Ο Σταύρος Σβήγκος είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν όχι μόνο για το ταλέντο τους αλλά και για το ήθος τους. Με αφορμή τη νέα μεγάλη παραγωγή του Alpha, Porto Leone, μίλησε στο Znews και στον Αλέξανδρο Ρούτα για τον ρόλο του ως Χρόνης Θαλασσίτης, έναν χαρακτήρα που μπαίνει δυναμικά στη δίνη των γεγονότων.
Η σειρά μας μεταφέρει στην Τρούμπα του Πειραιά, στα χρόνια 1964-65, σε έναν κόσμο γεμάτο πάθη, μυστικά, προδοσίες και οικογενειακές αντιπαλότητες, με το καμπαρέ Porto Leone στο επίκεντρο.
Στη συζήτησή μας, ο Σταύρος Σβήγκος δεν μίλησε μόνο για τον ρόλο του, αλλά άνοιξε την καρδιά του για την καθημερινότητα στα γυρίσματα, για τη συνεργασία του με παλιούς και νέους συναδέλφους, για την οικογένειά του και για το πώς μοιράζεται τον χρόνο ανάμεσα σε δουλειά και προσωπική ζωή.
Με ειλικρίνεια αναφέρθηκε και στη στάση του απέναντι στη δημοσιότητα, στη σχέση με τον γιο του, αλλά και στη βαθιά του ανάγκη να παραμένει αληθινός, βάζοντας όρια όπου χρειάζεται.
Ήταν μια όμορφη και ζεστή κουβέντα, που απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι ο Σταύρος Σβήγκος είναι ένας άνθρωπος γνήσιος και ουσιαστικός, με άποψη, χιούμορ και συναίσθημα.
Δείτε όσα συζητήσαμε στο παρακάτω βίντεο
-Χαίρομαι πάρα πολύ που σε συναντώ εδώ στο Πόρτο Λεόνε. Ένα μικρό πάρτι στήθηκε για τη σειρά. Θέλω να μου πεις δύο λόγια για το ρόλο σου.
Ο ρόλος μου λέγεται Χρόνης Θαλασσίτης. Είναι ένα παιδί που βιοπορίζεται ταλαιπωρείται και προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του κάνοντας έναν γάμο με ένα μεγάλο τζάκι, αλλά εκεί αρχίζουν και μπερδεύονται τα πράγματα και δυσκολεύουν οι καταστάσεις.
-Τι ανατροπές θα δούμε στον ρόλο σου;
Έχει πολλές. Ξέρεις, συνήθως οι άνθρωποι που ξεκινάνε καλοί και καθαροί, κρύβουν από πίσω πράγματα. Οπότε, είναι ένας τέτοιος χαρακτήρας.
-Θέλω να μου μεταφέρεις και το κλίμα που υπάρχει στα παρασκήνια, κατά την ώρα των γυρισμάτων.
Εντάξει, είναι λίγο γνωστό πια για μένα ότι είμαι λίγο πειραχτήρι. Μου αρέσει να φτιάχνω τη διάθεση του κόσμου στη δουλειά. Γενικά είναι η τρίτη χρονιά που δουλεύω με τους περισσότερους. Είναι οικογένεια πια και είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι μαζί τους.
-Είναι ωραίο που αλλάζεις δουλειά, αλλάζεις σειρά και χώρο, αλλά συναντάς ίδιους ανθρώπους;
Ναι, είναι εξίσου ωραίο όταν συναντάς καινούργιους ανθρώπους. Είναι το ίδιο ωραίο. Όρεξη για δημιουργία και συνεργασία να υπάρχει και όλα καλά.
-Πώς είσαι αυτή την περίοδο;
Είμαι πολύ καλά. Τελειώσαμε από εδώ, τελείωσε και το θέατρο. Τρέχω τώρα για τις καλοκαιρινές μου δραστηριότητες, που δεν έχουν σχέση με τον χώρο. Διατηρώ ένα μαγαζί στην Αντίπαρο – εστίασης – και τρέχω τώρα λίγο με αυτό. Με τον γιο μου.
-Κάτι διαφορετικό από εσένα, δηλαδή αλλάζεις λίγο.
Ναι, ναι. Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνω. Το κάνω συχνά. Και τα καλοκαίρια προτιμώ να κερδίζω λίγο χρόνο για να είμαι λίγο κοντά στην οικογένεια.
