Πολύπειρος και πολυμήχανος, ο Δημήτρης Παπανικολάου είναι ένας ακούραστος εργάτης της Τέχνης που εδώ και τρεις δεκαετίες δίνει πνοή σε ρόλους κάθε είδους, από το κλασικό ρεπερτόριο μέχρι τις πιο σύγχρονες αφηγήσεις.
Παρ’ ολίγον συνάδελφος – αφού σπούδασε δημοσιογραφία – τον κέρδισε ολοκληρωτικά το θέατρο, χωρίς να κρύβει την αγάπη του και για το τραγούδι. Μαθήτευσε στο πλευρό σπουδαίων ονομάτων του χώρου, που τον ξεχώρισαν από νωρίς και με τη δική τους καθοδήγηση σφράγισαν την πορεία του, με αποτέλεσμα σήμερα να αφήνει σε κάθε δουλειά του το δικό του μοναδικό αποτύπωμα.
Στην τηλεόραση άργησε να μπει – όπως ο ίδιος παραδέχεται – όμως μέσα στην τελευταία τετραετία η παρουσία του έγινε έντονη, με συμμετοχές σε σειρές που τον ανέδειξαν, όπως οι Άγριες Μέλισσες και ο Έρωτας Φυγάς, δικαιώνοντας την επιλογή του να στραφεί και προς τη μικρή οθόνη.
Εμείς είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε μαζί του και να μας μεταφέρει στην «καρδιά» του Πόρτο Λεόνε.
Στη νέα σειρά του Alpha δίνει σάρκα και οστά στον Λάζαρο Φραγκούλη, τον Συριανό σύζυγο της Ξένης. Έναν άνδρα με τα δικά του «σκοτάδια», όπως μας αποκάλυψε, εσωστρεφή, καχύποπτο, που ακολουθεί τη γυναίκα του στα όνειρά της, μόνο που… στη διαδρομή οι απαιτήσεις της ζωής θα τον βρουν απροετοίμαστο. Και τότε αρχίζει η αληθινή δοκιμασία…
Πώς μπήκατε στον κόσμο του Πόρτο Λεόνε;
Έχω μία θητεία 30 χρόνων στο θέατρο, μπήκα δυστυχώς καθυστερημένα στα πράγματα της τηλεόρασης. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια επανήλθα τηλεοπτικά, όπως και πολλοί ηθοποιοί από τις Άγριες Μέλισσες. Στο παρελθόν είχα δουλέψει με τον Μανούσο Μανουσάκη σε δυο – τρεις μεγάλες επιτυχίες. Από τις Άγριες Μέλισσες δούλεψα σε άλλες 4 – 5 σειρές, η τελευταία ήταν ο Έρωτας Φυγάς. Ο σκηνοθέτης, Βασίλης Τσελεμέγκος, αλλά και η Ηρώ η Γάλλου, με πρότειναν για τον ρόλο αυτό που έχει «ψαχνό».
Πόρτο Λεόνε – Η Μαρία Καβουκίδου στο Znews: «Η Ξένη δεν είναι ευτυχισμένη, τη χρησιμοποιούν, αλλά…»
Στη σειρά υποδύεστε τον Λάζαρο Φραγκούλη. Πώς θα τον χαρακτηρίζατε;
Είναι εσωστρεφής, καχύποπτος, με ανασφάλειες, φοβάται μην μπλέξει. Θέλει ηρεμία, ρουτίνα. Δεν πιστεύει εύκολα όσα ακούει, έχει τα δικά του «σκοτάδια». Δεν σημαίνει ότι δεν μιλά στους ανθρώπους, έχει επικοινωνία, απλώς κρύβει πολλά.
Τι σημαίνει η σχέση του με την Ξένη, τη σύζυγό του;
Ο Λάζαρος προσπαθεί να δείξει αγάπη, στήριξη, όχι έρωτα. Δεν υπήρξε ερωτευμένος μαζί της.. Η Ξένη –όπως έχει πει και η Μαρία Καβουκίδου– τον αγάπησε, εκείνος όχι. Υπάρχει φροντίδα και διάθεση να σταθεί συνοδοιπόρος «στο μέτρο που μπορεί», αλλά με γκρίνια, καχυποψία, μουρμούρα. Είναι σε ρουτίνα που θα διαταραχθεί από γεγονότα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει αγάπη, αλλά έρωτας δεν υπάρχει.
Τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Λάζαρο στη συνέχεια;
Τα πράγματα θα περιπλακούν, η ρουτίνα του θα σπάσει. Από το σημείο που ξεκινά η σειρά, έχει τις ισορροπίες του, αλλά σιγά σιγά ξεδιπλώνεται το νήμα της ιστορίας του με ανατροπές που θα κρατήσουν ως το τέλος.
