Στο περιοδικό ΟΚ! και τον Νίκο Γεωργιάδη παραχώρησε συνέντευξη η Μαρία Μπακοδήμου και αναφέρθηκε στο κομμάτι της τηλεόρασης, για το συμβόλαιό της με το ΣΚΑΪ και τι θα ήταν εκείνο που θα ήθελε να πραγματοποιήσει στη μικρή οθόνη.
Αυτή τη στιγμή περνάς καλά στην τηλεόραση;
Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι η τηλεόραση δεν περνάει καλά με τον εαυτό της. Δεν είναι η τηλεόραση που έχω αγαπήσει ως τηλεθεατής αλλά και ως άνθρωπος της τηλεόρασης. Το σκεφτόμουν όλη τη χρονιά αυτό. Νομίζω ότι η τηλεόραση έχει μπολιαστεί από τα social media. Mου μεταφέρει λίγο το κλίμα του Twitter, την τοξικότητα που ακολουθεί κάθε ανάρτηση, αυτό περνάει πλέον στην τηλεόραση, γίνεται λίγο δηλητηριώδης. Αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά αλλά και σε όσους αναφέρονται.
Φέτος ειδικά έγινε πολύς λόγος για την «αυτοαναφορικότητα» της τηλεόρασης. Θεωρείς ότι είναι ένα φαινόμενο που έχει διογκωθεί ή μήπως υπήρχε πάντα στο παρασκήνιο και απλά πέρασε πια και στον τηλεθεατή;
Αν γινόταν παρασκηνιακά δεν το ξέρω, γιατί δεν δούλευα ποτέ με αυτό τον τρόπο, δεν είχα ποτέ το «ταλέντο» του παρασκηνίου. Η αυτοαναφορικότητα έχει γίνει πλέον το περιεχόμενο της τηλεόρασης. Μέχρι πρότινος το περιεχόμενο ήταν να έρθεις να μου πεις μια ωραία ιστορία με πλάκα ή συγκίνηση, να παρουσιάσεις κάτι καινούριο που κάνεις, να περιγράψεις τη διαδρομή που έχεις κάνει μέχρι αυτό. Τώρα το ενδιαφέρον είναι «Έξαλλος ο Νίκος Γεωργιάδης με την Ελένη Τσολάκη», «Καταγγέλλει ο Γιώργος Λιάγκας την Κατερίνα Καινούργιου», «Σηκώνει το δάχτυλο η Μαρία Μπακοδήμου». Όλο αυτό είναι και τοξικό και ανούσιο. Δεν έχει περιεχόμενο, γι’ αυτό νομίζω και το 50% των τηλεθεατών έχει πάει στο «Others» (σ.σ. στους πίνακες τηλεθέασης).
Σήμερα υπάρχουν πιο πολλές εκπομπές με συναφές αντικείμενο.
Αυτό έγινε όμως γιατί το συγκεκριμένο αντικείμενο άρχισε να πουλάει περισσότερο από μια ωραία συνέντευξη, από το να παρουσιάσεις έναν εθελοντή ή έναν άνθρωπο που έχει να πει μια θετική ιστορία. Επειδή τα ιδιωτικά κανάλια παλεύουν για την τηλεθέαση κι εσύ έχεις υπογράψει ένα συμβόλαιο όπου καλείσαι να φέρεις την τηλεθέαση, το φαινόμενο εξαπλώθηκε. Όταν σου την πέφτουν στον δρόμο με κάμερα, εσύ έρχεσαι σε δύσκολη θέση και αυτό πάει καλά, μετά το κάνουν όλοι.
Εσύ έχεις λόγο στο περιεχόμενο της εκπομπής σου;
Φυσικά.
Κόβεις θέματα που θεωρείς ότι μπορεί να θίξουν;
Μερικά, ναι. Υπάρχουν και θέματα που τα κρατάω για τον λόγο που σου είπα πριν. Κάποιες φορές έχω νιώσει ότι δεν είμαι εγώ μέσα σε αυτό. Φέτος νιώθω ότι έχεις ακόμα μεγαλύτερη άνεση να σχολιάσεις κάτι που σε ενοχλεί. Νομίζω ότι πάντα το έκανα. Μπορεί να συμβαίνουν περισσότερα πλέον που να αξίζουν ένα αυστηρό σχόλιο. Σκέψου τι λέγαμε στο ΦουΜου και, πριν, στο TV Tiglon. Δεν βάζαμε φρένο.
