Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη προχώρησε ο Λάμπρος Φισφής στο ΒΗΜΑ και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην κωμική σειρά, Έχω παιδιά, τα σχόλια των τηλεθεατών αλλά και το χιούμορ.
Επιστρέφεις ως σεναριογράφος στο MEGA έπειτα από 14 χρόνια, όταν και είχες γράψει τη σειρά «Η γενιά των 592 ευρώ». Τι έχει αλλάξει ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την κωμωδία;
Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό που θα πω αλλά δεν έχω αλλάξει πολλά στον τρόπο που αντιμετωπίζω την κωμωδία. Και τότε και τώρα έγραφα ιστορίες που αντλούσα από τη ζωή μου και τη ζωή των ανθρώπων γύρω μου.
Απλά τότε ήμουν ένας τριαντάρης ανέμελος χωρίς οικογένεια και παιδιά και τώρα είμαι στον κόσμο και το σύμπαν του «Έχω Παιδιά».
Και στις δύο σειρές στόχος ήταν και είναι να γελάσει ο θεατής, να ξεχαστεί για λίγο και να δει ίσως και ένα κομμάτι της δικής του ζωής μέσα από τις ιστορίες των χαρακτήρων της σειράς.
Έχεις μιλήσει για το μπούλινγκ που βίωνες στα παιδικά χρόνια σου. Το χιούμορ ήταν για ‘σενα άμυνα και «ασφαλές πάτημα» για το παρακάτω;
Όταν ήμουν στο σχολείο εγώ αλλά και σήμερα πιστεύω το μπούλινγκ δυστυχώς ήταν μέρος της ζωής όλων. Σίγουρα το χιούμορ ήταν μια άμυνα για εμένα αλλά ήταν και κάτι που μας ένωνε και μας ενώνει ακόμα και σήμερα με την παρέα μου.
Οι φίλοι που έχω από τότε είναι ιδιαίτερα αστείοι άνθρωποι. Και γενικά θεωρώ στο περιβάλλον μιας παρέας οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι αστείοι.
Συντάσσεσαι με τη φράση του Βασίλη Ραφαηλίδη «δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον ή αστείο στο να μειώνεις έναν άνθρωπο που ήδη βάλλεται»;
Φαντάζεσαι να απαντούσα όχι; Γενικά το να μειώνω κάποιον άνθρωπο που βάλλεται ή όχι δεν είναι κάτι που με τραβάει. Προσπαθώ να βρω τρόπους να κάνω κωμωδία που δεν προσβάλλει το κοινό.
Τις πιο πολλές φορές μιλάω για τις δικές μου αδυναμίες. Δεν θέλω να φεύγει κόσμος από τις παραστάσεις ή αφού έχει δει ένα επεισόδιο που έχω γράψει και να είναι στενοχωρημένος επειδή κάτι που είπα ή έγραψα τον πλήγωσε και τον στενοχώρησε.
Θέλω ο κόσμος να γελάει με πράγματα που μας ενώνουν.
