Στο monopoli.gr και τη Στέλλα Χαραμή παραχώρησε συνέντευξη ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης και αναφέρθηκε στον ήρωά του, Μιχάλη, στην παράσταση Blue Train αλλά και τα κοινά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει με αυτόν.
Είναι ένας ήρωας σε απόλυτο, υπαρξιακό και κοινωνικό, μετεωρισμό. Εσύ έχεις βιώσει κάτι αντίστοιχο;
Σαν άνθρωπος συνεχώς είμαι σε μια τέτοια θέση, με έλκουν τα ερωτήματα που πάω, ποιος είμαι, ποιοι είναι οι άνθρωποι μου, ποιος είναι ο δρόμος μου. Επίσης είμαι μοναχικό άτομο και είναι ένας ακόμα λόγος που νιώθω κοντά στο Μιχάλη. Αναζητώ τη μοναχικότητα, σιχαίνομαι τη μοναξιά. Συζητάω με τον εαυτό μου, μένω με τις σκέψεις μου – συνήθως κάνω στενάχωρες σκέψεις. Δεν αποζητώ να είμαι συνέχεια με κάποιον, γιατί αυτό θα δήλωνε κάποιον που φοβάται τη μοναξιά ενώ τελικά αγαπώ τη συντροφικότητα. Νεότερος ήμουν πιο κοντά σε αυτά τα προσωπικά σκοτάδια, αλλά ευτυχώς συνυπήρχαν με μια ενέργεια στα κάγκελα και δεν με επηρέαζαν τόσο. Έχω μια τάση να βουτάω σε πηγάδι σκέψεων φιλοσοφικών και υπαρξιακών αλλά δεν μπορώ να απαντήσω αν τα διαχειρίζομαι.
Τι σε τραβάει προς τα πάνω;
Νομίζω η μνήμη. Επειδή είμαι πολύ παρατηρητικός άνθρωπος (ίσως και γι’ αυτό κάνω φωτογραφία και θέατρο) οι αισθήσεις μου είναι πολύ οξυμένες και όλα αυτά έχουν καλλιεργήσει έντονες αναμνήσεις. Εκείνη είναι που με επαναφέρει: η μνήμη της παιδικότητας, της αθωότητας, των ανέμελων χρόνων, οι μυρωδιές που με ταξιδεύουν. Εκεί καταλαβαίνω πως ζω και υπάρχω εδώ και τώρα.
Τι σε αφορά στο Μιχάλη; Έχεις αντιμετωπίσει προβλήματα μη αποδοχής;
Διαφορετικής φύσης και τρόπου, αλλά ναι, δεν έχω πάρει αποδοχή. Πάντως, νιώθω πολύ κοντά στο Μιχάλη στα βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζει: Από την κρίση ηλικίας, από την ανάγκη να μη μεγαλώσω και να μείνω για πάντα παιδί – δεν θέλω να πεθάνω, έχω ένα τεράστιο θέμα με το φόβο του θανάτου – στο πως είναι να μεγαλώνει ένα straight αγόρι στην επαρχία της Ορεστιάδας και τί καταπίεση φέρνει αυτό. Γιατί και η συντηρητική κοινωνία της επαρχίας έχει πολλές απαιτήσεις από το straight αγόρι, πρέπει να είσαι σωστός, να πληροίς όλες τις προϋποθέσεις της πατριαρχίας. Ή στο κομμάτι της σχέσης με τον πατέρα μου που – ενώ τον λατρεύω και με λατρεύει – δομήθηκε κάπως μέσα από τα κοινά ελληνικά χαρακτηριστικά.
Δηλαδή;
Για παράδειγμα, αν ο πατέρας θέλει να συγχαρεί το γιο του κάνει χειραψία, αντί για αγκαλιά. Με τον πατέρα μου αγκαλιαζόμαστε τα τελευταία δέκα χρόνια, κάτι που του έχω επιβάλλει με το ζόρι. Ψάχνω πάντα μια αγάπη και μια θαλπωρή που δεν έχω μάθει. Στο σημείο του έργου όπου ο ήρωας μου παίρνει κάποιον τηλέφωνο και του λέει «σε χρειάζομαι» στο μυαλό μου έχω τοποθετήσει πως καλεί τον πατέρα του.
