Το Znews και ο Αλέξανδρος Ρούτας ταξίδεψαν στη Δήλο – εκεί όπου γράφτηκε ο επίλογος μιας σπουδαίας τηλεοπτικής εμπειρίας. Το τελευταίο γύρισμα της σειράς «Η Μεγάλη Χίμαιρα» πραγματοποιήθηκε στο νησί του Απόλλωνα, κλείνοντας με τρόπο σχεδόν τελετουργικό ένα κινηματογραφικό ταξίδι που τα είχε όλα: φως, μυστήριο, συναίσθημα και εικόνες από έναν άλλο κόσμο.
Ρίξαμε μια ματιά στα παρασκήνια της υπερπαραγωγής και μιλήσαμε με τους πρωταγωνιστές, λίγο πριν αποχαιρετήσουν τους ρόλους που σημάδεψαν τη διαδρομή τους.
Η ΕΡΤ υπογράφει την πιο φιλόδοξη λογοτεχνική μεταφορά της τελευταίας δεκαετίας. Ένα από τα σημαντικότερα και πιο αγαπημένα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, Η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση, μεταφέρεται για πρώτη φορά στη μικρή οθόνη.
Με φόντο τη δεκαετία του ‘30 και ήρωες εγκλωβισμένους ανάμεσα στα πάθη τους και την κοινωνική καταπίεση, η σειρά ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα στο ERTFLIX και στην ΕΡΤ1, μέσα από έξι επεισόδια υψηλής κινηματογραφικής αισθητικής.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Βαρδής Μαρινάκης και το σενάριο ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης, με στόχο να φωτίσουν το αριστουργηματικό σύμπαν του Καραγάτση με δραματουργική ένταση και εσωτερική αλήθεια. Στο επίκεντρο η Μαρίνα – μια γυναίκα ξένη στον τόπο, ξένη και στον εαυτό της – που καλείται να επιβιώσει σε μια σκληρή εποχή, να ερωτευτεί, να αντισταθεί και να ζήσει στα άκρα.
Τα γυρίσματα της σειράς ξεκίνησαν από τη μαγευτική Σύρο, συνεχίστηκαν στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, ταξίδεψαν στην Τεργέστη και ολοκληρώθηκαν στις ιερές νησίδες της Δήλου, της Μυκόνου και της Ρήνειας. Εικόνες υψηλής αισθητικής, ειδικά σκηνικά εμπνευσμένα από τη δεκαετία του ’30, οπτικά εφέ και μια άψογα οργανωμένη παραγωγή (με τις Foss Productions, Boo Productions, Mompracem Films και Beta Film) συνθέτουν ένα σπάνιο τηλεοπτικό αποτέλεσμα, που φέρει την υπογραφή της ΕΡΤ με διεθνείς προδιαγραφές.
Το καστ καθηλωτικό: Φωτεινή Πελούζο, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Δημήτρης Κίτσος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και πλήθος καταξιωμένων ηθοποιών δίνουν ζωή στους πολυδιάστατους χαρακτήρες του Καραγάτση με ψυχή και βάθος.
Μια παραγωγή που δεν φοβάται να ακουμπήσει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης και να μιλήσει με διαχρονικό λόγο για τη γυναικεία ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα, τον έρωτα, την κοινωνική καταπίεση και την ανάγκη για προσωπική απελευθέρωση.
Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε και με τους τρεις πρωταγωνιστές της σειράς – τη Φωτεινή Πελούζο, τον Ανδρέα Κωνσταντίνου και τον Δημήτρη Κίτσο – οι οποίοι μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα των ρόλων τους και μας μετέφεραν το βάθος, τις προκλήσεις και τις συγκινήσεις που βίωσαν στα γυρίσματα.
-Ποια σκηνή σας δυσκόλεψε περισσότερο και γιατί;
Δ. Κ.: Η σκηνή της Bovary ήταν μια σκηνή που με δυσκόλεψε. Ήταν μία σκηνή που έπρεπε να γίνει στα γαλλικά και να μιλάμε για την ιστορία της Bovary του Φλωμπέρ, στα γαλλικά. Εγώ είχα χρόνια να μιλήσω γαλλικά, από τότε που πήγαινα στο σχολείο.
