Πίσω από τους ρόλους και τα φώτα, ο Δημήτρης Παπανικολάου είναι ένας καλλιτέχνης που κοιτά τον χώρο του θεάματος με καθαρή ματιά και λόγο ειλικρινή.
Με αφορμή τη συνέντευξη που μας παραχώρησε για τον ρόλο του στη νέα σειρά του Alpha, Πόρτο Λεόνε, ανοίξαμε μία μεγάλη και ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από τις δυσκολίες αλλά και τις χαρές της υποκριτικής, καθώς και για τη νέα πραγματικότητα που φέρνουν τα social media στο επάγγελμα.
Μιλήσαμε για την αναγνωρισιμότητα, για τις «παγίδες» που καραδοκούν στον χώρο, αλλά και για το #MeToo, φωτίζοντας όσα σφράγισαν τον καλλιτεχνικό κόσμο τα τελευταία χρόνια.
Πώς βλέπετε τις νέες εισόδους στο θέαμα, από τον χώρο των social media και των influencers;
Δεν σπεύδω να κρίνω. Προσπαθώ να κατανοώ τα νέα δεδομένα με τα οποία λειτουργεί το σύστημα και να μένω πιστός στη δική μου πορεία, χωρίς να εκτροχιάζομαι.
Εσάς σας ενδιέφερε ποτέ η αναγνωρισιμότητα;
Όποιος πει από τον χώρο μας ότι δεν τον αγγίζει η αναγνωρισιμότητα, λέει ψέματα. Είναι ταυτισμένο με τον χώρο μας, εκτιθέμεθα. Από την άλλη, δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός για μένα. Ο δρόμος μου ήταν κυρίως θεατρικός και μέσα από εκεί προέκυψαν όλα τα υπόλοιπα. Η τηλεόραση με έφερε σε περισσότερα σπίτια, αλλά η βάση μου ήταν πάντα το θέατρο. Έτσι, η αναγνωρισιμότητα ήρθε φυσικά, ως συνέπεια της δουλειάς, όχι ως πρωταρχικός στόχος.
Η υποκριτική δεν είναι εύκολο χωράφι. Θέλει θυσίες, αφοσίωση, έχει τις κακοτοπιές της. Εσείς σε ποιες δυσκολίες έχετε βρεθεί και τι είναι αυτό που σας δίνει κάθε φορά την ώθηση να συνεχίζετε;
Πολλά πράγματα σε αυτόν τον χώρο βρίσκω «πατητές» σε κάνουν να αποξενώνεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Έχω πέσει, όλοι πέφτουμε σε κακοτοπιές, κανείς δεν τις αποφεύγει για πάντα. Αυτό που με σώζει είναι στη διαχείριση μέσα μου, ώστε να μην με αποξενώσει από τον εαυτό μου και γίνει σύμπλεγμα.
Το #MeToo έφερε στο φως πολλές δυσάρεστες και σοκαριστικές ιστορίες. Εσείς βιώσατε προσωπικά περιστατικά ή γίνατε μάρτυρας τέτοιων συμπεριφορών
Προσωπικά δεν βρέθηκα αντιμέτωπος, ούτε έγινα μάρτυρας. Δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσαν να φτάσουν τα πράγματα σε τέτοιο σημείο. Εξεπλάγην δυσάρεστα, όπως όλοι μας. Από την άλλη, θεωρώ σημαντικό ότι δόθηκε φωνή σε όσους ήθελαν να μιλήσουν. Είναι καλό αυτό που ξεκίνησε, έστω και με καθυστέρηση, να φτάσει και στη χώρα μας. Φυσικά, πρέπει να μπαίνουν και κάποια όρια, ώστε να μην καταλήγουμε στο άλλο άκρο, σε προσωπικές εμπάθειες. Λυπάμαι για όσα έγιναν, αλλά «τα του Καίσαρος τῷ Καίσαρι».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πόρτο Λεόνε – Η Μαρία Καβουκίδου στο Znews: «Η Ξένη δεν είναι ευτυχισμένη, τη χρησιμοποιούν, αλλά…»
