Η ηθοποιός Νίκη Λάμη προχώρησε σε μια προσωπική εξομολόγηση στο νέο podcast της Δάφνης Καραβοκύρη. Η ηθοποιός αναφέρθηκε στον αποχωρισμό που βίωσε από τους γονείς της, όταν εκείνοι έπρεπε να επιστρέψουν στη δουλειά τους, και περιέγραψε τις συνθήκες που επικρατούσαν στην οικογένειά της εκείνες τις στιγμές.
Στην κουβέντα, η Νίκη Λάμη μίλησε για τη σημασία της σχέσης γονιού και παιδιού, αλλά και για τις προσωπικές εμπειρίες που τη διαμόρφωσαν ως παιδί και ως ενήλικη. Η εξομολόγηση της αναδεικνύει πώς μικρές καθημερινές στιγμές μπορούν να αφήσουν έντονα συναισθηματικά αποτυπώματα στην ψυχή ενός παιδιού, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει μια ειλικρινή ματιά στην προσωπική της ζωή και στις αξίες της οικογένειας.
«Ήθελα να τους βάλω στον τοίχο»
«Έχω περάσει μήνες και χρόνια που να θέλω να τους βάλω στον τοίχο. Τους το έχω πει, φυσικά και τους είπα ότι θα ήθελα να αισθάνομαι ότι δεν είστε τόσο απασχολημένοι να μεγαλώσετε και να ασχοληθείτε με το να μεγαλώσετε εμένα. Στερήθηκα τον μεγάλο, που ξέρει. Δεν υπήρχε πρακτική αβεβαιότητα ή ότι με παρατάνε και με αφήνουν.
Δεν υπήρχε αυτό. Ήταν και οι ίδιοι χαοτικοί μέσα τους, μεγαλώνοντας και οι ίδιοι. Αυτό που λέω είναι ότι γράφουν διαφορετικά στον καθένα. Τότε δεν έδιναν άδεια λοχείας, όπως κάνουν τώρα και ευτυχώς το κάνουν. Η μαμά μου, ούτε στις 40 μέρες ξαναγύρισε στη δουλειά, με μειωμένο ωράριο. Ανακάλυψα ότι αυτός ο αποχωρισμός τόσο σύντομα ήταν καθοριστικός αλλά είναι κάτι το οποίο δεν μπορώ να της το χρεώσω.
Εννοείται ότι την κατηγορούσα χρόνια αλλά τώρα βλέπω ότι δεν μπορώ να την κατηγορήσω, γιατί υπήρχε μια κοινωνική κατάσταση, μια σύμβαση ότι πρέπει να δουλέψουμε για να βγάλουμε λεφτά και να μεγαλώσουμε το παιδί. Αυτό από την πλευρά της είναι η ένδειξη αγάπης, δεν είναι ότι τα παρατάω όλα για να κάτσω με το παιδί.
Δεν ξέρω πώς το λένε τα βιβλία αλλά όλα αυτά καλά είναι, αλλά υπάρχουν και άλλα προβλήματα μέσα στην οικογένεια που τρέχουν και όλα αυτά δημιουργούν φόβο και απελπισία και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Όταν είσαι σε μία τόσο μικρή ηλικία, υπάρχουν και για το γονιό πράγματα που δεν έχει περάσει».
