Ο Παντελής Τουτουντζής παραχώρησε μία εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και τον Αστέρη Κασιμάτη μιλώντας για ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του, τη μάχη που έδωσε με τον εαυτό του και την αποδοχή που έλαβε από την οικογένειά του από την πρώτη στιγμή.
«Είμαι ένας gay άνθρωπος που έχει δυο παιδιά»
«Δεν χρειάστηκε να κρύψω την προσωπικότητά μου, κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Ποτέ δεν θα έμπαινα στην τηλεόραση αν μου επέβαλλε να μην είμαι ο εαυτός μου. Νιώθω ότι η τηλεόραση κάνει μεγάλα βήματα ως προς την απελευθέρωση και την αποδοχή. Δεν μπήκα ποτέ σε καλούπια. Τι κέρδισα; Την ελευθερία μου.
Για μένα η τηλεόραση είναι το δικαίωμα να υπάρχει η φωνή μου. Η φωνή ενός παιδιού που όντως η κοινωνία το είχε φιμώσει. Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις δημόσια στην τηλεόραση και να λες “γεια σας, είμαι ο Παντελής, ένας gay άνθρωπος που έχει δύο παιδιά. Τα αγαπάω, τα λατρεύω” και να έχεις αποδοχή».
«Η μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου»
Κάποια στιγμή τα ψυχοσωματικά μου κορυφώθηκαν. Το σύστημά μου πάλευε να μην κρύψω τον πραγματικό εαυτό μου. Αυτή ήταν η μεγάλη μου μάχη. Αποφάσισα να ζήσω με αλήθεια στη ζωή μου. Τότε μίλησα στον αδελφό μου, τον Θανάση, είναι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος. Τον φωνάζουμε Νάσο, όπως και τον σύντροφό μου. Ήταν ο πρώτος που το έμαθε από την οικογένειά μας. Του μίλησα όταν τελείωνα το Δημοτικό. Ο αδελφός μου μόλις το άκουσε με πήρε αγκαλιά και μου είπε: “Είμαι μαζί σου. Στους γονείς θα το πούμε μαζί. Κι αν δεν σε αποδεχτούν, θα σε πάρω και θα φύγουμε. Θα δουλέψω εγώ για να μπορέσεις να κάνεις ό,τι θέλεις”. Και το εννοούσε. (Βουρκώνει.)
Τότε ένιωσα πρώτη φορά την καρδιά μου να μαλακώνει. Ήταν σαν να με πήρε κάποιος από τον πόλεμο, με έβαλε σε μια σκηνή και περιποιήθηκε τα τραύματά μου. Πριν από όλα αυτά, η καρδιά μου ήταν σαν πέτρα. Το είπε εκείνος στους γονείς μας την ώρα του φαγητού. “Θέλουμε να σας πούμε κάτι. Ο μικρός είναι gay”. Ο πατέρας μου μόλις το άκουσε ζήτησε λίγο χρόνο και βγήκε από το σπίτι. “Πού θα πάει; Τι θα κάνει;” αναρωτήθηκα. Αναλάμβανα μεγάλη ευθύνη που δεν μου αναλογούσε σε εκείνη την ηλικία. Τελικά επέστρεψε μετά από λίγο και το συζήτησαν με τη μητέρα μου μόνοι τους.
Τους βγάζω το καπέλο. Απευθύνθηκαν σε κοινωνική λειτουργό και ζήτησαν βοήθεια. “Μπορώ να κάνω κάτι;” τη ρώτησε ο μπαμπάς μου. “Ναι. Να τον αγαπάτε” του απάντησε. “Δεσμεύομαι ότι αυτό θα κάνω” είπε εκείνος. Δεν ήθελα να είμαι ένα παιδί που θα κρύβεται. Ένιωθα ότι αν δεν ξέρει η μάνα σου και ο πατέρας σου ποιος είσαι, πού πας; Πώς θα παλέψεις για όλα τα υπόλοιπα που έρχονται μετά από αυτό;.