Ο Λάζαρος μοιάζει να κινείται ανάμεσα στην οικογενειακή ευθύνη και σε απωθημένες προσωπικές επιθυμίες.
Ναι. Αυτό είναι το «υπό-κείμενο» του ρόλου. Είναι σύνθετος, όχι μονοδιάστατος. Θα έλεγα αμφίσημος—μπορεί να ιδωθεί από δύο διαφορετικά πρίσματα.
Θα αντέξει να στηρίξει την Ξένη μέχρι το τέλος;
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Πονάει, κατανοεί, προσπαθεί – αυτό είναι σημαντικό στην αγάπη. Όμως «έτσι όπως έρχονται τα πράγματα», μένει να φανεί αν μπορεί να τη στηρίξει ως το τέλος.
Η σειρά μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’60 και την Τρούμπα. Πόσο κοντά έρχεται ο Λάζαρος σε αυτόν τον «κόσμο της νύχτας»;
Με αυτά που έχουν μπροστά τους,την συγκεκριμένη στιγμή, σχετικά με την έλευση του παιδιού της Λένας Βούλγαρη, δεν βλέπω να υπάρχει «χώρος» στην Ξένη και τον Λάζαρο για την Τρούμπα.
Πώς ήταν η χημεία με τους συμπρωταγωνιστές;
Με τη Μαρία Καβουκίδου γνωριζόμαστε από το Εθνικό, υπήρχε ήδη χημεία. Με τον Μιχάλη τον Αεράκη βρεθήκαμε για πρώτη φορά και έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από τη συνεργασία μας. Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το τεράστιο επιτελείο της υπερπαραγωγής του ALPHΑ, τους σκηνοθέτες, τον σεναριογράφο, τον Γιώργο Κρητικό, και ολόκληρη τη συγγραφική ομάδα, τους συναδέλφους, μέχρι τον τελευταίο ήρωα τεχνικό, έναν προς έναν.
Όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, τι θα θέλατε να έχει μείνει στον θεατή από τον Λάζαρο Φραγκούλη;»
Θα χαρώ να μείνει ο Λάζαρος. Θα είναι μια δικαίωση της προσωπικής μου, αλλά και των συνεργατών μου δουλειάς, που έγινε πάνω σε αυτόν τον χαρακτήρα. Από εκεί και πέρα αν ο Λάζαρος μείνει ως θετικός ή αρνητικός χαρακτήρας εξαρτάται από τις πράξεις του.Όπως συμβαίνει και στην ίδια την ζωη άλλωστε.
Σε προηγούμενο σημείο μού αναφέρατε ότι μπήκατε στον χώρο της τηλεόρασης καθυστερημένα. Ανήκετε στην «κάστα» που είχε σε πιο παλιές εποχές τις επιφυλάξεις της ενδεχομένως;
Σε καμία περίπτωση. Απλώς, έχοντας συνεχή δουλειά στο θέατρο, δεν κυνήγησα όπως έπρεπε ένα μέσο που αγαπώ. Λάθος διαχείριση, όχι απαξίωση.
Πώς βλέπετε τη στροφή της τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια στη μυθοπλασία;
Νομίζω ότι η αρχή έγινε με τις Άγριες Μέλισσες, χωρίς βέβαια να αδικούμε προηγούμενες σειρές υψηλού επιπέδου. Ανέβηκε το επίπεδο, γιατί προχωράνε τα πράγματα, κι έτσι ανεβαίνουν και οι προσλαμβάνουσες του κόσμου, του τηλεθεατή. Αυτό είναι κάτι πολύ αισιόδοξο.
Πιστεύετε ότι τα τελευταία χρόνια οι σεναριογράφοι και τα κανάλια εγκλωβίστηκαν κάπως στην πεπατημένη των σειρών εποχής, αφήνοντας πίσω την κωμωδία;
Για μένα σημασία έχει πάντα το πόσο διαφορετική είναι μια σειρά – η διαφορετικότητα στην προσέγγιση είναι το ζητούμενο. Οι Άγριες Μέλισσες, επειδή ήταν και η δική μου επανεμφάνιση στην τηλεόραση, λειτούργησαν ως τομή. Από εκεί και πέρα, το θέμα είναι πώς διαχειρίζεται κανείς αυτό το μοτίβο. Αν η σειρά εποχής γίνει απλώς μια επανάληψη χωρίς φρέσκια έμπνευση, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να επαναπαυτούμε. Ωστόσο, θεωρώ ότι υπάρχουν «χρώματα» και ατμόσφαιρες που μπορούν να δώσουν νέα πνοή στη δραματική μυθοπλασία. Και βέβαια, είναι θετικό ότι βλέπουμε πια να επιστρέφουν και οι κωμωδίες.