-Του χρόνου θα υπάρχει μόνο η σειρά ή και θέατρο;
Προς το παρόν, του χρόνου, προσπαθώ να μην κάνω θέατρο, είναι η αλήθεια, για να έχω λίγο χρόνο για μένα, και βλέπουμε.
-Θέλω να σε ρωτήσω και για το πώς είσαι αυτή την περίοδο γενικά και στην προσωπική σου ζωή. Γιατί βλέπουμε διάφορα δημοσιεύματα, βλέπουμε φωτογραφίες. Αυτό σε ενοχλεί; Σε κρατάει σε αμηχανία;
Είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν, οπότε δεν αφορά κι εμένα. Αυτό συμβαίνει συνήθως επειδή ο τύπος θέλει τέτοιο υλικό. Εμένα δεν με αφορά, οπότε είναι σαν να μη γίνεται.
-Ανταλλάζετε συμβουλές με τη σύντροφό σου; Γιατί εκείνη είναι στο Grand Hotel, εσύ στο Πόρτο Λεόνε.
Δηλαδή, βοηθάει ο ένας τον άλλον. Ναι, θα συζητήσουμε προβληματισμούς, εννοείται. Όπως με κάθε συνάδελφο.
-Όταν σε φωτογραφίζουν στο δρόμο ή γενικά σε εκδηλώσεις, λες: «Δεν μου αρέσει, νοιώθω αμήχανα» ή «Είναι κομμάτι της δουλειάς μου και το δέχομαι»;
Είναι κομμάτι της δουλειάς μου και το δέχομαι αλλά είναι κάτι που με τρελαίνει, γενικότερα. Έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε σαν ανθρωπότητα. Όπως με έναν αφανισμό λαού που είναι δίπλα μας, παρά με το να με φωτογραφήσουν εμένα και τί κάνω στην προσωπική μου ζωή. Καλύτερα να ασχολούμαστε με αυτά. Κάθε μέρα σκέφτομαι το ότι εγώ είμαι εδώ, ο γιος μου έχει τα πάντα. Μπορεί να μου μιλάνε στο δρόμο ή να μου παίρνουν συνεντεύξεις και σε μία διπλανή χώρα να χάνονται κάθε μέρα τόσες αθώες ψυχές και τόσα παιδιά. Οπότε, ναι, μου φουντώνει λίγο την απαισιοδοξία μου.
-Βάζεις όρια;
Ναι, εννοείται.
-Κάτι που να σε έχει φέρει σε δύσκολη θέση;
Έχω πει να μη με ρωτάνε κάποια πράγματα και να επιμένουν. Δεν είναι ότι έρχομαι σε δύσκολη θέση, αλλά είναι ότι θα αντιδράσω αντιστοίχως. Όσο με σέβονται, τους σέβομαι. Όποιος δεν με σέβεται, δεν τον σέβομαι κι εγώ.
-Έχει τύχει να σε φέρει σε δύσκολη θέση και δημοσιογράφος;
Ναι, αμέ.
-Του το είπες;
Του το είπα εκείνη τη στιγμή. Απλά κι ωραία. Αλλά χωρίς νεύρα. Σου ζήτησα να μη ρωτάς αυτό κι εσύ το κάνεις. Θεωρώ πως δεν είναι σωστό, οπότε είναι καλύτερα να το σταματήσουμε.
-Σειρά, τηλεόραση η θέατρο; Πώς τα βάζεις σε ζυγαριά;
Καμία σχέση η μία δουλειά με την άλλη. Άλλος τρόπος, άλλη μέθοδος, άλλα πράγματα. Άλλη δουλειά το ένα, άλλη το άλλο. Δεν μπορείς να τα συγκρίνεις, νομίζω. Και τα δύο, εξίσου ωραία.
-Όταν είσαι και στην τηλεόραση και στο θέατρο, αγχώνεσαι; Δηλαδή, το πώς θα συνδυάσεις και την προσωπική μου ζωή και το παιδί σου και να ζήσεις στιγμές μαζί του;
Η αλήθεια είναι ότι κάνω deal από πριν με τον εαυτό μου, ότι αν κάνω και τα δύο, θα χάσω χρόνο από την οικογένειά μου. Ναι, το deal-άρω και στεναχωριέμαι, αλλά το τρώω γιατί είναι επιλογή μου ή πρέπει να το κάνω για βιοποριστικού σκοπούς. Και μετά, όταν τα καταφέρνω, δεν το κάνω.
