Στο monopoli.gr και τη Στέλλα Χαραμή παραχώρησε συνέντευξη ο Τάσος Πυργιέρης και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο κομμάτι της σκηνοθεσίας αλλά και το πώς τον βοήθησε στη ζωή του.
Τι έχεις ανακαλύψει για σένα σε ανθρώπινο επίπεδο αυτά τα χρόνια που σκηνοθετείς;
Καταρχήν – και ίσως ακουστεί κλισέ – με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Κάνω μια δουλειά που μου προσφέρει ευτυχία, η διαδικασία να μπορώ να συντονίσω και να εμπνεύσω μια ομάδα με γεμίζει ψυχικά· δημιουργείται μια μικρή κοινωνία κάθε φορά, η οποία με τη σειρά της κάτι θα προσφέρει στους θεατές που θα μας επιλέξουν. Και την ίδια ώρα, η σκηνοθεσία με βοήθησε να γίνω πιο συγκροτημένος ως προσωπικότητα, γιατί έχω ΔΕΠΥ. Όσα χρόνια σκηνοθετώ παρατηρώ πως έχω εξελιχθεί, είμαι πιο οργανωτικός, πιο υπεύθυνος, πιο σοβαρός. Και κάθε φορά που χρησιμοποιώ την τελευταία λέξη θυμάμαι τη μητέρα μου – την οποία έχω χάσει – που μου έλεγε «μεγαλώνοντας να είσαι σοβαρός άνθρωπος».
Οι γονείς σου πως υποδέχθηκαν την επιλογή σου να γίνεις ηθοποιός;
Και οι δύο γονείς μου ασχολούνταν με τη δημόσια διοίκηση. Παρόλα αυτά, ναι, ήταν ανοιχτοί στις αποφάσεις μου. Υπήρχε μια βαθιά κατανόηση, αντιλαμβάνονταν την προσπάθεια μου να εξελιχθώ ως καλλιτέχνης. Θυμάμαι, ήμουν φοιτητής στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όταν έκανα μία διαφημιστική καμπάνια για τον καφέ Λουμίδη, σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη. Μετά από αυτό ο Γιώργος Λαζάνης, που ήταν τότε διευθυντής στο Τέχνης, με έδιωξε. Όμως, ο πατέρας μου με ενημέρωσε για μια διάταξη μέσω της οποίας το θέατρο ήταν υποχρεωμένο να με αποζημιώσει για τα δίδακτρα. Με συνόδευσε στη σχολή όπου αναγκάστηκαν να με πάρουν πίσω· αλλά έκτοτε έγινα το ‘μαύρο πρόβατο’. Εφάρμοζαν ακόμα τον παλιό, εσωτερικό κώδικα αξιών του θεάτρου, ενώ η εποχή είχε προχωρήσει και οι βιοποριστικές ανάγκες είχαν αλλάξει. Αναφέρω αυτό το συμβάν για να πω ότι οι γονείς μου με είχαν στηρίξει και σ’ εκείνη τη φάση.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη επισκεφθείτε το monopoli.gr
