Καλεσμένος στη διαδικτυακή εκπομπή των Rainbow Mermaids αυτή την εβδομάδα ήταν ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης.
Αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη συνεργασία του με τη Λίνα Νικολακοπούλου και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, φέρνοντας στο φως στιγμές που σημάδεψαν τη μουσική του διαδρομή.
«Ήθελε ο Θεός και μάλλον ήθελε και όλο μαζί. Και η φωνή της Άλκηστις πάνω στα τραγούδια μας και το τι γράψαμε και όλο αυτό ήταν πάρα πολύ φρέσκο, ενώ πάταγε πολύ στο τραγούδι. Άκουγες κάτι που σου θύμιζε κάτι. Είχε πολύ ωραία παιξίματα», σημειώνει ο ίδιος, περιγράφοντας την μοναδική χημεία που υπήρχε ανάμεσα στον ίδιο και την Άλκηστις.
Ο Κραουνάκης μοιράστηκε και το παρασκήνιο πίσω από ένα από τα πλέον κλασικά τραγούδια του, τον «Άδωνι»: «Ο Άδωνις είναι ένα τραγούδι αθάνατο, για να το πούμε έτσι. Υπήρχε, εγώ το έχω γράψει αυτό, ήταν δικό μου. Υπήρχε ο Άδωνις, που υπάρχει ακόμα στη Νέα Σμύρνη, το καφέ που πήγαινα με τον Γιώργο Μανιώτη. Τελείωνε ο δίσκος και δεν είχαμε ένα γρήγορο τραγούδι.
Είχε έρθει η Άλκηστις να κάνουμε λίγη πρόβα, τότε που έμενα σε ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο. Ήρθε ο Μανιώτης να μας πάρει να πάμε να φάμε κάτι, μπαίνουμε στο αμάξι και του λέω «Βρε Γιώργο μου, δεν έχω ένα γρήγορο» και μου λέει «Γράψε για τον Άδωνι που πηγαίνουν τεκνά και φοιτητές» και φτιάχνω το ρεφρέν μέσα στο αμάξι, πηγαίνοντας να φάμε. Η χοντρή νευρικιά είναι ο Γιώργος, βέβαια».
Δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο έργο «Ανθρώπων Έργα», που άφησε έντονο στίγμα: «Δεύτερο μεγάλο έργο που και αυτό άφησε στίγμα είναι το Ανθρώπων Έργα που ήταν αρκετά χρόνια μετά, με εξώφυλλο που η Άλκηστις είναι με το κοχύλι. Μας είπαν ότι «Μουρλαθήκατε όλοι;». Αυτό ήταν για πλάκα και τελευταία ώρα σχεδόν το αποφάσισε η Άλκηστις. Ανοίξαμε το Γκάζι εκείνη τη χρονιά και με έπαιρνε τηλέφωνο ο Γιώργος Παπαστεφάνου και μου έλεγε ‘Έχετε τρελαθεί; Βάλατε την Άλκηστις τυφλή με το κοχύλι στο μάτι;».
Αναφερόμενος στη μαγεία των ζωντανών εμφανίσεων, θυμάται: «Ήταν η πρώτη χρονιά που είχαμε την κούνια. Το είχαν στήσει ο μέγας Βουτσινάς και ο μέγας Παντελιδάκης και η θεά Λίνα, που μόλις μπήκαμε και μας το έδειξε ο Μαροσούλης, έβγαλε την κολόνια, έκανε σταυρό κάτω και είπε «Εδώ θα γίνει η σκηνή». Αυτό ήταν συνεργείο αυτοκινήτων παλιά».
Ο Κραουνάκης μίλησε και για την ένταση αλλά και την ομορφιά της δημιουργικής διαδικασίας: «Γινόταν χαμός, δουλεύαμε 6 μέρες στην εβδομάδα, δεν υπήρχε τραπέζι για πέντε μήνες. Ήταν καταρχήν ο τρόπος που δείχναμε τα τραγούδια, ήταν η ομάδα. Ο Μακεδόνας, ο Στέργιογλου, ο Μπάσης πιτσιρικάς, ο Σώτος, η Σοφία Χρήστου.
Ήταν ομάδα και η Άλκηστις, αυτό πρέπει να της το δώσουμε, ήταν αρχηγός. Κρατούσε το κόλπο πάνω της και με τρομερή δύναμη και τρομερή πίστη και -ας μου επιτραπεί η λέξη- υπακοή στους δημιουργούς. Και είχαμε τον Ανδρέα, τον τεράστιο Ανδρέα Βουτσινά ήταν άλλη μία πολύ μεγάλη τύχη μέσα στη ζωή μου».
Με αυτές τις αφηγήσεις, ο Σταμάτης Κραουνάκης μας μεταφέρει όχι μόνο στην καρδιά της ελληνικής μουσικής, αλλά και πίσω από τις κουρτίνες των αναμνήσεων του, εκεί όπου η έμπνευση και η δημιουργία συναντούν τη φιλία και την αφοσίωση.
Διαβάστε επίσης: Σταμάτης Κραουνάκης: Του ξέφυγε «γαλλικό» και «πάγωσε» την Κατερίνα Καραβάτου!
