Λίγο πριν τον μεγάλο τελικό του Big Brother, ο Πέτρος Λαγούτης μίλησε αποκλειστικά στο Znews και τον Αλέξανδρο Ρούτα και, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην εμπειρία του από την παρουσίαση του ριάλιτι, τον ρόλο του πατέρα, αλλά και την ανάγκη για αυθεντικότητα στην εποχή μας.
Με θριαμβευτική πορεία στην υποκριτική και ρόλους που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο ελληνικό θέατρο και την τηλεόραση, ο Πέτρος Λαγούτης δοκίμασε φέτος για πρώτη φορά τις δυνάμεις του στην παρουσίαση ριάλιτι προγράμματος – και όχι απλώς στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά αποτέλεσε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της τηλεοπτικής σεζόν.
Άμεσος, αυθεντικός και με χιούμορ, κατάφερε να φέρει φρέσκο αέρα σε έναν ρόλο που συχνά παγιδεύεται στη σοβαροφάνεια.
Η τηλεόραση χρειάζεται πρόσωπα σαν τον Πέτρο Λαγούτη… ταλαντούχα, με αίσθηση του ρυθμού και – το κυριότερο – με αληθινό χιούμορ. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτό είναι ένα στοιχείο που απουσιάζει από πολλές παρουσιάσεις σήμερα.
Φτάσαμε στο τέλος του Big Brother, ενός πρότζεκτ που επέστρεψε στην ελληνική τηλεόραση μετά από κάποια χρόνια. Τι γεύση σάς άφησε η παρουσίαση;
Ήταν μία διαδικασία που την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Είχε τις απαραίτητες δόσεις αδρεναλίνης και έντασης που μου χρειάζονται. Γενικά, όλα κύλησαν πολύ ομαλά, με μία ομάδα που είχαμε άψογη συνεργασία και νομίζω ότι τα καταφέραμε.
Τελικά, το Big Brother ήταν έτσι όπως το περιμένατε;
Δεν είχα προαποφασίσει πως θα είναι το Big Brother γιατί δεν είχα παρακολουθήσει ιδιαίτερα το πρόγραμμα στο παρελθόν. Οπότε έμπαινα ως «παρθένος οργανισμός» στο πρόγραμμα προσπαθώντας να του δώσω, μαζί με τους συνεργάτες μου, τη δική μου πνοή.
Μετά από τόσα χρόνια δημοσιότητας, τι συμβουλή θα δίνατε στον νικητή του Big Brother;
Να γνωρίζει ότι η δημοσιότητα είναι κάτι εφήμερο. Να προσέξει τις επιλογές που θα κάνει με τις προτάσεις, που σίγουρα θα του έρθουν. Ώστε να μην αποσκοπά μόνο στο βραχυχρόνιο κέρδος αλλά μακροχρόνια να χτίσει μία περσόνα, η οποία θα είναι πάντα αγαπητή και περιζήτητη.
Θέλω να σας πάω και στο κομμάτι της πατρότητας… Πώς βιώνετε τον ρόλο του πατέρα; Είστε αυστηρός ως γονιός;
Τα παιδιά μου είναι πλέον ενήλικοι άνθρωποι. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως όσο χρονών και να γίνουν τα παιδιά σου, για σένα είναι πάντα παιδιά. Από την άλλη, όμως καμαρώνω να τους βλέπω να μεγαλώνουν, να πραγματοποιούν σιγά σιγά τα όνειρά τους και τους στόχους τους. Ο ρόλος μου είναι πια συμβουλευτικός, αν μου ζητηθεί, και λιγότερο προστατευτικός.
Τι μαθαίνετε από τα παιδιά σας που δεν περιμένατε ποτέ;
Ειλικρινά μαθαίνει από τα παιδιά του κανείς συνέχεια, αρκεί να έχει ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής του και να παρακολουθεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που το κάνω από τότε που τα παιδιά ήταν μικρά. Ήταν η συμβουλή ενός πολύ αγαπημένου ανθρώπου, από τότε που ήταν πολύ μικρά, του πατέρα ενός φίλου μου, που μου είχε πει: «Πέτρο, κοίτα τους και θα σου τα μάθουν όλα.» Οπότε κοιτώντας τους στο σήμερα, θυμάμαι ξανά πως είναι να είσαι νέος, να έχεις όνειρα, να αντιστέκεσαι, να μην ικανοποιείσαι με το βόλεμα και να προσπαθείς συνεχώς να μετακινείσαι και να πηγαίνεις εκεί που αισθάνεσαι καλύτερα.