Ξέρεις ποια είναι η διαφορά; Έχει χαθεί το fun της υπόθεσης. Είναι πιο φασόν τα τηλεοπτικά προϊόντα.
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν υπάρχει χιούμορ, ούτε η ατάκα.
Εσύ βέβαια είχες αναπτύξει με τον Φώτη Σεργουλόπουλο μια τηλεοπτική χημεία που έγραψε ιστορία.
Ήταν ένα σοβαρό ταίριασμα.
Δεν θα μπορούσαμε να το ξαναδούμε ποτέ;
Οι άνθρωποι αλλάζουν. Χωρίς να σημαίνει ότι γίνονται καλύτεροι ή χειρότεροι, όταν αλλάζουν διαφορετικά, δημιουργούνται αποστάσεις. Δεν το αξιολογώ ως καλό ή κακό. Απλά όταν παίρνεις αποστάσεις, έχεις αποκλίνει, οπότε είναι δύσκολο να βρεθείς ξανά στο ίδιο σημείο. Πάντα στα επαγγελματικά μου, όταν αισθανόμουν ότι κάτι δεν μου ταίριαζε, αναζητούσα κάτι άλλο που πίστευα τότε ότι θα μου ταίριαζε. Ο καθένας έχει αυτή την υποχρέωση για τον εαυτό του. Να ζει με τους όρους του και με το περιβάλλον που θέλει. Να ζει κάνοντας πράγματα που γεμίζουν την ψυχή του επαγγελματικά και προσωπικά. Να ζει υπηρετώντας τον σκοπό που έχει στη ζωή του.
Πώς το αντιμετωπίζεις όταν γίνεσαι εσύ το θέμα του τηλεοπτικού ρεπορτάζ;
Θα με ενοχλήσει μόνο αν ειπωθεί κάτι κακόβουλα. Σπάνια θα πάρω κάποιον να του πω «γιατί το έγραψες αυτό;». Είναι μέσα στο παιχνίδι, είμαι πολύ εξοικειωμένη με αυτό. Παλιά μας έπαιρναν και μας έλεγαν: «Μάθαμε ότι κόβεστε». «Ποιος το λέει αυτό;» ρωτούσαμε. «Ο κύριος τάδε από το κανάλι» απαντούσαν, τον οποίο εμείς δεν είχαμε ακούσει ποτέ γιατί με έναν άνθρωπο πάντα μιλούσαμε. Έχω ακούσει πολλά.
Σας είχαν κόψει ποτέ πριν τελειώσει η σεζόν;
Ποτέ.
Βλέπεις να γίνεται πιο εύκολα σήμερα αυτό;
Γίνονται λίγο πιο άγαρμπα κάποια πράγματα.
Αλήθεια, να ρωτήσω τι γίνεται με το δικό σου συμβόλαιο με τον ΣΚΑΪ, το οποίο λήγει;
Έχω μια σχέση που λήγει στο τέλος του καλοκαιριού. Μέχρι τότε έχω όλο το περιθώριο να ζυγίσω το τι θέλω να κάνω του χρόνου και τι θέλουν να μου προτείνουν.
Άρα, δεν έχεις κι εσύ τη ρήτρα που λέει ότι το κανάλι πρέπει να σε ενημερώσει εγκαίρως αν θέλει να συνεχίσετε.
Αυτό ισχύει για τα συμβόλαια που έχουν το «+1». Δεν έχω κάνει ποτέ τέτοιο συμβόλαιο. Δεν ευνοεί καθόλου τον παρουσιαστή. Έχεις μια δέσμευση που αποφασίζει ο άλλος αν είναι δέσμευση, άρα δεν έχει νόημα.
Έχεις μετανιώσει ποτέ για απόφαση που έχεις πάρει στην τηλεοπτική σου διαδρομή;
Όταν παίρνω μια απόφαση, κρίνω ότι είναι η καλύτερη εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Αν δεν βγει, δεν ήταν ότι πήρα λάθος απόφαση. Μπορεί να υπήρχαν σημεία που δεν ήξερα. Θα κάνεις και λάθη ή θα δυσκολευτείς σε κάποια πράγματα. Ακόμα και στα λάθη όμως μαθαίνεις πολλά, βγαίνεις δυνατότερος.
Εμένα μου άρεσες πολύ στο J2US.
