Ο Στράτος Τζώρτζογλου γιόρτασε τα 60ά του γενέθλια στις 5 Αυγούστου, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του, Σοφία, στη μαγευτική Σαντορίνη.
Ο γνωστός ηθοποιός, συγκινημένος από τη σημαντική αυτή μέρα, θέλησε να μοιραστεί με τους διαδικτυακούς του φίλους στο Instagram κάποιες βαθύτερες σκέψεις του για τη ζωή, τον θάνατο, το θέατρο και την αγάπη.
«Σήμερα Γενέθλια – κλείνω 6 ζωές. Ένα βαθύ ευχαριστώ σε όσους μου στάθηκαν δίπλα μου. Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία. Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο. Ένας αμετανόητα ερωτευμένος· που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο, το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα επάνω – κάτω και περιμένω… Τι; Ίσως αυτό, θα έλεγα, που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυ, πήζει στο στήθος και βαραίνει και ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί. Κάποτε είναι μια κοπέλα· κάποτε, πάλι, δυο – τρεις στίχοι· πολλές φορές, απλά και μόνον το καλοκαίρι», γράφει ο ηθοποιός.
Με ένα φιλοσοφημένο και βαθιά υπαρξιακό μήνυμα, ο Τζώρτζογλου εξηγεί τη σχέση του με το Θέατρο και τον λόγο που συνεχίζει να “παίζει”:
«Να γιατί »παίζω». Γιατί το Θέατρο αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη άλλα που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός. Γι’ αυτό »παίζω». Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος.
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει· να γιατί πρέπει να »παίζουμε». Γιατί το Θέατρο μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση».
Ο ίδιος, αναλογιζόμενος τον χρόνο που περνά και την ανθρώπινη φύση, κάνει μια εξομολόγηση που μαρτυρά αγάπη για τη ζωή, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε:
«Μιλώ, το καταλαβαίνω, σα να μην έχω το δικαίωμα, σα να ντρέπομαι σχεδόν που αγαπώ τη ζωή. Κάποτε, είναι η αλήθεια, μ’ εξαναγκάσανε και σ’ αυτό. Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ, από που κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας.
Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Να από που ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης. Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή, την απόλυτη διαφάνεια», καταλήγει στην ανάρτησή του ο Στράτος Τζώρτζογλου, με φόντο την επιβλητική καλντέρα της Σαντορίνης.
Διαβάστε επίσης: Στράτος Τζώρτζογλου: Η τρυφερή δημόσια ευχή της Σοφίας Μαριόλα στα 60ά του γενέθλια
