Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε “ένας φτωχός και μόνος καουμπόη”, που έγραφε μανιωδώς τραγούδια – τραγούδια σατιρικά, νοσταλγικά, αισιόδοξα, ειρωνικά, χιουμοριστικά, μα πάντα μελωδικά. Το όνομά αυτού, Λουκιανός Κηλαηδόνης και νομίζω ότι δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που να μην αναγνωρίζει τον γκριζομάλλη αιώνιο χίπη, με την χαρακτηριστική φωνή.
Όταν ο Λουκιανός έφυγε από τη ζωή, μια μέρα σαν σήμερα, στις 7 Φεβρουαρίου το 2017, είχε ήδη στις πλάτες του μια καριέρα 40 ετών. Μέχρι σήμερα, τα τραγούδια του έχουν μεγαλώσει ήδη τρεις γενιές: τη δική του γενιά, τα παιδιά της γενιάς αυτής και πλέον τα εγγόνια τους.
Οι νεότεροι μάλλον τον γνώρισαν από τις αφηγήσεις των μεγαλύτερων μουσικόφιλων, αλλά και από τα τραγούδια του. Τι σημασία έχει, αν είχε γράψει κάτι πριν από 20,30,40 χρόνια; Σήμερα ακούγονται το ίδιο σύγχρονα, το ίδιο διασκεδαστικά, το ίδιο επίκαιρα. “Αρχίζει το ματς”, “Θα Κάτσω Σπίτι”, “Τα Θερινά Σινεμά”, “Τζιν τζιν τζιν” – και η λίστα με τα τραγούδια του που έχουν μείνει στην ιστορία, είναι πράγματι ατελείωτη.
Το καλοκαίρι, που βρέθηκα για πρώτη φορά στο Θέατρο Λυκαβηττού με αφορμή το αφιέρωμα “Σ’ ευχαριστώ Λουκιανέ” (που με πολλή αγάπη είχαν ετοιμάσει οι κόρες του, Μαρία και Γιασεμί Κηλαηδόνη, και οι φίλοι και συνεργάτες του) είδα αρχειακό υλικό από τις θρυλικές συναυλίες του και εκεί κατάλαβα γιατί ο Λουκιανός αποτελεί κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