Έχετε χάσει στιγμές από το μεγάλωμά τους λόγω της δουλειάς; Υπάρχει κάποια τέτοια στιγμή που να τη σκέφτεστε ακόμα;
Νομίζω πως όχι, ή αν έχω χάσει είναι ελάχιστες. Είμαι από τους ανθρώπους που τελικά προσάρμοζα τη δουλειά μου στη ζωή μου κι όχι τη ζωή μου στη δουλειά μου. Πάντα οι επιλογές μου είχαν να κάνουν με το να υπάρχει και ελεύθερος χρόνος, να υπάρχει και χρόνος για τα παιδιά, ειδικά όταν τα παιδιά ήταν μικρότερα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη;
Δεν ξέρω. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι τα σπουδαιότερα πράγματα τα κατακτάς σε σχέση με τον εαυτό σου και είναι εσωτερικοί στόχοι. Θα έλεγα ότι κυνηγάω τη γαλήνη και την εσωτερική ηρεμία. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος στόχος μου.
Θεωρείτε πως οι δυσκολίες της ζωής τελικά μάς λυγίζουν ή μάς χτίζουν;
Οι δυσκολίες της ζωής είναι στο χέρι μας τι θα μας κάνουν. Έχει να κάνει με το πώς εμείς το αντιμετωπίζουμε. Αν το αντιμετωπίζουμε μόνο ως πρόβλημα, θα μας λυγίζουν. Αν τις δούμε ως ευκαιρίες- και τελικά συμμάχους στην εξέλιξή μας- μας βοηθάνε να πάμε παρακάτω, να γίνουμε πιο δυνατοί και ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω, θα κάνατε ξανά την επιλογή να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Νομίζω πως ναι. Δηλαδή δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει μία δουλειά που δεν έχει να κάνει με το «παιχνίδι» και εμείς παίζουμε ένα ρόλο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ηθοποιοί παραμένουμε πάντα παιδιά.
Πώς βιώνετε την Ελλάδα του σήμερα, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως πολίτης;
Δυστυχώς περνάνε τα χρόνια και τελικά τα πράγματα αντί να γίνονται καλύτερα γίνονται χειρότερα. Ζούμε σε μία εποχή που οι καλλιτέχνες αντί να βοηθιούνται από την πολιτεία να παράγουν έργο, νιώθουμε πως δεχόμαστε, αν όχι πόλεμο, αντίσταση σε σχέση με το να δημιουργήσουμε κάτι που θα πάει τον ανθρώπινο νου παρακάτω. Ίσως τελικά ζούμε σε εποχές που μας θέλουν άβουλους πολιτικά, άβουλους σε σχέση με τα κοινωνικά ζητήματα. Μας θέλουν απλά στρατιωτάκια και ο καλλιτέχνης δεν έχει φτιαχτεί για να είναι στρατιώτης. Έχει φτιαχτεί για να είναι ανήσυχος και να προσπαθεί να αφυπνίσει και τον εαυτό του και τους υπόλοιπους. Οπότε είναι σαν από μόνο του αυτό να μας βάζει απέναντι σε αυτές τις πολιτικές θέσεις, που υπάρχουν στην εποχή μας.
Κλείνοντας, θέλω να μου πείτε τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια. Τι έχουμε να περιμένουμε από εσάς, τόσο θεατρικά όσο και τηλεοπτικά; Εάν επιστρέψει και του χρόνου το Big Brother, είστε έτοιμος να βρεθείτε ξανά στην παρουσίαση;
Θεατρικά μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου συνεχίζουμε το «Ψέμα» στην ταράτσα του Θεάτρου Λαμπέτη. Από τέλος Οκτωβρίου θα με βρίσκετε στη Θεσσαλονίκη (Παρασκευή, Σάββατο Κυριακή) για το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» στο θέατρο Art Box Φαργκάνη. Είναι η ταινία του Σταύρου Τσιώλη που, μετά από τριάντα χρόνια περίπου, θα πάρει σάρκα και οστά στο θέατρο και είμαι πολύ χαρούμενος και πολύ περήφανος για αυτή τη δουλειά.
Όσον αφορά το Big Brother, έτοιμος είμαι. Ας επιστρέψει με το καλό και αν συζητήσουμε με το κανάλι και συμφωνήσουμε σε όλα τα μέτωπα, θα το κάνω με μεγάλη μου χαρά.
Διαβάστε επίσης: Πέτρος Λαγούτης: «Δεν ήθελα να γίνω “κίτρινος” στο Big Brother»