-Ο γιος σου σε έχει δει στην τηλεόραση;
Ναι, αμέ.
-Η αντίδρασή του την πρώτη φορά που σε είδε;
Ήταν πολύ μικρούλης, μωρέ. Μιλούσε στην τηλεόραση. Έ, τώρα, βαριέται.
-Δηλαδή, τι είπε;
Ήταν μωράκι μωρέ. «Γεια σου, μπαμπά»! Περίμενε να του απαντήσω. Αλλά τώρα είναι 8 χρονών κι έχει βαρεθεί πάρα πολύ.
-Θα λέγαμε ότι είσαι χαζο-μπαμπάς, σε εισαγωγικά;
Αφοσιωμένος, θα έλεγα. Δεν ξέρω αν είμαι χαζο-μπαμπάς. Δεν κάνω τούμπες. Θέλω να μεγαλώσει σωστά, να είναι ένας ισχυρός χαρακτήρας, να προστατεύει τον εαυτό του από όλη την αγριάδα που υπάρχει γύρω μας, να είναι ένας καλός άνθρωπος και να προσφέρει στην κοινωνία. Έχουμε γεμίσει από άχρηστα όντα σε αυτή την κοινωνία. Καιρός είναι να προσφέρουμε.
-Στο μέλλον, αν μεγαλώνοντας ο γιος σου, σου πει ότι θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική, τι θα του πεις;
Πρόβλημά του. Αυτό θα του πω. Άμα θέλει…
-Θα το πεις ότι: «Το έχω ζήσει. Δεν πρέπει, γιατί είναι να δύσκολο επάγγελμα»;
Όχι, θα τα ξέρει, γιατί μαζί μου τα ζει. Δεν χρειάζεται να πω κάτι. Τα βλέπει. Άμα θέλει, ας το κάνει. Δεν είχα καμία κλήση και εγώ από τους δικούς μου και δεν το έχω μάθει αυτό. Έχω μάθει στην ελευθερία και αυτό πιστεύω.
-Θέλω να μου πεις και κάτι για το Πόρτο Λεόνε, για να κλείσουμε έτσι ευχάριστα. Τι μπορείς να μοιραστείς μαζί μας;
Το Πόρτο Λεόνε είναι μία δημιουργική σειρά, ουσιαστικά, με τόσους πολλούς χαρακτήρες, που παίζουνε μέσα. Δεν είναι χάρτινοι χαρακτήρες, έχουν υπόσταση. Και φωτογραφίζουν πράγματα μέχρι και μέσα στη σημερινή κοινωνία, που είναι πολύ σημαντικό. Άλυτα πράγματα από εκεί, υπάρχουν και σήμερα. Οπότε είναι κάτι το οποίο θεωρώ θα κάνει ένα πολύ καλό καθρέφτισμα της κοινωνίας μας, που αυτό είναι και η τέχνη.
-Βιώνοντας τη σειρά, λες: «Πως ζούσαν εκείνη την εποχή αυτοί οι άνθρωποι»;
Ναι, εννοείται. Πάντα στο μυαλό μου είναι καλύτερα, αλλά δεν είναι. Σίγουρα δεν είναι. Όχι πως τώρα είμαστε καλά, δεν λέω αυτό. Αλλά κάθε εποχή είχε τα ζόρια της, τη φτώχια της. Η φτώχεια, βλέπουμε, θα υπάρχει για πάντα. Μην γελιόμαστε. Τα ίδια κοινωνικά φαινόμενα είναι και τώρα, απλά έχουμε μανδύες που βάζουμε και κρύβουμε κάποια πράγματα. Δεν έχει εξελιχθεί ουσιαστικά η κοινωνία ακόμα. Είμαστε σε πολύ πρώιμο στάδιο. Και οι ισχυροί άνθρωποι, θέλουν να πάει προς τα πίσω κοινωνία και θέλουν πάλι να υπάρχει πόνος, να υπάρχει μίσος, να υπάρχει μη αποδοχή. Το καλό είναι ότι κάπως αντιστεκόμαστε.
-Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Εγώ ευχαριστώ.
-Καλή αρχή στη σειρά και ανυπομονούμε να τη δούμε.
Κι εμείς.
Διαβάστε επίσης: Πόρτο Λεόνε: Η Γίτσα, το δεξί χέρι της οικογένειας Βούλγαρη, μοιράζεται τα μυστικά της