Α. Κ.: Η σκηνή που νομίζω ότι με δυσκόλεψε εμένα περισσότερο ήταν η πρώτη σκηνή που κάναμε ever, επειδή ήταν το πρώτο μας γύρισμα. Από ένα σημείο και μετά, όταν μπαίνεις σ’ αυτή τη λειτουργία – που λέγεται όλο αυτό το πράγμα που κάναμε με τα παιδιά – αρχίζει και ρολάρει το πράγμα, και μετά το καθένα έχει τη δυσκολία και την ευκολία του. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια σκηνή, θυμάμαι όμως ότι με δυσκόλεψε η πρώτη σκηνή, γιατί ήταν ένα πράγμα που άρχιζε – και πάντα αρχίζει – αμήχανα και άγαρμπα.
Αυτή η σκηνή ήταν, όταν ο χαρακτήρας μου αγόρασε μία σκούνα, που την ονόμασε Μαρινέτα, από το όνομα της συζύγου του, τη Μαρίνα, και της προτείνει να πάνε μία βόλτα στις Κυκλάδες.
Φ. Π.: Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα ήταν ότι δυσκολεύτηκα πάρα πολύ με το κρύο. Φάγαμε πάρα πολύ κρύο, σε πολύ δύσκολες καταστάσεις – τόσο στην Ιταλία, όσο και στη Σύρο, στην Αθήνα, αλλά και τώρα στη Δήλο. Και αυτό ήταν μεγάλο θέμα για μένα, γιατί ένιωθα κάπως μια δυσφορία και μια επιπλέον δυσκολία. Δεν μπορείς να αρθρώσεις τις λέξεις, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Αλλά νομίζω ότι και οι σκηνές που είχαμε στο Δημαρχείο, που ήταν πάρα πολλά άτομα, δυσκολευτήκαμε εκεί.
-Ένα κείμενο, απίστευτα μυθιστορηματικό που έχει συναρπάσει και έχει συγκινήσει χιλιάδες ανθρώπους. Τρεις νέοι ηθοποιοί, πολύ αγαπητοί, πολύ δημοφιλείς, καλείστε να μπείτε στα κοστούμια και στα παπούτσια αυτών των ηρώων και να τους φέρετε στη μικρή οθόνη. Τι ήταν αυτό που σας έκανε το «κλικ» και βρήκατε τη σπίθα για να μπείτε στα παπούτσια αυτών;
Α. Κ.: Και εγώ, όταν διάβασα αυτό το μυθιστόρημα – όντως και για μένα είναι αγαπητό μυθιστόρημα – μάλλον αυτή ήταν η αρχή για να μπω σ’ αυτή την ιστορία. Δεν ξέρω αν υπήρχε σπίθα, δεν την αντιλαμβάνομαι. Πάντοτε διαβάζεις ένα πράγμα και κάτι σε κινεί ή δεν σε κινεί. Αυτό το πράγμα εμένα με κίνησε και έτσι έγινε.
-Τι συμβολισμό κρύβει ο δικός σας ρόλος, τον βαθύτερο συμβολισμό που ο Καραγάτσης περνάει από το βιβλίο του και θα περάσει μέσα από τη σειρά;
Α. Κ.: Δεν μπορώ να το γνωρίζω.
-Δεν είναι ένας τραγικός ήρωας;
Α. Κ.: Όλοι τραγικοί είναι οι ήρωες στην ιστορία αυτή. Δεν βλέπω κάποιο σύμβολο, ούτε προσπαθώ να ψάξω κάποιον συμβολισμό. Όταν το έκανα αυτό πιο μικρός, με απομάκρυνε από το να έρθω πιο κοντά, και ο σκοπός μου και ο στόχος μου είναι να έρθω πιο κοντά σ’ αυτό που πρέπει να κάνω.
-Πώς είναι να δουλεύετε για μία τεραστία παραγωγή – που θα βγει εκτός συνόρων – και τι είναι αυτό που έδωσαν βοηθητικά που δεν περιμένατε πιθανόν ότι θα το συναντήσετε;
Φ. Π.: Δεν υπήρχαν ευκολύνσεις, ήταν ένα δύσκολο πρότζεκτ. Το μόνο που νομίζω ότι μας βοήθησε φουλ ήταν η άπταιστη ομάδα, επαγγελματίες που είναι πολύ αισιόδοξοι και θέλουν να δουλέψουν σ’ αυτό το πρότζεκτ, είχαν μεγάλη πίστη και κάθε μέρα ερχόντουσαν στη δουλειά με μεγάλο χαμόγελο.
