Αιθέρια, χαριτωμένη, σχεδόν εύθραυστη εκ πρώτης όψεως, με μία αίσθηση αθωότητας που σε μαγνητίζει.
Όμως… προσοχή! Δεν είναι συνετό να αφήσεις το γλυκό της πρόσωπο να σε ξεγελάσει, γιατί η Χριστιάνα Βατίστα είναι κλασική περίπτωση της «ήρεμης δύναμης» που δεν αφήνει τίποτα να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά της. Και από αυτά έχει μπόλικα!
«The force is strong in this one» θα έλεγε κανείς μιλώντας με όρους από το Star Wars, και δεν θα διαφωνήσω καθόλου, αφού «το λέει η ψυχούλα της»!
Μόλις στα 27 της και ύστερα από ένα μάτσο πτυχία (βλέπε Πολιτική Επιστήμη & Ιστορία, Πολιτιστική Διαχείριση & Επικοινωνία) ο δρόμος της την έφερε και στα λημέρια της υποκριτικής, στην οποία έχει δώσει ήδη «δείγματα γραφής» και είναι κατά γενική ομολογία εξαιρετικά.
Θα ήταν τρομερή παράλειψη, όμως, να μην αναφερθώ στο έτερο πάθος της, τη μουσική, το οποίο την οδήγησε μέχρι τη σκηνή του The Voice of Greece το 2018, όπου μας μάγεψε με την καθηλωτική της ερμηνεία στο «La Bohème».
Και όλα αυτά ούσα αυτοδίδακτη παρακαλώ, ενώ όχι μόνο τραγουδά αλλά γράφει και κομμάτια, χωρίς να σταματά ποτέ να εξερευνά τα όριά της – που αυταπόδεικτα είναι ανεξάντλητα.
Φέτος, έχουμε τη χαρά να την απολαμβάνουμε στο Ταμπού, στον ρόλο της ατίθασης Ευδοξίας Καρτάλη, της μικρής κόρης του Λουκιανού (Μέμος Μπεγνής) και της Μάρθας (Κατερίνα Μισιχρόνη).
Λίγο πριν το ημερολόγιο δείξει 30/1 και η σειρά επιστρέψει στους δέκτες μας μέσα από το Mega, η Χριστιάνα Βατίστα μού έδωσε τον παλμό των συγκλονιστικών εξελίξεων που έρχονται επί της οθόνης αλλά και μία «κλεφτή» ματιά στη ζωή της για να τη γνωρίσω – και γνωρίσουμε καλύτερα!
Χριστιάνα, χαίρομαι που σε συναντώ. Η αλήθεια είναι ότι όταν είδα το όνομά σου στο «Ταμπού» μου φάνηκε γνώριμο. Με ένα γρήγορα search στην Google έπεσα πάνω στην εμφάνισή σου στο The Voice. Πώς προέκυψε αυτό;
Χαίρομαι κι εγώ που σε γνωρίζω, Αφροδίτη! Από τότε που ξεκίνησα το κανάλι μου στο YouTube με διασκευές και δικά μου πρωτότυπα τραγούδια, στα σχόλια κάτω από τα βίντεό μου θα βρισκόταν κάποιος να σχολιάσει πως θα έπρεπε σίγουρα να δοκιμαστώ σε κάποιο τηλεοπτικό μουσικό σόου, γιατί αναγνώριζαν σε εμένα την ικανότητα να κάνω «δικά μου» τα κομμάτια άλλων καλλιτεχνών. Και απ’ ό,τι μου έλεγαν, δεν φαινόταν σαν να προσπαθούσα να μιμηθώ την ερμηνεία άλλων.
Επειδή ήμουν ένα αρκετά συγκρατημένο παιδί (για να καταλάβεις, τότε ήμουν 21 αλλά αποκαλώ τον τότε εαυτό μου “παιδί”), σκέφτηκα πως το The Voice θα ήταν το βάπτισμα του πυρός για να ξεπεράσω τη συστολή μου αλλά και να δοκιμαστώ με κάποια άλλα χαρακτηριστικά μου, όπως η ερμηνευτική ευαισθησία και ό,τι άλλο θα διέκριναν οι κριτές φυσικά. Παρόλο που είχα χάσει πρόσφατα τον αγαπημένο μου παππού, και αυτό με καταρράκωνε για πολλούς μήνες ψυχικά, σωματικά, ακόμα και φωνητικά – μιας και η φωνή είναι ένα σωματικό όργανο –, είπα πως, παρά τις δυσκολίες, θα έπρεπε να το παλέψω με όσα ψυχικά αποθέματα είχα τη δεδομένη στιγμή, ούτως ώστε να ξεπεράσω ουσιαστικά τη θλίψη μου.
