Ένα ηθικό δίλημμα εξέφρασε στον λογαριασμό του στο Facebook, o Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, σχετικά με τη συζήτηση αν θα πρέπει να κλείσουν ή όχι καθολικά τα θέατρα σε όλη τη χώρα.
Ήδη πολλές παραστάσεις κατέβασαν πρόωρα αυλαία ή ανακοίνωσαν αναστολή παραστάσεων για δύο εβδομάδες ενώ άλλες παρουσιάζονται στο κοινό κανονικά.
Ο ηθοποιός σχολίασε ότι εφόσον δεν υπάρχει κεντρική οδηγία από τις αρμόδιες Αρχές για κλείσιμο, θεωρεί ότι έστω και με λίγους θεατές τα θέατρα πρέπει να είναι ανοιχτά.
Διαβάστε την πλήρη ανάρτησή του:
“Μέσα σ’ αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση, με κεντρική κατεύθυνση το “μη συναθροίζεστε”, αλλά χωρίς ακόμα συγκεκριμένη ρύθμιση ή οδηγία για τα θεάματα, πολλά θέατρα, όσα αντέχουν, συνεχίζουμε τις παραστάσεις μας.
Και οι λόγοι, πιστέψτε με, δεν είναι αμιγώς οικονομικοί: στους ανθρώπους του θεάτρου υπάρχει μια αίσθηση αντοχής στις δυσκολίες, προσφοράς, αυτή που κρατούσε τα θέατρα ανοιχτά στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο του του 1940, ή την ορχήστρα να παίζει στον βυθιζόμενο Τιτανικό.
Το θέατρο είναι συνυφασμένο με τη ζωή, οπότε οι άνθρωποί του την περιφρουρούμε όσο μπορούμε. (Κι αυτές τις μέρες, μπροστά στους λιγοστούς, τολμηρούς θεατές, κάνουμε και μερικές από τις πιο ωραίες παραστάσεις μας.)
Είναι όμως σωστό;
Στο Λονδίνο τότε, είχε νόημα ελπίδας, το δόγμα ήταν “η ζωή συνεχίζεται κανονικά”. Εμείς όμως, παραμένοντας ανοικτοί, δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους -έστω και λιγοστούς, έστω και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα- να συναθροιστούν. Κι αν δεν υπάρξει κεντρική οδηγία, που είτε να διατυπώνει ρητά ότι τα θέατρα είναι χαμηλού ρίσκου για τον γενικό πληθυσμό -οπότε καλώς συνεχίζουμε, είτε ότι θα ήταν ασφαλέστερο να κλείσουν, τα θέατρα θα μείνουν ανοικτά, για όσο αντέξει το καθένα. Το να κλείσεις είναι μια δύσκολη απόφαση, κανείς δεν θέλει να την πάρει.
Οπότε, το ερώτημα είναι: συνεχίζοντας τις παραστάσεις, φυλάμε Θερμοπύλες της ζωής και της ελπίδας, ως καλλιτέχνες; Ή φερόμαστε ανεύθυνα ως πολίτες;”
