Στο περιοδικό Λοιπόν παραχώρησε συνέντευξη ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης και μίλησε για την απόφασή του να γίνει ηθοποιός αλλά και την πίστη του στον Θεό.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με την υποκριτική επαγγελματικά;
Έχω μια ιδιαίτερη ιστορία πάνω σε αυτό. Δεν με έκανε η λατρεία μου προς την τέχνη να γίνω ηθοποιός. Εγώ ποδοσφαιριστής ήθελα να γίνω, αλλά από πολύ μικρός ήμουν στον χώρο της εκκλησίας με την έννοια ότι οι γονείς μου ήταν βαθιά πιστοί, διάβαζαν πάρα πολλά κείμενα. Ήμουν λοιπόν παπαδάκι και άρχισα να ασχολούμαι τόσο με τα κείμενα όσο και με τον τρόπο που γίνεται μια τελετή στην εκκλησία. Ουσιαστικά ο τρόπος που γίνεται η τελετή, στην εκκλησία, όρισε μέσα μου την τελετή του θεάτρου…Έτσι δεν έγινα παππάς, αλλά αφηγητής με μια άλλη έννοια.
Σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό η ιδέα του να γίνεις παπάς;
Όχι ιδιαίτερα. Πιο πολύ μου άρεσαν οι ψαλμωδίες και τα κείμενα. Με έβαλε ο πατέρας και η μητέρα μου από πολύ μικρό να διαβάζω κείμενα Παπαδιαμάντη κλπ και αυτό με καθόρισε.
Πιστεύεις στον θεό;
Ναι, βέβαια πιστεύω. Έχω πίστη σε κάτι ανώτερο πέραν του εαυτού μου. Και στο θέατρο θεωρώ πως κάτι ανώτερο σε βγάζει στη σκηνή να μιλήσεις για αυτό και όχι ο ίδιος ο εαυτός σου.
Είχε γίνει κάποιο θαύμα στη ζωή σου μέχρι σήμερα, που είναι είτε μικρό είτε μεγάλο;
Ναι, με την αδερφή μου, η οποία είχε χτυπήσει, ήταν επικίνδυνο το ατύχημα που είχε με μηχανή. Το ότι σώθηκε δεν το αποδίδω μόνο στον θεό φυσικά, το αποδίδω και στην επιστήμη, ένας τρομερός νευροχειρουργός που την χειρούργησε και την έσωσε. Νομίζω πως και αυτός είχε πίστη σε κάτι, σε κάτι ανώτερο. Η πίστη σου δίνει ψυχραιμία να διαχειριστείς ένα μεγάλο βάρος. θεωρώ ότι και η «Διάφανη Αγάπη» μας κάνει καλό σε αυτό το σημείο, να σκεφτόμαστε δηλαδή ότι οι άνθρωποι που έφυγαν είναι μαζί μας. Είναι μια παρηγοριά.