Στη «φαρέτρα» μου είχα την αγάπη και τον θαυμασμό του παππού μου και της γιαγιάς μου, ένα αγαπημένο μου γαλλικό τραγούδι, το οποίο δεν με αφήνει ασυγκίνητη ούτε σήμερα, και ελπίδα για πιο «φωτεινές» μέρες.
Τότε είχες ενταχτεί στο team της Έλενας Παπαρίζου. Πώς ήταν η συνεργασία σας;
Την εμπειρία μου στο The Voice δεν την ξεχνώ και παραμένω ευγνώμων που μου δόθηκε το βήμα να εμφανιστώ σε μια τόσο μεγάλη σκηνή. Η συνεργασία μου με την ‘Ελενα, αν και σύντομη, με ενέπνευσε. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχα με μια αδιαμφισβήτητη πορεία στη μουσική βιομηχανία. Παρότι η φύση του σόου -λόγω του περιορισμένου χρόνου- δεν μας επέτρεψε πολλές αλληλεπιδράσεις, η παρουσία της και η ενθάρρυνση που μου έδωσε σημαίνουν πολλά και την ευχαριστώ.
Επτά χρόνια αργότερα μπορείς να μου πεις τι γεύση σου άφησε αυτή η εμπειρία; Σε βοήθησε στην μετέπειτα πορεία σου;
Ξαναβλέποντας την εμφάνισή μου στο The Voice στο Youtube, συγκινούμαι κάθε φορά σε σημείο δακρύων, γιατί βλέπω ένα «παιδί» να καταθέτει την ψυχή του και να παλεύει για τα όνειρά του με όπλο την ειλικρίνεια, την ευαισθησία και την ευαλωτότητά του. Η εμπειρία αυτή κατέχει σίγουρα μια θέση στην καρδιά μου. Κοιτώντας 7 χρόνια πίσω, και ενώ δεν μπορεί να πει κανείς πως καθόρισε άμεσα την μετέπειτα πορεία μου, η εμπειρία αυτή μου έδωσε αυτοπεποίθηση και την ευκαιρία να παρουσιαστώ με το αγαπημένο μου γαλλικό τραγούδι που εγώ προσωπικά διάλεξα. Όλες οι εμπειρίες και οι προσλαμβάνουσες συνηγορούν υπέρ του ανθρώπου που είμαι σήμερα, συνεπώς μόνο με ευγνωμοσύνη μπορώ να σκέφτομαι το The Voice.
Και ξαφνικά… στο Ταμπού! Πώς «έσκασε» η πρόταση;
Ναι! Αρχικά, είχα κάνει casting για Τη Γη της Ελιάς, αλλά μετά από περίπου δύο μήνες με πήραν τηλέφωνο από την παραγωγή για να ξανακάνω casting, αυτή τη φορά για τη νέα σειρά του Αντρέα Γεωργίου, το Ταμπού!
Η πρόταση ήρθε ιδιαίτερα γρήγορα μετά την ακρόαση ως «Ευδοξία» και βρέθηκα να μιλάω με τον Αντρέα και τον κ. Κούλλη στο τηλέφωνο για τα διαδικαστικά, πριν καν το καταλάβω! Λίγες ημέρες μετά, βρέθηκα στα πανέμορφα Ιωάννινα για τα γυρίσματα της σειράς!
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το «ναι»;
Οι βασικοί παράγοντες που με οδήγησαν στο να δεχτώ τον ρόλο ήταν το ότι ο συγκεκριμένος ρόλος μου φάνηκε σαν πρόκληση, αλλά κυρίως η καταπληκτική εντύπωση που σχημάτισα για τον Αντρέα και τον κ. Κούλλη στη γνωριμία μας. Ανέκαθεν τους θαύμαζα φυσικά και ήθελα να συνεργαστούμε, αλλά ήδη από την πρώτη μας συνομιλία κατάλαβα πως επρόκειτο να ενταχθώ σε μια οικογένεια πάνω απ’ όλα!