Αυτό ήταν το κίνητρο τελικά που μας έσπρωξε για να έχουμε ένα άψογο αποτέλεσμα.
-Τα γυρίσματα που κάνατε σήμερα τι περιλάμβαναν;
Φ. Π.: Ήταν σκηνές του τρίτου επεισοδίου, στις οποίες η Μαρίνα και ο Γιάννης αποφασίζουν να φύγουν και να πάνε ταξίδι στις Κυκλάδες. Κάνουν ένα πολύ μεγάλο ταξίδι και τελικά η Μαρίνα γυρίζει στη Σύρο έγκυος. Είναι η αρχή της νέας της ζωής.
Α. Κ.: Έκαναν και μία βουτιά. (γέλια)
Δ. Κ.: Ήμουν και εγώ εκεί κάπου στη μέση.
Φ. Π.: Αυτό είναι λίγο σπόιλερ, αλλά τέλος πάντων, εμφανίζεται και ο Μηνάς κάποτε στη ζωή της Μαρίνας.
-Ακολουθείτε πιστά το βιβλίο σεναριακά;
Α. Κ.: Η βάση είναι αυτή.
-Συνεργάζεστε και με την κυρία Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, μια ηθοποιό χρόνια στον χώρο, που μπορεί να την είχατε και πρότυπο όταν ήσασταν μικροί. Πώς είναι να δουλεύετε μ’ αυτή την ηθοποιό και τι έχετε αποκομίσει; Εκείνη ή κάποια συμβουλή που μπορεί να σας έδωσε.
Δ. Κ.: Εμένα ήταν τεράστιο μάθημα να δουλεύω με την Καρυοφυλλιά. Την εκτιμούσα και τη θαυμάζω πολλά χρόνια, από τότε που ήμουν παιδί. Νομίζω ότι ήταν ίσως η πιο επαγγελματίας που είχαμε στο σετ στο κομμάτι των ηθοποιών, από άποψη διάθεσης, ενέργειας, μελέτης και ετοιμότητας στην οδηγία. Δηλαδή, μπορεί να ερχόταν με μία πρόταση και μόλις λάμβανε μία διαφορετική καθοδήγηση από τον Βαρδή (τον σκηνοθέτη), η αλλαγή της ήταν άμεση, παρόλο που μπορεί να ήταν σε διαφορετικό δρόμο. Εκείνη θα το έκανε με απόλυτη βουτιά, χωρίς προσπάθεια να τα μπλέξει και τα δύο. Είχε τις απόψεις της, αλλά δεν ήταν σκληρή μέσα σ’ αυτές.
Φ. Π.: Ήταν πολύ γενναιόδωρη στο να δίνει νέες ιδέες και ήταν πάντα ανοιχτή στον διάλογο. Ήθελε πραγματικά να δέσει όλη την ομάδα. Έχει μία μεγάλη αρετή, μία ματιά, ένα παιδικό βλέμμα που κάπως έχει μείνει ίδιο… Ένα παιδί που απορροφά από τους άλλους κάτι κάθε μέρα στη δουλειά – κι αυτό ήταν μεγάλη αρετή.
-Υπήρχε άγχος στις πρώτες σκηνές που είχατε μαζί της;
Φ. Π.: Εγώ όχι, γιατί με εμένα συμπεριφέρθηκε πάντα πολύ γενναιόδωρα και πάρα πολύ φιλικά. Από την πρώτη στιγμή ήθελε να κάνουμε αυτό το πρότζεκτ μαζί, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έπρεπε να της δείξω κάτι. Έγινε μια φίλη μου.
-Ένα έργο του 1930, πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι στη σημερινή εποχή;
Δ. Κ.: Όσο μία αρχαία τραγωδία. Είναι πολύ γενικό σαν ερώτημα, με την έννοια ότι υπάρχουν έργα του 2025 τα οποία δεν είναι επίκαιρα και έργα αρχαιότατα που είναι πλήρως επίκαιρα, οπότε δεν έχει να κάνει με τη γενιά, έχει να κάνει με το τι έχει γραφτεί εκεί μέσα.
Α. Κ.: Είναι περισσότερο διαχρονικό παρά επίκαιρο.
Φ. Π.: Πάντως εδώ βλέπουμε ότι οι θεματικές και τα γεγονότα που συμβαίνουν σ’ αυτή την κοπέλα μπορούν να συμβούν σ’ όλους μας, γιατί είναι μία κοπέλα που προσπαθεί να επιβιώσει για τη ζωή.