Έχετε πτυχίο λυρικού τραγουδιού. Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό να ακολουθήσετε αυτόν τον δρόμο;
Έχω πτυχίο, είμαι λυρικός βαρύτονος. Είχα την τύχη να κάνω όλα τα είδη θεάτρου, από επιθεώρηση, αρχαία τραγωδία στην Επίδαυρο, νεοελληνικό θέατρο, ξένο και σύγχρονο ρεπερτόριο, μιούζικαλ και στις περισσότερες παραστάσεις τραγουδούσα. Για μένα όμως το θέατρο που συνδυάζει και το τραγούδι είναι αυτό που είχα επιλέξει.
Έχετε συνεργαστεί αρκετές φορές με τον Μανούσο Μανουσάκη, έναν δημιουργό που άφησε το στίγμα του στην ελληνική τηλεόραση. Τι κρατάτε από εκείνον και ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που σας έδωσε;
Ήμασταν κοντά με τον Μανούσο Μανουσάκη. Λείπει… Το χιούμορ του ήταν κάτι το ιδιαίτερο… Τον έχω ζήσει πολλά χρόνια στο σπίτι του, αυτός με έβγαλε στην τηλεόραση, τα άλλα ήταν συμμετοχές. Έμαθα και ερωτεύτηκα το Μέσο μέσα από τον Μανούσο.
Ποιοι άλλοι λειτούργησαν για εσάς ως μέντορες και σημεία αναφοράς στην πορεία σας;
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα μου και με πίστεψαν. Η Αλέκα Κατσέλη, ο Παύλος Μάτεσης, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, η Αντιγόνη Βαλάκου. Ο Τάσος ο Χαλκιάς που ήταν και ο πρώτος μου δάσκαλος, η Άννα Παϊτατζή. Και φυσικά, δεν ξεχνώ τον Δημήτρη Ποταμίτη – μια τεράστια μορφή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι η καύσιμη ύλη μας, στις δύσκολες στιγμές γίνονται βενζίνη για να συνεχίσουμε.
Η υποκριτική δεν είναι εύκολο χωράφι. Θέλει θυσίες, αφοσίωση, έχει τις κακοτοπιές της. Εσείς σε ποιες δυσκολίες έχετε βρεθεί και τι είναι αυτό που σας δίνει κάθε φορά την ώθηση να συνεχίζετε;
Πολλά πράγματα σε αυτόν τον χώρο βρίσκω «πατητές» σε κάνουν να αποξενώνεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Έχω πέσει, όλοι πέφτουμε σε κακοτοπιές, κανείς δεν τις αποφεύγει για πάντα. Αυτό που με σώζει είναι στη διαχείριση μέσα μου, ώστε να μην με αποξενώσει από τον εαυτό μου και γίνει σύμπλεγμα.
Ποιοι είναι οι στόχοι και τα όνειρά σας για το μέλλον;
Είμαι χορτάτος, δεν έχω απωθημένα. Να βρω και να κρατήσω τη θέση που μου αναλογεί με βάση τη δουλειά μου. Να συνεχιστεί μια πορεία που οδηγεί σε ενδιαφέρουσες δουλειές. Και, να αφήσω κάτι σημαινόμενο και σημαίνον. Και οπωσδήποτε σε προσωπικό επίπεδο να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένεια, ο γιος μου.
Προσεχώς τι έχουμε να περιμένουμε θεατρικά από εσάς;
Μετά από μία ευλογημένη και εποικοδομητική συνεργασία με την Κέλλυ Σταμουλάκη και την Βίλη Σωτηροπούλου στην «Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων», που ελπίζω να ξαναπάει με πρώτη ευκαιρία, αυτό που μπορώ να πω αυτή την στιγμή είναι πως θα συνεργαστώ με την Αλμπέρτα Τσοπανάκη σε δύο έργα της στο Θέατρο Παραμυθίας και με σκηνοθέτες τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο στο πρώτο και τον Χριστόφορο Χριστοφή στο δεύτερο. Δύο έργα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.
Με ποια ευχή να κλείσουμε;
Η αγαπημένη μου ευχή είναι από τον Σολωμό. «Να ‘ν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο!». Και, πέρα από το επάγγελμα, μακάρι περισσότερη ειρήνη και λιγότερη αγριότητα στον κόσμο που βράζει και που θα ζήσουν τα παιδιά μας… Οι εικόνες από τη Γάζα, την Ουκρανία κ.ά. μας βαραίνουν όλους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