Τους ευχαριστώ απεριόριστα, τους θαυμάζω και τους εύχομαι τα καλύτερα σε ό,τι κάνουν!
Επειδή στη σειρά ο σκηνοθέτης μας ήταν ο Αντρέας και, φυσικά, έχουμε περάσει πολλές ώρες όλοι μαζί, έχω να πω πως ο Αντρέας Γεωργίου είναι φαινόμενο ανθρώπου και καλλιτέχνη. Τον έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά μας.
Πες μου λίγα λόγια για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι.
Η Ευδοξία Καρτάλη είναι η 17χρονη κόρη του Λουκιανού και της Μάρθας και αδερφή του Κυριάκου. Είναι αντιδραστική, αυθόρμητη, ίσως και λίγο επιπόλαιη, αφτιασίδωτη και… περνάει μια γερή εφηβεία!
Βλέπεις στοιχεία της ατίθασης «Ευδοξίας» στον εαυτό σου; Υπήρξες αντιδραστική ως παιδί;
Δεν έχω, ούτε είχα, πολλά κοινά με την Ευδοξία, ακόμα κι όταν ήμουν στην εφηβεία. Ως κοινά εντοπίζω, όμως, λίγα αλλά κομβικά χαρακτηριστικά: την ανάγκη μας για σύνδεση και το υποστηρικτικό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.
Ως παιδί – έφηβη, έχω υπάρξει αρκετά ανεπηρέαστη από τους ‘’πειρασμούς’’ που γνωρίζει κάποιο παιδί στην εφηβεία. Για να καταλάβεις, πρώτη φορά κάπνισα τώρα, στα 27 μου, για τις ανάγκες του γυρίσματος ως Ευδοξία, στη σκηνή του πρώτου επεισοδίου, όπου η Ευδοξία, δυστυχώς, δοκιμάζει να καπνίσει. Δεν ένιωθα ποτέ τόσο έντονη την ανάγκη να ανήκω, όπως τη νιώθει η Ευδοξία, ώστε να αναγκαστώ να δοκιμάσω πράγματα απλά για να γίνω αποδεκτή από την εκάστοτε παρέα.
Το ότι κλήθηκα να υποδυθώ μια έφηβη, όταν έχω περάσει προ πολλού αυτό το στάδιο, με κάνει να την αντιμετωπίζω με αγάπη και κατανόηση, όπως και να συγχωρώ τον έφηβο εαυτό μου για άλλης φύσεως μικρές επιλογές, που μέχρι τώρα έβλεπα ως «λάθη», και να μην είμαι τόσο αυστηρή με κανέναν, πόσω μάλλον με ένα παιδί.
Συνδέομαι πιο πολύ με αυτό το παιδί μέσα μου, που έχει ανάγκη από χώρο να πέσει, να «φάει τα μούτρα του», για να ξεχωρίσει το καλύτερο για εκείνη. Η Ευδοξία μου επιτρέπει να θυμάμαι πως μέσα από τα λάθη προχωράμε και πως, αν δεν βιώσουμε οι ίδιοι τη ματαίωση, όσο και να μας υποδεικνύουν οι άλλοι το σωστό, δεν θα το καταλάβουμε αν δε γίνει πρώτα προσωπικό μας βίωμα.
Υπάρχει κάποια σκηνή που σε δυσκόλεψε;
Η σκηνή όπου η Ευδοξία συναντάει τον μαστροπό νομίζω πως θα μου μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη. Ενώ η υποκριτική είναι πολλές φορές τεχνική, εκτός από τέχνη, ένιωσα σε αυτή τη σκηνή να με απορροφά ο ρόλος μου και να ξεφεύγω από το τεχνικό κομμάτι. Πρακτικά, έπρεπε να υποδυθώ την τρομοκρατημένη και, ίσως από ένα σημείο και μετά, τη μετανιωμένη που έμπλεξε σε αυτή τη συνθήκη, αλλά βρέθηκα να περνάω σε ένα πιο δύσκολο μονοπάτι.
Η Ευδοξία είχε τη στήριξη της Αστυνομίας για να «ξεσκεπάσουν» το κύκλωμα, αλλά, σκεπτόμενη εκείνη την ώρα πόσα παιδιά άθελά τους μπορεί να μπλέξουν σε αντίστοιχη συνθήκη στην πραγματική ζωή, με ένα επικίνδυνο κακοποιό στοιχείο, με κάνει να ανατριχιάζω μέχρι και τώρα που μιλάμε.
