οι σπουδές μου είναι στην υποκριτική. Δεν ισχύει αυτό. Εγώ ήμουν δημοσιογράφος πεζοδρομίου, έκανα υπουργείο Γεωργίας, ελεύθερο ρεπορτάζ αλλά και αστυνομικό. Μετά εργαζόμουν στις εκπομπές τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες.
Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν θέλει να υπάρχουν απωθημένα στη ζωή του. Τα απωθημένα γίνονται εκκρεμότητες και δεν είναι ωραίο μεγαλώνοντας να έχεις εκκρεμότητες.
Η πρώτη που με επέλεξε για το θέατρο ήταν η Ζωή Λάσκαρη. Όταν μου το πρότεινε, της είπα “καλέ έχετε τρελαθεί;” και μου απάντησε “στον ενικό θα μου μιλάς και, όχι, δεν έχω τρελαθεί καθόλου. Του χρόνου θα παίζουμε μαζί στο θέατρο”. Τελικά δεν πρόλαβα να παίξω με τη Ζωή γιατί εκείνο το καλοκαίρι χάθηκε.
Όταν ξεκινάς την υποκριτική στα 40, το κάνεις απόλυτα συνειδητοποιημένη. Δεν το κάνεις γιατί δεν έχεις δουλειά. Εγώ τότε θυμάμαι ότι είχα τηλεοπτικές προτάσεις που αρνήθηκα. Για εμένα ήταν σαράκι. Η υποκριτική είναι η δική μου ψυχοθεραπεία. Τη συνάντησα αργά στη ζωή μου αλλά με βοήθησε πάρα πολύ».
Πόσες φορές αναρωτιέται για την ευτυχία;
«Πάμπολλες. Πριν από λίγες μέρες μού συνέβη πάλι. Υπάρχει στο TikTok ένας τύπος που σε πετυχαίνει με μια κάμερα και σε ρωτάει “είσαι ευτυχισμένη;” .Πραγματικά βλέπεις ότι όλοι παίρνουν πέντε-δέκα δευτερόλεπτα χρόνο και απαντούν με μεγάλη ειλικρίνεια. Εγώ πολλές φορές όταν πετυχαίνω έναν στόχο αναρωτιέμαι “είμαι ευτυχισμένη;”.
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι η ευτυχία δεν είναι ένα συνεχές συναίσθημα. Θεωρώ ότι έχουμε στιγμές που μας χαρίζουν ευτυχία και άλλες που μας προκαλούν θλίψη. Αν δεν παίρνεις παραισθησιογόνα, δεν μπορεί να είσαι συνέχεια ευτυχισμένος. (Γελάει.)
Θεωρώ πολύ πιο φυσιολογικό να έχεις κάποιο σκαμπανέβασμα, από το να πιέζεις διαρκώς τον εαυτό σου και να λες “είμαι ευτυχισμένος”. Όχι, φίλε μου. Υπάρχουν και μέρες που είμαι με την πιτζάμα και νιώθω χάλια μαύρα. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό».
Η δική της άποψη για τον έρωτα όμως ποια είναι;
«Ο έρωτας είναι η υπενθύμιση της παιδικότητάς μας. Δεν πιστεύω ότι αλλάζει. Όταν σε βαράει κατακούτελα, είτε είσαι 25 χρόνων κοριτσάκι είτε μια πιο ώριμη γυναίκα, νιώθεις την ίδια ταραχή. Η διαχείριση σαφώς και αλλάζει.
Όταν τρως τη στρακαστρούκα στα 25, θα το κλάψεις και θα το μοιρολογήσεις περισσότερο. Έχεις άλλους χρόνους ή… έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου στη ζωή και λες “θα το ζήσω τέρμα”.
Όσο μεγαλώνεις αλλάζει. Είναι αυτό που λέει η Καίτη Γαρμπή “όλη κι όλη μου η στεναχώρια κράτησε, να ξέρεις, δυο-τρεις ώρες το πολύ”. Ίσως επειδή ξέρεις μεγαλώνοντας ότι αυτό το πράγμα μπορεί να επαναληφθεί και ότι τίποτα δεν τελειώνει με το τέλος ενός έρωτα.
