Ο Νικόλας Παπαγιάννης κουβαλά μια θεατρική εμπειρία 22 σχεδόν χρόνων στις πλάτες του. Το ευρύ κοινό ίσως τον γνώρισε καλύτερα μέσα από τις πρόσφατες τηλεοπτικές του εμφανίσεις στον «Σκοτεινό Δρόμο» στο MEGA, στο «Ποιος Ήτον ο Φονεύς του Αδελφού μου» στην ΕΡΤ και τώρα στην «Παραλία».
Μιλώντας στο monopoli.gr αποκαλύπτει τα πάντα τόσο για τη θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστεί όσο και για τους ρόλους του «κακού» που υποδύεται.
Τι πιστεύετε πως έχει πάει λάθος κοινωνικά; Τι άποψη διατυπώνετε στο φαινόμενο της πατριαρχίας;
Όταν λέμε κοινωνία δεν μιλάμε για κάτι απρόσωπο, μιλάμε για τις μανάδες μας, τους πατεράδες τη γιαγιά και τον παππού τα αδέλφια, το σπίτι μας. Εκεί που μυστικά, χωρίς πρόθεση ίσως, διδαχθήκαμε την ανοχή, τη σιωπή, το σκύψιμο του κεφαλιού. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται εκνευριστικό αυτό που λέω, αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να μοιραστούμε την ευθύνη αν θέλουμε να προχωρήσουμε και να διαλύσουμε αυτή την παρεξήγηση μια για πάντα. Να κατανοήσουμε ότι, φυσικά, άντρες και γυναίκες δεν είμαστε ίδιοι, αλλά ταυτόχρονα είμαστε απόλυτα ίσοι. Κλείνοντας λέω, λοιπόν, ότι το φαινόμενο της πατριαρχίας εκκολάπτεται μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Πολλά σπίτια μαζί δημιουργούν τις κοινωνίες.
Τα τελευταία χρόνια σας βλέπουμε όλο και πιο συχνά σε σειρές, αλλά και στον κινηματογράφο. Αυτό είναι κάτι που απλώς προέκυψε τώρα; Δέχεστε τώρα προτάσεις για ρόλους πιο κοντά σε εσάς; Ή απλώς αισθάνεστε ίσως πιο έτοιμος;
Είναι γεγονός ότι ο φακός της τηλεόρασης – γιατί με τον κινηματογράφο είχε συμβεί ήδη – με ενθουσιάζει. Με γοητεύει η κινηματογράφηση η καταγραφή, το μια για πάντα. Με τον κινηματογράφο έχω μια σχέση που αρχίζει πολλά χρόνια πριν, πριν ακόμη εμφανιστώ στην σκηνή όντας ακόμα σπουδαστής της δραματικής του Εθνικού ή του δεύτερου λυκείου αν προτιμάτε. Η τηλεόραση με φλέρταρε διαχρονικά αλλά αντιστεκόμουν, και όχι άδικα, γιατί ήξερα και ήμουν σίγουρος ότι η τηλεόραση του μέλλοντος, η σημερινή, θα έρθει και τότε θα είμαι κι εγώ εκεί. Η τηλεόραση του σήμερα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τέχνης μου. Δεν τη διαχωρίζω από το θέατρο ή τον κινηματογράφο. Χρησιμοποιώ ακριβώς τα ίδια υλικά και αλλάζω απλώς την τεχνική απεύθυνσης (π.χ φακός – κοινό).
Φαίνεται πως υποδύεστε πολύ επιτυχημένα ρόλους «κακών» στην τηλεόραση. Στο μυαλό μου σας έχω ως τον απαγωγέα από τον «Σιωπηλό δρόμο» και τώρα ως Γράντο στην «Παραλία». Πώς προσεγγίζετε εσείς τους «villain» χαρακτήρες και που οφείλεται για εσάς η επιτυχία σας σε τέτοιους ρόλους;
Διαλέγω ρόλους που με κάνουν να διασκεδάζω, να ανησυχώ για το πώς θα τους συναρμολογήσω, που θέλω να υπερασπίζομαι χωρίς ποτέ να ταυτίζομαι μαζί τους! Αυτό το αφήνω στον θεατή. Δεν τους αντιλαμβάνομαι ποτέ ως «κακούς», τους αντιλαμβάνομαι σαν χαμένους σαν ανυπεράσπιστους και μόνους. Μαλώνω συχνά μαζί τους, διαφωνώ, αλλά υπάρχει μια ακαταμάχητη επιθυμία μέσα μου να ανακαλύπτω κάθε φορά τα ψυχικά τους κίνητρα. Στο τέλος τους οδηγώ στη δικαιοσύνη της Τέχνης. Γιατί στην τέχνη, αντίθετα με την ζωή, η δικαιοσύνη ισχύει.