Η σκηνή αυτή, όμως, μου δίδαξε πως η σωστή τεχνική προφυλάσσει την ψυχή του ηθοποιού σε απαιτητικές σκηνές. Γι’ αυτό και από τότε δουλεύω ακόμα περισσότερο.
Πώς είναι η χημεία του καστ στα γυρίσματα; Έχεις κάποια αστεία στιγμή να μοιραστείς;
Περνάμε καταπληκτικά όλοι μαζί, και το τέλειο είναι πως έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας inside jokes, που αν τα πω παραέξω, θα ακουστούν παντελώς ξενέρωτα! Οι αστείες στιγμές είναι πολλές, και όταν τις συλλογίζομαι, μου φέρνουν ένα χαμόγελο στο στόμα!
Και τώρα έτσι για το καλό… Ένα τόσο δα spoiler από όσα θα παρακολουθήσουμε στα επόμενα επεισόδια της σειράς;
Νομίζω πως αυτό που μπορώ να πω είναι πως πολλές ιστορίες της σειράς θα έχουν έκβαση που κανείς δεν περιμένει και πως η Ευδοξία θα ξεδιπλώσει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο με αυταπάρνηση!
Θυμάμαι στην πρώτη κουβέντα που κάναμε να με «κουφαίνεις» από τη μακρά λίστα των πτυχίων σου. Πολιτική Επιστήμη & Ιστορία, Πολιτιστική Διαχείριση & Επικοινωνία και μόλις στα 27 σου. Φαίνεται όμως πως σε κέρδισαν οι Τέχνες. Είχες ερεθίσματα μικρή ή γεννήθηκες με «καλλιτεχνική φλέβα»;
Νομίζω πως ήταν πηγαία αυτή η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και όπως με θυμούνται οι δικοί μου, καθώς δεν είχα άτομα του οικογενειακού μου περιβάλλοντος που να έχουν ασχοληθεί με τις Τέχνες ως καλλιτέχνες.
Αυτοδίδακτη, ξεκίνησα να τραγουδάω, μετά να γράφω τραγούδια και να ασχολούμαι με τη μουσική παραγωγή τους, αφού στην ηλικία που ήμουν δεν είχα τα δικά μου λεφτά για να συνεργαστώ με κάποιον μουσικό παραγωγό. Δεν ήθελα να ζητήσω από τους δικούς μου και να τους επιβαρύνω. Αυτό θα με διευκόλυνε αρκετά, αλλά σίγουρα ο εύκολος δρόμος δεν ήταν ποτέ αυτός που εγώ επέλεγα, δυστυχώς ή ευτυχώς.
Δεν μπορώ να πω πως δεν έχω υπάρξει κάποιο μικρό διάστημα τελείως ανέμπνευστη καλλιτεχνικά – φυσικά για λόγους βιοποριστικούς – αλλά μπορώ να πω πως αυτό δεν πήγε ιδιαίτερα καλά, καθώς από ένα σημείο και μετά ένιωσα κάτι μέσα μου να «μαραίνεται». Από τότε, πάντα προσπαθώ να εντάσσω κάποια καλλιτεχνική προσλαμβάνουσα στην καθημερινότητά μου.
Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Γύρω στα 18, αφότου πέρασα στο Πανεπιστήμιο και ένιωσα τη σκέψη μου να μεστώνει. Ανέκαθεν με συνάρπαζαν το θέατρο κι ο κινηματογράφος. Από παιδάκι, η οικογένειά μου προσπαθούσε να μου καλλιεργήσει τη θεατρική μου αντίληψη. Ο ηθοποιός φέρει μια κοινωνική ευθύνη, την οποία άρχισα να συνειδητοποιώ σπουδάζοντας κάτι φαινομενικά άσχετο, Πολιτική Επιστήμη και Ιστορία.
Όλα όμως συνδέονται, και εκεί κατάλαβα πως η υποκριτική είναι κάτι που ήθελα να κάνω, όχι για την αυτοπροβολή ή, π.χ., για να βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη, αλλά γιατί είναι κάτι άκρως δημιουργικό. Κρατάει την ψυχή μου παιδική, αλλά ταυτόχρονα με οδηγεί σε ποιότητες που δεν ήξερα ότι είχα – όπως όλοι μας άλλωστε.