-Πότε νομίζετε ότι ο έρωτας γίνεται καταστροφικός για κάποιον;
Φ. Π.: Για μένα ο έρωτας είναι καταστροφικός από την αρχή. Αλλά εδώ πάμε σε μία κατεύθυνση που είναι άρρωστη και νομίζω ότι αυτό είναι δεδομένο και με τον χαρακτήρα της Μαρίνας, που ζει τη ζωή της έτσι. Όλα τα συναισθήματα και όλη της τη ζωή τη ζει έτσι, τόσο δυνατά και τόσο άγρια κάπως. Δεν είναι μόνο ο έρωτας και η αγάπη δηλαδή, είναι και η σεξουαλικότητά της, η νοοτροπία της, η οικογένειά της. Όλα αυτά τα θέματα τα ζει πάντα με μεγάλη τραγωδία και πάντα πατάει σε ένα μεταίχμιο στη ζωή της.
-Η ηρωίδα αγαπάει πολύ τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον θεωρεί οικουμενικό. Έχουμε έρθει εδώ στη Δήλο, που είναι το νησί του Απόλλωνα, το νησί του φωτός, και θέλω να μου πεις – με δεδομένο ότι έχεις ρίζες από την Ιταλία και από την Ελλάδα – αν αυτό είναι και ένα στοίχημα, με την έννοια ότι η σειρά θα βγει στα «τηλεπαζάρια» των Καννών και του Λος Άντζελες. Δηλαδή έχει μια στόχευση προς το εξωτερικό. Αυτές τις δύσκολες στιγμές που ζούμε με τους πολέμους, πόσο σημαντικό είναι να περάσει το φως του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στην οικουμένη;
Φ. Π.: Αυτή είναι και η γοητεία που αντιλαμβάνεται και η Μαρίνα. Αυτή την ανεξαρτησία που ψάχνει εκείνη όλη της τη ζωή και μετά τη βρίσκει στα βιβλία και στην τραγωδία. Επίσης, εμένα με συγκινεί πάντα ότι πρέπει να ψάξουμε στο παρελθόν για να καταλάβουμε κάτι από το παρόν. Κι αυτό ισχύει σε όλες τις εποχές. Ακόμα περισσότερο τώρα, που έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας με όλες τις συγκρούσεις που έχουμε στον κόσμο.
-Πάντως η ηρωίδα σας είναι ανεξάρτητη. Δηλαδή, με δεδομένα όλα αυτά που γίνονται και με την κακοποίηση γυναικών, είναι ένα σύμβολο ελευθερίας;
Φ. Π.: Σίγουρα, 100%! Εγώ νομίζω ότι η Μαρίνα είναι μία κοπέλα που ψάχνει να βρει τον δρόμο της και εν τέλει δεν τον βρίσκει, γιατί έχει πολλές προσωπικές συγκρούσεις και δεν μπορεί να ξεπεράσει κάποια εμπόδια ψυχολογικά που έχει. Αλλά είναι μία πορεία που κάνει όλη της τη ζωή, δηλαδή να ψάξει τον χώρο της στον κόσμο. Και να επιβάλει κάπως την προσωπικότητά της. Οι κοπέλες έχουμε να παλέψουμε πάντα περισσότερο για να το κάνουμε αυτό.
-Τώρα που έχουν τελειώσει τα γυρίσματα, έχετε ζήσει όλες αυτές τις σκηνές και μια διαφορετική εποχή. Πήρατε πράγματα που μπορεί εσείς να αλλάξετε στη ζωή σας; Δηλαδή, να πείτε «από αυτόν τον ρόλο έχω πάρει κάποια πράγματα που θα τα χρησιμοποιήσω κι εγώ στη ζωή μου»;
Φ. Π.: Εγώ προσπαθώ να μην το κάνω, γιατί είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω τον εαυτό μου από τους ρόλους που παίζω, γιατί πάντα κάτι συνδέεται με τη ζωή μου και προσπαθώ να μην με επηρεάζουν αυτά που ζω στις ταινίες. Προσπαθώ να είναι εμπειρίες.