Κι εμένα μου άρεσε πολύ, μου έλειψε, αλλά ήθελα να κάνω και κάτι άλλο, που δεν μπορούσα να το κάνω εκεί γιατί είμαι παρουσιάστρια. Πέρασα πολύ ωραία στην κριτική επιτροπή, δέθηκα με όλους, έχουμε κρατήσει σχέσεις και με τη Βίκυ και τη Δέσποινα και τον Σταμάτη. Έχω θετικά συναισθήματα για τον Νίκο και νομίζω ότι και εκείνος έχει για μένα.
Θα επέστρεφες;
Έτσι όπως έχουν γίνει πλέον οι εκπομπές, με την επιθετικότητα που απαιτούν και σου περιέγραψα πριν, έχω αρχίσει να ελκύομαι πολύ από τα format. Γιατί είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, δεν θα χρειαστεί να πλακωθούμε μεταξύ μας για να κάνουμε θόρυβο και να μας προσέξουν, να κάνουμε είδηση κάτι που δεν είναι τραβώντας το από τα μαλλιά. Το format έχει μια ασφάλεια. Θα μου άρεσε να επιστρέψω, αλλά θα ήθελα να κάνω και κάτι άλλο. Τόσα χρόνια λέω ότι θέλω να κάνω μια late night εκπομπή. Ένας άνθρωπος να μου τη δώσει δεν βρέθηκε ακόμα. (Γελάει.) Αγαπώ πολύ τις συνεντεύξεις, να ακούω ωραίες ιστορίες που μπορεί να εμπνεύσουν εμένα και τον τηλεθεατή.
Αν δεν κάνω λάθος, ήταν να κάνεις μια τέτοια εκπομπή στον ΣΚΑΪ.
Ναι, αλλά δεν έγινε για κάποιους λόγους που δεν θα ήθελα να συζητήσουμε.
Εγώ πάντως σε είχα παραδεχτεί στο Power of Love. Ήταν ένα μάθημα τηλεόρασης: Πώς να βγεις αλώβητος από κάτι που όλοι λοιδορούν.
Εγώ το Power of Love το βρίσκω αυθεντικό και μπορώ να σου πω ότι το «φορούσα» καλύτερα σε σχέση με στιγμές της τωρινής τηλεόρασης όπου μπορεί να με σοκάρει η τοξικότητα.
Έλεγαν τότε ότι το έκανες μόνο για τα χρήματα.
Γιατί, δουλεύει κανένας τζάμπα; Εν τω μεταξύ, ήταν τόσο ενοχική λατρεία αυτό το παιχνίδι. Έχω έρθει, θυμάμαι, ένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα (σ.σ. η εκπομπή γυριζόταν στην Κωνσταντινούπολη) και έχω πάει σε ένα εστιατόριο. Με πλησιάζει ένας επιχειρηματίας και μου λέει: «Μα, τι θα γίνει με αυτό το ζευγάρι; Δεν βάζω ποτέ εκείνη την ώρα ραντεβού για να σας δω».
Εκπομπές όπως αυτές που έχεις κάνει στο παρελθόν με τον Φώτη δεν έχουν πια θέση στην τηλεόραση;
Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να είσαι πλέον πολύ προσεκτικός σε ό,τι λες, να είσαι politically correct, όσο καλή πρόθεση και να έχεις. Το σκηνικό πλέον «στεγνώνει», και καλώς γίνεται, για να προστατευτούν κάποιοι άνθρωποι που ήταν εκτεθειμένοι. Πολλές φορές σκέφτομαι πώς θα λέγαμε τώρα πράγματα που λέγαμε τότε. Δεν θα μπορούσαμε. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Όσο φιλτράρεις το χιούμορ, αφυδατώνεται. Αυτά τα βιντεάκια που παίζαμε θα έλεγαν τώρα ότι κανιβαλίζουμε ανθρώπους, ότι το μοντάζ τούς προσβάλλει. Βέβαια, και τώρα και τότε, δεν ήταν ποτέ πρόθεση δική μου να έρθει κάποιος σε δύσκολη θέση. Έδινε κάποιος μια πλευρά του και εμείς τη φωτίζαμε λίγο παραπάνω, νομίζω με ευγένεια.
Η τηλεόραση είναι για σένα μια σχέση εξάρτησης;
Η επικοινωνία της τηλεόρασης και το περιβάλλον της είναι εξάρτηση. Μπροστά έχει γέλιο και χαρά, πίσω έχει σκληρή δουλειά. Όσο η τηλεόραση απομακρύνεται από μένα, όσο γίνεται ένα ρούχο που το φοράω και με στενεύει ή με γρατζουνάει το ύφασμα, δεν το χρειάζομαι τόσο όσο το χρειαζόμουν πιο παλιά.