Αντιθέτως, δεν είναι ότι παλεύω να συνηθίσω τον εαυτό μου στην οθόνη, αλλά νιώθω ικανοποίηση όταν βλέπω πως η Ευδοξία δεν έχει καμία σχέση με τη Χριστιάνα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει, ζει ανάμεσα στους άλλους ρόλους της σειράς, και εκεί καταλαβαίνω πως το χρέος μου ως ηθοποιός το έκανα.
Η μουσική έχει την ίδια θέση με την υποκριτική στην καρδιά σου; Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα από τα δύο ποιο θα ήταν αυτό;
Πολύ καλή ερώτηση, αλλά δυστυχώς δεν έχω την απάντηση γιατί είναι κάτι που διαρκώς δουλεύω μέσα μου προκειμένου να κατασταλάξω… Είμαι εξάλλου ακόμα στην τρυφερή ηλικία των 27 ετών. Κάνω πλάκα προφανώς! Πρέπει να αποφασίσω μάλλον!
Ο χώρος της showbiz πέρασε μεγάλη τρικυμία το προηγούμενο διάστημα με το #MeToo και τις αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας. Επί σωρεία ετών ήταν… «ταμπού» για τους ηθοποιούς να μιλάνε για τις αφόρητες καταστάσεις που ζούσαν στα παρασκήνια. Σε φόβισε ποτέ αυτή η όψη του νομίσματος; Συνάντησες ποτέ κακοποιητική συμπεριφορά;
Συνάντησα στον δρόμο μου ανθρώπους που προσπαθούσαν να «μου σπάσουν τον τσαμπουκά», όπως θα λέγαμε. Σκεφτόμουν πως εγώ παλεύω, όσο μπορώ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για έναν κόσμο πιο φωτεινό, οπότε δεν θα άφηνα ποτέ κανέναν να μου μαυρίσει την ψυχή με το σκοτάδι του.
Είχα αποδεχτεί πως, εάν οι ανθρώπινες και έντιμες προσπάθειές μου δεν ευοδώνονταν, θα έριχνα το βάρος στο επάγγελμα που έκανα μέχρι και πριν κληθώ να παίξω στο Ταμπού. Ξέρω πως αυτή μου η σκέψη ήταν ένας μηχανισμός άμυνας, κατά βάθος, προκειμένου να αναγκαστώ να αποδεχτώ το «Ρέκβιεμ ενός ονείρου μου».
Η οικονομική ανασφάλεια του επαγγέλματος υπήρξε λόγος για δεύτερες σκέψεις στο ξεκίνημά σου;
Ναι, με φόβισε αρκετά αυτός ο παράγοντας γι’ αυτό και είχα ρίξει για πολλά χρόνια το βάρος μου σε άλλον επαγγελματικό τομέα και προσπαθούσα να τα κάνω όλα παράλληλα.
Υπάρχει κάποιος ηθοποιός που τον θεωρείς το είδωλό σου και που θα ήθελες να δουλέψετε μαζί στο μέλλον;
Η Μαρία Καβογιάννη.
Στον ελεύθερο χρόνο σου τι σου αρέσει να κάνεις; Με τι χαλαρώνεις;
Κάθομαι με τις σκέψεις μου, διαβάζω βιβλία και κάνω σχέδια και όνειρα!
Υπάρχει κάποια ατάκα ή μότο που να σε εκφράζει;
«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός» από ποίημα του Γ. Σεφέρη
Η αγαπημένη σου ταινία;
Αμελί.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου ως καλλιτέχνης;
Πολύ μεγάλη συζήτηση σηκώνει κι αυτό, γιατί κάνω συνέχεια όνειρα! Αλλά ένα από τα μεγαλεπήβολα όνειρά μου θα ήταν να κάνω τον κόσμο λίγο πιο τρυφερό μέσα από τους ρόλους που υποδύομαι και μέσα από τα τραγούδια μου!
Θέλω να κλείσω με μία ευχή από καρδιάς. Τι θα ήθελες να σου φέρει η νέα χρονιά;
Υγεία, Αγάπη και έναν ακόμα ρόλο-πρόκληση για να εξερευνήσω κι άλλες πτυχές του εαυτού μου γιατί μην ξεχνάμε πως δεν έχουμε μόνο τον εαυτό μας αλλά και έναν κόσμο να αλλάξουμε!
Κεντρική Φωτογραφία: Stefanos Papazapraidis