Δ. Κ.: Αυτό που κρατώ από τον Μηνά, και είναι μία υπενθύμιση, είναι – κάπως – και ο πυρήνας κατ’ εμέ για εμένα αυτού του χαρακτήρα. Είναι ότι έχει τη γνώση σαν να πεθάνει πολύ νέος, και αυτό ορίζει τον τρόπο που ρουφάει τη ζωή. Να μην αφήνεις τα πράγματα για την επόμενη μέρα.
Α. Κ.: Δεν ξέρω εάν κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει τη ζωή μου και την προσωπικότητά μου. Απλώς παρατηρώ πράγματα που μπορώ να κάνω αναγωγές σε ανάλογες εμπειρίες που έχω εγώ – λειτουργιών, όχι γεγονότων. Δηλαδή, για παράδειγμα, ας πούμε, το πώς απλά κάτι ανοσοποιείται εύκολα για να βολευτούν – εντός και εκτός εισαγωγικών – τα πράγματα.
-Ολοκληρώσατε σήμερα τα γυρίσματα της σειράς. Ολοκληρώνοντας μία δουλειά, είναι κάτι που μετά φεύγει από εσάς; Δηλαδή, σας απασχολεί η επόμενη μέρα; Τι απήχηση έχει; Τι θα πάρει ο τηλεθεατής από όλη αυτή την προσπάθεια που κάνατε και όλη αυτή τη δουλειά που ρίξατε πάνω σ’ αυτό το πρότζεκτ που λέγεται «Μεγάλη Χίμαιρα»; Είναι κάτι που έχει συνέχεια για εσάς από εδώ και στο εξής ή είναι κάτι που τελείωσε και «ό,τι κάναμε – κάναμε»;
Α. Κ.: Για μένα τελείωσε. Ό,τι κάναμε – κάναμε.
Φ. Π.: Εγώ νομίζω ότι κάθε δουλειά μας αφήνει κάτι. Νομίζω ότι είναι σαν ένα πουλάκι που πρέπει να πετάξει, και εγώ να βρω τη ζωή μου ξανά. Φυσικά, αυτό το πρότζεκτ για μένα ήταν πολύ δύσκολο. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην Ελλάδα, αφοσιώθηκα πάρα πολύ στο πρότζεκτ και κάπως η Μαρίνα μού έχει μείνει μέσα. Η Μαρίνα ήταν ένας δύσκολος ρόλος για μένα. Ειδικά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων με επηρέαζε, δεν μπορούσα να «πλύνω» από πάνω μου. Τώρα που τελείωσα, περνάμε από άλλα πράγματα.
-Κύριε Κωνσταντίνου, σας έχουμε ταυτίσει με ρόλους εποχής. Είναι λίγο πιο γοητευτικοί οι ρόλοι αυτοί ή απλώς τυχαίνει;
Α. Κ.: Αυτά μου δίνουν! Αυτά μου προτείνουν, μεταξύ άλλων. Και όντως έχει τύχει να κάνω αυτά. Το ποιος ταυτίζει τι με τι δεν είναι ούτε αυτό στο χέρι μου. Εγώ παρατηρώ. Αν κάτι με συγκινεί και με παρακινεί, το κάνω. Μπορεί να είναι διαφορετικοί οι λόγοι που με παρακινούν για να πω το ναι.
-Έχετε ζήσει προσωπικά ή επαγγελματικά κάποια Χίμαιρα;
Α. Κ.: Ναι, διαρκώς. Δεν κάνουμε και τίποτα άλλο, Χίμαιρες κυνηγάμε. Εννοώ και υπαρξιακά και φιλοσοφικά και – από ρεαλιστικά – εντέλει.
Φ. Π.: Είναι μία καθημερινή μάχη για κάποια πράγματα. Ο καθένας έχει τις δικές του, αλλά πάντα ακολουθεί κάποιαν.
Δ. Κ.: Δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη – μεγάλη – Χίμαιρα που κυνηγούσα, αλλά είναι μία καθημερινή διαδικασία. Και σήμερα έλεγα «α, μπορεί να γίνει αυτό».
-Ποια θεωρείτε ότι είναι η μεγαλύτερη Χίμαιρα της εποχής μας;
Φ. Π.: Ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας μεταξύ μας. Είναι μία Χίμαιρα που ο καθένας πρέπει να λύσει με τον εαυτό του.
Photo Credits: Dimitris Pogiantzis
Διαβάστε επίσης: Η μεγάλη χίμαιρα: Μία άλλη εποχή μέσα από τα σύγχρονα μάτια της Φωτεινής Πελούζο!
